Կառավարությունը վերջապես որոշեց յունիկոդի անցնել։

Հավանաբար վերջին կաթիլը հանդիսացավ Բարքեմփի ժամանակ վարչապետին հաղորդաց դիմումը։

Հրաշալի է։

Թե չէ պայթում էի կատաղությունից որ դիպլոմնիկներս «arial armenian»-ով էին գրում, քանզի դա պոլիտեխի պահանջն է։ Իսկ այդ տառատեսակը նույնիսկ armscii-8 քոմփլիանթ չէ։ Եսիմինչ է։ Տենց կոդավորում չկա։

Սակայն,

ուրախանալը դեռ շուտ է։

Մեզ պետք են երեք, ազատ, գրագետ նախագծված, կարդացվող յունիկոդ ֆոնտ, որոնք լինեն ստադարտ ու ամենուր օգտագործելի։

Ազատ – որ բոլորը կարողանան օգտագործել։

Շատ հեշտ խնդիր է եթե ասենք նույն կառավարությունը ասենք նույն Թարումյանին ասենք պատվիրի։

Երեք տառատեսակ․ սերիֆ, սան-սերիֆ, մոնոսպեյս։ Ս զասեչկամի, բեզ զասեչեկ, մոնոշիրիննի։

Մի քիչ էլ կոդավորումներից․ unicode ստանդարտի մեջ․․․ բագ կա։ Դեռ armscii-ից է գալիս։

Ու տառը հայերեն այբուբենի երեսունչորս երրորդ տառն է։

Յունիկոդում չկա մեկ տառով գրվող Ու։

Ինչ ասես լիգատուրաներ կան՝ մն, մե, մի, վն, մխ յունիկոդում։

Իսկ «ու»-ն լիարժեք տառ է և պարզապես բացակայում է։ Ո՞վ է էդ յունիկոդ ստանդարտը նախագծել։

Այդ իսկ պատճառով սաղ ծրագրավորողները տառապում են սորտինգի ալգորիթմերը կազմելուց։

Դժվարություն կա նաև այլ ծրագրերի, ասենք տվյալների բազաների արդեն իմպլեմենտ արած սորտինգի հետ, որը որպես կանոն կիրառելի չէ և այդ հարցը տարբեր տգեղ ձևերով է լուծվում։

Ի դեպ, «ու»-ն որպես երկու նիշ պետք է հաշվի առնվի տողի երկարությունը հաշվելուց։

Բացի դրանից, քանի որ «ու»-ն տառ է, ստանդարտ արևելահայերենի (պետական լեզվի) լեյաութ է պետք, որի մեջ մեկ ստեղն սեղմելով «ու» տառը տպել լինի։

ու տենց