Հոգեբանությունը հայկական անեկդոտներում։
Ասա ցանկություններիդ մասին՝
Ուրեմն Մոզիլլան հայ, ադրբեջանցի ու վրացի ա բռնում։ Դե էն երկուսին ուտում ա, երբ հայը հարցնում ա՝
– Կլինի ինձ չուտե՞ս։
Մոզիլլան համաձայնվում ա, ու թողնում ա հային։
Մի ենթադրի, հարցրու՝
Սասունցի Դավիթը գնում ա ջրի առուի մոտ ջուր խմելու, տեսնում ա, դեվ ա դիմացը։ Թուրը հանում ա, խրմփ, մի գլուխը կտրում ա, խրմփ, մյուս գլուխը կտրում ա․․․ Տարակուսած երրորդ գլուխը հարցնում ա՝
– Հոպ, էդ ի՞նչ եղավ քեզ։
– Ես ուզում եմ ստեղ անցնել։
– Բա քեզ ո՞վ էր բան ասում, անցնեիր։
ու մի հատ էլ անկապ։
Ուրեմն Մոզիլլան սաղ աշխարհը քանդեց, կերավ, ու տենց, ու հասավ Հայաստան, հետո Հայաստանն էլ քանդեց, կերավ, մնաց Երևանը, հետո Երևանը, մնաց երրորդ մասը, հետ երրորդ մասին վերջին բակը, ու այնտեղ երկու պպզած քյարթ են նստած, տեսնում են Մոզիլլային, ու մեկը մյուսին ասում ա
– էս կարո՞ղ ա կծի մծի։
ու տենց