ուրեմն յաարի համերգին հասանք, լիքը մարդ ա հաւաքուել, ոչ մէկին ներս չեն թողնում։
մենակ եթէ ինտերնետով առած տոմս ունէք։ ասում եմ՝ բայց գրած էր՝ որ դռան մօտ կը ծախէք։ ասում է՝ հա, երկու ժամ մինչ համերգը աւարտել ենք։ ասում եմ՝ էդ գրած չէր՝ ասում ա՝ ինձ սենց են ասել։ ասում եմ՝ տոմս էլեկտրոնայի ձեւով չեմ առել, քանի որ ձեր թիբիսի բանկը իմ մաստերը չի հասկանում։ դէ իրեն ինչ։ ահագին յուսահատ էի ու անկապ էի ինձ զգում։ հետադարձ կապ տենց չկայ։
հա իրենց թիբիսի֊ն, որով կազմակերպում են վաճառքը, ոչ ընդունում է իմ մաստերը, բոնոբո֊ի համար էլ չէր ընդունել, ոչ ընդունում է նիդերլանդական քարտեր։
յետոյ ներսում ինչ ծանօթ տեսայ, հարցրի, փաստօրէն ով ամերիկեան քարտ ունէր, կարողանում էին առնել։ ու պարզւում ա շատերը ունեն։
հա տենց յուսահատ կանգնած էինք՝ ընկերս ասաց՝ գնանք տուն։ ասացի՝ չէ, սպասենք։
ասաց՝ ի՞նչ սպասենք, անկապ լռուած ենք։
ասացի՝ չէ, այմ ին դենայալ, սպասիր։
ասաց՝ ի՞նչ սպասենք։
ասացի՝ չգիտեմ։ մտածեցի՝ ի՞նչ սպասենք։ ասացի՝ կարող ա մէկ էլ թողնեն, կամ մի ձեւ մանիպուլացնենք, կամ ինչ֊որ ծանօթ հայեր երեւան ով տոմս ունեն։ զգացի որ ամենաիրատեսականը դա է։
ու այդ պահին ճաղերի մուտքից ներս են գալիս երկու հոգի, աղջկան գիտեմ, պիքսարտում է աշխատել, միրզոյեանում ենք ծանօթացել։
ասում ա՝ մենք երկու աւելորդ տոմս ունենք, կարո՞ղ ա պէտք ա։
ես տենց յուսահատ էի, ու նա հէնց այդ պահին մտաւ, ու ես տենց բռնեցի իր ձեռքերը, հաւատս չէր գալիս, քիչ էր մնում լացէի յուզուելուց։
տենց, վճարեցինք իրենց տոմսի համար, չէին էլ ուզում վերցնել, հազիւ տուեցինք, մտանք։