ինձ դուր ա գալիս էդ արքետիպներին յղելու մտածողութիւնը պետերսոնի մօտ, բայց մի բան, չեմ ուզում ասել՝ համամիտ չեմ, չեմ ուզում ասել՝ դուրս չի գալիս, բայց հա, նման մի բան։
այն ոնց ա նա համեմատում կնոջը «մայր բնութեան» հետ, ինձ շատ աւելի ա դուր գալիս վերաբերուել կնոջը որպէս մարդու, ով շատ նման ա ինձ, իր վախերով, ցաւերով, հետաքրքրութիւններով, ուրախութիւններով, անհանգստութիւններով։ մարդ։ #պետերսոն
թէ չէ եթէ սենց նայենք, մենք էլ իրենց համար ենք «բնութիւն»՝ վայրի, բռի, չոր, ագրեսիւ։