1998-ին Լուսինե Գևորգյանը նկարահանել է իր հերթական «Հափենինգը» կամերաման օպերատոր Սուրեն տեր-Գրիգորյանի մասին։ Սուրենը «Քաղաք» հեռուստահաղորդման հեղինակներից մեկն էր։
Հարցնում էր իրան՝
– քաղաքը քեզ սկսեց ճանաչել «քաղաք»-ով
– չէ, ես քաղաքը ավելի լավ ճանաչեցի «քաղաք»-ի միջոցով։
– համաձա՞յն չես որ քաղաքը նման է մեծ պահածոյի։
– չէ։ կարծում եմ որ մեր քաղաքում քաղաքացիներ քիչ կան։
– ո՞վ են քաղաքացիները։
– քաղաքի բնակիչները, ում սիրտը ցավում է քաղաքի համար, ով անտարբեր չէ, ով փոխարենը թղթի կտորը գցի փողոցում, այն կգցի աղբի մեջ։
Այդքան ակնհայտ, տարրական բան է, որ զարմանալի է նույնիսկ տվ-ով լսել։ Կարծես մանկապարտեզից բոլորը հասկանում են, որ ավտոբուսի հետևից չարժի անցնել, և որ աղբը աղբի մեջ է կարելի գցել։
Այդ ինչի՞ պատմեցի։
Որովհետև ստորագրահավաքի ժամանակ անհանար է չնկատել ով ոնց է վերաբերվում։ Եթե տեսնում եմ մարդ, ով կանգնած է փողոցում, (չեմ ասում որ սև է հագնված, ու ծիծակ կոշիկներով, չեմ ուզում ընդհանրացնել) ու չրթում ա սեմուշկա, այո, սեմուշկա, ոչ թե արևածաղիկ, ու իրա ոտերի տակ արդեն այդ արևածաղիկի կճեպների հանրահավաք է, ու եթե այդ մարդուն հարցնել բացոթյա դահլիճի մասին, երբ նա իր բովանդակալից հայացքը բարձրացնի, ու ես ամեն ինչ կհասկանամ։
Կհիշեմ Սուրիկի վերընշված խոսքերը ու կհասկանամ, որ այդ տղան, արզապես նա քաղաքացի չէ բնավ։
ոչ մի պոեզիա։
ու տենց