կարդում էի սա՝ https://www.novayagazeta.ru/articles/2018/12/20/79005-hachaturyan-tantsy-s-pistoletom ու մտածում այն մասին, որ ոչ էդ չափի, բայց բռնութիւնը մեզ մօտ ահաւոր տարածուած ա։

որ հայրը տուն գայ, բոլորը տանը լինեն, որ սա էստեղ լինի, ու ոչ այլ կերպ, ու ամէն մանրուքից կռիւ սարքելը, որն ահաւոր տոքսիկ ա։

ու մի հատ էլ ասում են, թէ ծնողները սիրում են երեխաներին։ ո՞վ ա սիրում։ ես իսկապէս չեմ կարծում, որ էդ վերահսկողութիւնն ու ճնշումները, որոնց միջով անցնում են մեր երիտասարդների մեծ մասը, թերեւս տղաներն աւելի քիչ, քան աղջիկները, էդ սէր բառով չի նկարագրւում։

հոգոց։

#ընտանիք #բռնութիւն

ու ընտանեկան բռնութիւնն գիտէ՞ք ինչով ա կայուն՝ անհաւասար յարաբերութիւնների պատճառով։ ընտանիքի մի մասի մօտ անհամեմատ աւելի մեծ ադմինիստրատիւ ռեսուրս կայ, որը նա կարող ա կիրառել։

իսկ նրանք, ում ճնշում են՝ անկախ չեն։ տեքնիկապէս, ֆինանսապէս։ թէ չէ, իրականում, ռուսաստանը մեծ ա, կարելի ա եւ փախչել։ իսկ հայաստանը՝ հա, փոքր ա, համ էլ երեւանից բացի գոյատեւելու քաղաք չկայ։ այլ քաղաքներում աւելի բարդ ա, համ էլ փոքր են, հեշտ նկատելի ես, իսկ երեւանում՝ նոյն քաղաքն ա, ու էլի հեշտ կարող ես բռնուել։ բայց էդ ամէնը լուծելի ա, եթէ զոհը զգում ա, գոնէ զգում ա իրան անկախ, ու արժանավայել։

որը, դէ, էդ ձեւ դաստիարակելիս, յաճախ չի հանդիպում։

բնօրինակ սփիւռքում(եւ մեկնաբանութիւննե՞ր)