Հիմա բացի հեռախօսահամարներից, աֆթօների վրայ ընդունուած է անուն ազգանուն գրել։ Սակայն ի տարբերութիւն համարներին, ոչ թէ մի կտոր թղթի վրայ, այլ գեղագրութեամբ (կալիգրաֆիկ), ներկով, կոկիկ։
Ես որ առաջին անգամ տեսայ՝ ապշել էի։ Աչքերիս չէի հաւատում։
Մտածում էի, դրա ֆունկցիան ո՞րն է։ Եթէ հեռախօսը պէտք է լինում, որ զանգես, ասես «ապեր, կլինի՞ մի քիչ արագ քշես», ապա սա արդեն աւելի նման է ֆեյսբուք պրոֆիլին, քան մեքենային։
Ու եթե «փրիւասին» մի կողմ, այդ մեքենաների վրայի ազգանունները ակամա յիշեցնում են դռներին դեռ պահպանուած վահանակները, ասենք՝ «դոկտոր պրոֆեսոր Ա․ Դանագուլյան»։ Ու աչքերը փնտրում են զանգ, գլազօկ ու խալի, որ ոտքերը մաքրես, նոր նստես։
ու տենց