մտածում եմ՝ այո, շատ հնարաւոր է, որ ասենք տաս, կամ նոյնիսկ գուցէ հինգ տարի անց, լինի այնքան որակեալ հայերէն տառաճանաչման ծրագիր, որ մարդու միջամտութիւն չի պահանջուի։
արդե՞օք դա նշանակում է, որ այսօր մենք չպէտք է տեքստեր թուայնացնենք ու լցնենք վիքիդարան։ ինձ թւում է՝ չէ, քանի որ կարեւոր է թէ երբ ինչ է եղել։ կարեւոր է որ այսօր մենք ունենանք այդ գիրքը վիքիդարանում։ այսօր է կարեւոր այսօրուայ մարդկանց համար։
եթէ ենթադրենք, սակայն, որ մարդիկ գրքեր չեն կարդում, ու ապագայ մարդկանց համար ենք անում, ապա այո, կարելի է չանել, հապաղել, ու ծրագրով անել։ եթէ այն լինի։ բայց ես կարծում եմ, որ այսօր է կարեւոր այն ինչ անում ենք։ կարեւոր է որ այսօր լինի։ ու դեռ օր շուտ պէտք էր անել։
#ժամանակ