ասք իմ մարդկանց, շփվող մարդկանց մասին

Ի՞նչ էինք մենք անում առանց համացանց՞։

Ջիզիս Քրայսթի տեքստերը կամ քսերոքս էին անում, կամ, ես դիսկետկի վրա էի վերցրել։

Նոտաները՝ քսերոքս։ Գրքերը՝ կտա՞ս կարդամ։

Դերասանների լուսանկարները․․․ մարդիկ գնում էին կինո խցիկներով, ու նկարում Բրյուս Լիին կամ Ջիմի Աճային։ Մարդիկ առնում էին հիմար բացիկներ, ու անորակ տպված դերասանների լուսանկարներ։

(կարելի է հաշվել, քանի տպված լուսանկարը համարժեք է քանի լիտր ծախսված բենզինի ըստ մահացած սպիտակ արջերի)

Լավ, դա հեչ։

Իսկ ինչպե՞ս էին մարդիկ տոմս առնում՞։ Հյուրանոց պատվիրո՞ւմ։

Իմանում ինչպես լրացնել այս թուղթը, դիմալ այնտեղ՞։

Ինչ որ բաներ լինում էր իմանալ միայն հանրագիտարան թերթելով։

Հատորներ, հատորներ, հատորներ, ու բնավ ոչ այնքան սպառիչ տեղեկատվություն ինչ բացահայտում է համացանցում պարզ հետազոտությունը։

Մենք ընդհանուր առմամբ, ապրում էինք տեղեկատվական դատարկության մեջ։

Ես դեռ վաղուց ասել եմ, որ «օդնոկլասնիկները» լավ է որ կան։ Նույնիսկ մի քանի տարի առաջվա մեկնաբանություն կարող եմ գտնել ԿՄ-ներում։

Ինքս պատահել է գրանցվել եմ, որպես սթեյթմենթ, որ այնպես չէ որ ես ավելի վեհ եմ դրանից, կամ այնտեղ տուսվող մարդկանցից։

Օդնը լավ է, որովհետեւ մարդիկ շփվում են։ Ու իրենց շփում է պետք։ Որովհետեւ նրանք(մենք) սոցիալ կենդանիներ են։

Ու հա, հիմարություններ են անում, ու հա տուֆտա են, բայց սոցիալ են։ Ու դա լրիվ նորմալ է հոմո սապիենսների համար։

Ու եթե առաջ մարդիկ չգիտեին ով ում հետ է քնել խմել ու չէին կարդում «ես տխուր եմ» ոճի ստատուսներ, ապա հիմա կարդում են։ Դա նշանակում է որ գիտեն, որ տխուր է։ Տեղյակ են ով ոնց է։

Առաջ նրանք չէին իմանում ով ինչ է մտածում, ով ինչով է զբաղված, ինչով է ապրում։

Հիմա գիտեն։ Հիմա այդ «ո՞նց ես»-ը անիմաստ է դարձել՝ տեսել ենք։

Ճիշտ է, տարբեր մարդկանց համար տեսածը տարբեր է մնում։

Ոմանց դեպքում դա նշանակում է ինչի մասին ես հիմա մտածում,

իսկ ոմանց՝ ո՞ւմ ես կպցնում կամ ինչ ես կերել խմել։

Բայց դրանք ռեալիզացիայի մանրուքներ են։ Գաղափարը շփումն է։

Իսկ այ այն մարդիկ ով հարցնում է «ո՞նց ես» արդեն պարզ է, որ չգիտեն ինչպես ես, ու չգիտեն, որովհետեւ չեն շփվում։

Իսկ չեն շփվում որովհետեւ իրենց դու իրականում հետաքրքիր չես։ Այլապես կիմանային, կիմանային ստատուսներից, մեկնաբանություններից, դրանց տրամադրությունից, ոճից։

Շփվողները գիտեն, գիտեն քանի որ շփվում են․ թարմացնում են իրենց պատերի էջերը, հետեւում են թայմլայնին, չաթվում են։

Հա, մարդիկ կան, ասում են՝ իմ իմ տունը բանտում է սոց ցանցը իմ ընտանիքն է։ Ինձ հետաքրքիր չէ այլերի հետ շփվել։

Ես կասեմ, որ իրենց ընտանիքն էլ հետաքրքիր չէ։

Անհնար է սիրել քո շանը ու զզվել փողոցային շներից։

Անհնար է հետաքրքրվել միայն մի քանի ընտրյալ մարդկանցով, եթե մարդը այդպես է ասում, ապա երեւի նրան առհասարակ ոչ մի բան հետաքրքիր չէ։

Կարելի է արդեն ենթադրություն անել իր զարգացվածության մասին։

Ես կարծում եմ «ո՞նց ես»-ը սոց ցանցերի դարաշրջանում արդեն չթաքցված երեսպաշտություն է։

Ես կարծում եմ, մարդիկ ով ասում է որ «վիրտուալ շփումը իրական շփման սուրոգատ է»՝ իրական կյանքում էլ են խուսափում շփումից։

Հա, ինձ չեն դուր գալիս ոչ այն հիմար շփումը, ոչ այն հիմար մարդիկ։ Հա, ես համարում եմ որ մեծ մասը ահավորն են, ու նրանք իմ ընկերը չեն։ Հա, ես տեսնում եմ դա իրենց գրածներից, մեկնաբանածներից, լայքածներից, արտահայտվելու ոճից, օգտագործվող տեխնլոգոգիաներից։

Ու դա հիանալի է, քանի որ դա անհնար է թաքցնել գեղեցիկ հոմ փեյջի հետեւը՝ շփումը բնութագրում է մարդուն։

Ու հա, ես շատ չհանդուրժող եմ նրանց նկատմամբ ով այնքան էլ իմը չեն։

Բայց նրանք, ինչքան էլ հիմար չլինեն, մեկ է ավելի իմն են, քան նրանք, ով շփվող չեն։

Ու ամենակարեւոր փոփոխությունը, ինչ հիմա կա, դա այն է, որ անհնար է քո մարդուն չճանաչել։

Ես գիտեմ տեքնոլոգիաներում ինձ մոտիկ մարդկանց ինտերնետում։

Ես գիտեմ լուսանկարչության մեջ ինձ մոտիկ մարդկանց ինտերնետում։

Եթե այդ մարդը ինձ մոտիկ է իր հայացքներով, բայց ինտերնետում չկա, չի գրում, իր մեջ է պահում, ապա ոչ միայն ես նրան չեմ իմանա այլ իրականում ինձ պետք էլ չէ իմանալ որովհետեւ նա իրականում ինձ այնքան էլ մոտիկ չէ, ու նա իմ մարդը չէ։

Այն մարդը, ով էփլի արտադրանք է օգտագործում, կամ սքայփ՝ կարող է լինել անգրագետ, կարող է լինել չզարգացած։ Այո, իր մասին դա դրական չի խոսում, այո, նա ավելի հեռու է ինձ, քան ավելի զարգացածը, բայց նա շփվող է, ու դրանով նա ինձ անհամեմատ ավելի մոտիկ է քան նրանք, ով հարցնում են «ոնց ես»։

Անհնար է լինի մարդ, ով իմ ընկերը կարող է լինել, ինձ մոտիկ է մտածում, ու ես նրան չճանաչեմ։

Ես գիտեմ բոլոր բոլոր բոլոր մատյան վարող հայերին։

Ու այո, տեղացիների հետ շփումը է իմ համար, որովհետեւ ես կարող եմ Էդգար Մարուքյանին, ում գիտեմ համացանցով, տեսնել համերգին ու զրուցել։

Ես բոլորին կարդացել եմ, բոլորից ընտրել եմ։ Ես շփվում եմ ինձ ավելի մոտիկների հետ, ես հեռու եմ մնում, ու զգուշանում եմ որոշներից, ես չեմ դիմանում որ չկծեմ ոմանց։

Ինձ պետք չէ գնալ «ծնունդ» կամ «փաբ» իմ մարդու հետ ծանոթանալու համար, որովհետեւ բոլոր քիչ թե շատ պոտենցիալ իմ մարդկանց ես գիտեմ համացանցում։

Իսկ եթե նրանք ցանցում չկան, ապա նրանք շփվող չեն, հետաքրքրասեր չեն, ապա նրանք իմ մարդիկ չեն, իմ ընկերները չեն։

Ու եթե նույնիսկ ես ծանոթանամ օֆլայն ահավոր սպանիչ թվացող աղջկա հետ, ես արդեն կիմանամ որ նա իմ մարդը չէ, որովհետեւ եթե նա իմ մարդը լիներ, ես իրեն արդեն կիմանայի։

ու տենց

պիտակներ՝ էակներ  մտքեր  պատմութիւն  քաղաք