Գիտե՞ք ես օտարալեզու ուսուցման օրենքի ընդունման կապակցությամբ ինչ հարց ունեմ։ Իրականում էական չէ քանի ձայն կողմ էր, ու քանի ձայն դեմ խորհրդարանում, որովհետեւ բոլորիս ել հայտնի է, որ այնտեղ բոլորովին ել ազգի ներկայացուցիչները չեն։
Խնդիրը նրանում է որ ամենակարեւոր ազգային խնդիրների քննարկման կամ ընդունման ժամանակ, խոհրդարանի մոտ մի տաս հոգի մարդ է լինում։
Այդպես էր Սեւանը իջեցնելու ժամանակ, իսկ Սեւանը ազգային արժեք է, այնպես էր նաեւ օտարալեզու ուսուցման մասին օրենքի քննարկումների եւ ընդունման ժամանակ։
Փաստորեն, մենք ցույց չտվեցինք ակնհայտ եւ հստակ, որ ազգը դեմ է այդ օրենքին։
Ու այստեղ ես չեմ կարող չմատնանշել պսեվդո եւ ոչ պսեվդո ընդդիմադիրներին, որոնք կարծես ազգայնական են։ Ու՞ր էիք։ Ո՞րտեղ էր ձեր հազարավոր մարդիկ հավաքելու տաղանդը։
Եվ առհասարակ, ժողովուրդ, ու՞ր էիք։
Օրգամիզնը որը դիմադրողականություն չունի, չի ապրում։ Գրիպից կմահանա։
Ու՞ր է հայ ազգի դիմադրողականությունը, գրողը տանի։
ու տենց
Իսկ դուք գիտե՞ք ինչպես է Իսպանիան քիչ թե շատ զսպում սեպարատիզմը։
Ու ինչու է Կատալոնիան դեռ Իսպանիայի կազմի մեջ։
Որովհետեւ Իսպանիան ամեն հնարավորինն արել է, որ Կատալոնացիները ազգային խնդիր չունենան։ Որ նրանց ազգային պետություն այդքան պետք չլինի։
Մասնավորապես, Կատալոնիան ունի իր դոմենը՝ .ca
Կատալոնիայում իսպաներենը նույնիսկ առաջին դասարանից չեն անցնում, ու բոլոր բուհերում եւ դպրոցներում դասավանդումը կատալոներենով է։
փրուֆլինկ․ http://www.slideshare.net/mestella/language-policy-in-higher-education-in-catalonia
կամ այս մեկը․
http://www.guardian.co.uk/education/2002/nov/05/schools.uk2
Սեպարատիզմի հարցը քաղաքակիրթ ձեւերով լուծվում է շատ հեշտ։ Սեպարատիզմի աղբյուրները վերացվում են։ Այդպես եղավ նույնիսկ Գրենլանդիայի հետ, որտեղ Դանիերենը առհասարակ պետական լեզու չէ։ Միակ բանը ինչ Գրենլանդիային անկախ չի սարքում, դա որոշ ընդհանուր հարկերն են, ու գույնը քարտեզի վրա։
Սակայն, իհարկե ամենաքաղաքակիրթ ձեւը թողնելն է։ Չես ուզում հետս ապրել, խնդրեմ, մի ապրի։
Ու առհասարակ, սեպարատիստը վատ բառ չէ բնավ։ Եվ ազգայնականը, նացիոնալիստը նույնպես։ Ու մի խառնեք ֆաշիզմ/նացիզմ հասկացության հետ։
ու տենց
Չնայած հայ հանրության աննախադեպ բողոքներին, վաղը` հունիսի 4-ի առավոտյան, Ազգային ժողովի կթրության և գիտության հանձնաժողովը քննարկելու է օրինագծի` գալիք շաբաթ սկսվող քառօրյայում ընդգրկելու հարցը:
Կոչ ենք անում միանալ բողոքի դրսևորմանը, որը կսկսվի վաղն առավոտյան ժամը 10-ին, Աժ մուտքի մոտ, Դեմիրճյան փողոցի կողմից:
Մենք դե’մ ենք օտարալեզու դպրողների վերաբացմանը» նախաձեռնող խումբ։
հեռ. 099 24 44 92, 091 20 82 69
էլ-փոստ. info@nochangeinlanguagelaw.org
կայքեր.
http://www.facebook.com/home.php?#!/group.php?gid=112426852127161&ref=ts
_ու տենց _
_ու տենց _
_ու տենց _
Փաստերեն, в свете последних базаров обсуждений по поводу русских школ, выяснилось, что:
армянское образование не может быть качественным by design по определению – здесь , здесь , здесь
в армянских школах особенно низкий уровень преподавания армянского, однако выпускники русских армянским владеют блестяще.
здесь, , здесь , и здесь , здесь , здесь , здесь , здесь , здесь и здесь
армянское образование калечит нежную детскую психику – здесь , здесь , здесь , здесь
достаточным основанием для перехода на русское образование является неудачный перевод ряда слов на армянский – здесь , здесь , здесь и здесь .
русские школы необходимы русскоязычным детям, оставшимся с советских времен, родителям которых за 20 лет независимости все еще было западло подучить армянский. – здесь, здесь и здесь
армянское образование не нужно, так как армянский язык բնավ не является международным – здесь , здесь и здесь
пусть армяне учатся в русских школах чтобы им легче было эмигрировать в россию – здесь ,
армяне сами не знают свой язык, значит им и не нужно – здесь , здесь ,
русский язык и не является иностранным – здесь
армянский, как основной язык является залогом низкого iq носителя. – здесь
признания в любви на армянском не нужны звучат – здесь
армяне вообще злые и плохие и обижают – здесь и здесь и здесь
_ու տենց _
Пишу по русски намеренно. Чтобы Вам, безграмотным гражданам РА, которым сложно/медленно читать на государственном языке РА, было комфортно.
Попытаюсь классифицировать все доводы за открытие иноязычных школ:
а) Преподавание русского плохо поставлено, многие плохо знают русский.
Давайте улучшать уровень преподавания русского!
б) Можно хорошо выучить армянский и в русской школе
(противоречит предыдущему, однако используется сразу после него, рядышком)
Значит, можно неплохо подучить русский в армянской школе, не так?
в) Право выбора. Родитель,понимаешь, должен иметь право выбора в какую школу отдавать ребенка.
Краткий экскурс в правоведение.
Право ты мы все имеем.
Имеем право на труд – однако столько безработных.
Почему? Потому, что не все способны найти себе работу.
Имеем право выбирать место жительства, однако у меня этого права несколько больше чем у моей соседки.
Почему? – Я востребован везде, а она и здесь не востребована.
Право у нее есть. Вот если наследство привалит, купит она себе замок в Швейцарии, в альпах где нить.
Ну и скорее всего ей разрешат там жить. На птичьих правах, конечно. Лет 14. А после, если сдаст экзамен по немецкому, и расскажет на экзамене о местных традициях, докажет, что интегрировалась в общество, то может и гражданство получит.
А в Австрии с этим делом еще сложнее. Получить право на приобретение недвижимости, если у тебя наследство, и деньги неизвестно откуда, стало оооочень сложно. Им, потому, что не нужны не работающие люди. Им нужны работяги.
Короче, право – оно есть. Но нужно այդքան լինել, чтобы этим правом можно было воспользоваться.
Откройте частную русскую школу, платите за нее – и зеленая Вам дорога. Халявщикам, тунеядцам и лоботрясам – нет!
г) Чем больше языков – тем лучше
Прекрасно, согласен! Лично я – согласен. Лично я считаю, что хорошо бы, знать кроме своего, и де-факто стандарта – английского – языки самых влиятельных культур – французский, немецкий, испанский, русский, а также языки соседей – персидский, грузинский, и да, турецкий.
Однако.
На самом деле, есть необходимость, и есть – роскошь.
Не все могут себе позволить знать много языков. Не говоря о том, захотят ли. Один свой больно так знать, чтобы на нем учиться.
Значит, как на русском учиться – так “чем больше языков – тем лучше”!
А как на армянском – так – “зачем насилие над ребенком?”!
Тот факт, что русский у нас преподается – говорит о том, что государство позволяет себе роскошь.
Я уже не говорю о том, что русские школы – это непомерная роскошь.
В современном мире, как бы это ни было Вам, русскоязычным, больно – нужен английский.
Очень нужен.
Я думаю не ошибусь, сказав, что _только в России_ можно встретить software engineer, не владеющего английским.
Причем их там просто за-ва-лись!
Даже индусы с их sorry for my english(c) гораздо круче – они хотя бы пытаются читать и понимать документацию на английском. Ах, простите, забыл – буржуйском, как вы его называете.
Однако, ближе к делу.
Иранское посольство, да будет Вам известно, финансирует те школы, которые вводят персидский, как иностранный язык, конечно.
Где же посольство РФ? Почему его не беспокоит уровень преподавания русского языка?
Могли бы посодействовать, если что. Или открыть за свой счет русскую школу.
д) Еще с советских времен живет много русскоязычных семей, следовательно – детей. Им сложно в армянских школах.
ОК. Еще с советских времен, лет двадцать уже, как этим людям было западло подучить армянский язык, получается.
А теперь им подавай комфортные условия обучения.
Они несомненно выучят армянский на должном уровне в русской школе.
Дело в том, что люди существа ленивые.
Они не любят учиться, за редкими исключениями.
Учиться, развиваться, работать над собой – это сложно и требует определенных усилий. Это нагрузка на психику, нагрузка на ум.
Однако все мы хотим, чтобы дети развивались, требуем, просим, манипулируем, любыми способами добиваемся, чтобы они выполняли домашние задания, и у-чи-лись.
Так почему же Вы, дорогие мои, не против, что ребенок преодолевая дискомфорт, проходит математику, алгебру, физику, и химию, зная что не все эти знания наверняка ему понадобятся, однако при этом ТАК БЕСПОКОИТЕСЬ о его дискомфорте, когда ему придется учится на армянском, и следовательно придется, на должном уровне его знать.
а) потому, что мы сами плохо знаем.
Так это Ваши проблемы, дорогие, могли бы и подучить лет этак за 20. А могли бы и раньше, вообще-то.
Почему не подучили? Потому, что кто любит учиться, если это не необходимо?
А как может быть армянский – необходимостью?
В этом и отрицание. У вас, дорогие – denial.
И путь от denial к acceptance (принятию) долгий и болезненный.
б) мы то знаем, но другие…
Другие пусть бы сами об этом позаботились. Не понимают задачку на армянском? Վայ քոռանամ ես. А задачу на русском поняли бы, да? Не смешите.
в) ребенку сложно, это насилие над ребенком.
Все, что я вижу, сводится к этому отупляющему комфорту. Потому, что как армянский может быть необходимостью?
Смиритесь же наконец – это необходимость.
Далее, про всемирный заговор, раскрытый Кареном.
Я думаю все проще. Вот в Росийских интернетах ходят разговоры о том, что вот абхазы понимаешь, сидят у них на шее, а как железную дорогу в концессию отдать – так рыпаются.
Проблема в том, что наше մի տեսակ с сомнительной легитимностью руководство, при наших մի տեսակ сомнительных выборах, которое уже что возможно продало, а что нет – отдало в концессию РФ, сейчас должно что-то еще.
А я, как налогоплательших, получающий деньги в буржуйской конторе, и который платит этих налогов до фига, просто, против, чтобы они, мои деньги, так транжирились.
А как насчет госзаказа на переводы книжек с английского, немецкого, французского, того же русского?
Бьюсь об заклад, перевести и издать, или выложить в свободный доступ(которые можно) 1000 книжек обойдется дешевле, чем открыть пару новых русских школ
е) для нас, нашей семьи, русский язык не является иностранным
Вот это совсем гениальная фраза.
Для любой армянской семьи в США, армянский язык не является иностранным.
Однако в США нет государственных армянских школ, при том, что там более проживает пяти миллионов армян. Они сами открывают и содержат свои национальные школы. При этом даже в частной армянской школе в США обучение – на английском. Таковы законы.
Закон есть закон.
_ու տենց _
հավես փոստ ա գրել՝
ևս մեկ մեջբերում՝
_ու տենց _
_ու տենց _
Ռաֆայել Ղազարյանը Հայոց լեզվի և «Տիզբոնի» ռուսականացնող մեծապետական շովինիզմի մասին
Անկախության նվաճումներից.
Սահմանդրությամբ իրեն պատկանող իրավունքները և պարտականությունները ինչպես պետական ու հասարակական կառույցներում, այնպես էլ կրթական համակարգում, ստանձնեց ՀԱՅՈՑ ԼԵԶՈՒՆ: Այսօր անգամ մտավորականների երեխաները, հաճախելով հայկական դպրոց, այլ լեզուների կողքին, «ավա՜ղ», «ստիպված են» սովորել նաև մայրենին: Այսօրվա կյանքը թելադրում է մի քանի ամենատարածված լեզուների իմացություն, ինչը նվազեցնում է փոքրաթիվ ժողովրդի մայրենիի խլացման, խեղճացման այն վտանգը, որը, ինչպես համոզվեցինք, առկա է մեկ արտոնյալ օտար լեզվի պարագայում:
Մեծ կարևորություն եմ տալիս օգոստոսի 19-ին «Ղարաբաղ» կոմիտեի՝ ժողովրդին ուղղված դիմումին: Այն ուղղված էր շարժմանը հակառուսիստների պիտակ կպցնելու անազնիվ ջանքերի դեմ:
Նենգափոխության այդ փորձերը ցայսօր չեն մարել մայրենի լեզուն ուշացումով իր իրավունքի մեջ վերահաստատելու անհրաժեշտության դեմ անխոնջ պայքար մղող որոշ վայ մտավորականների շնորհիվ, ուստի տեղին է վերարտադրել այն ամբողջությամբ.
Ղարաբաղյան շարժման հայաստանյան կոմիտե
19.08.1988թ.
Այսպես կոչված Հակառուսական տրամադրությունների մասին, որոնք իբր բորբոքվում են Ղարաբաղյան շարժման միտինգներում
- Վերջին ժամանակներս Ղարաբաղյան շարժման դեմ ուղղված մեղադրանքներից մեկն է դարձել այն, որ, իբր, երևանյան միտինգներում հակառուսական տրամադրություններ են բորբոքվում: Սա պարզապես ստալինյան բռնապետության զինանոցից հանված հերթապահ մի հերյուրանք է, որով ավանդաբար ամբաստանվում է կենտրոնական իշխանությունների, սովետական բյուրոկրատիայի նկատմամբ արտահայտված որևէ դժգոհություն: Նման մոտեցումը, սակայն, ամենևին չի կարելի կապել իշխանությունների թեթևամտության կամ կարճատեսության հետ, քանի որ այն ունի շատ ավելի խոր պատմա-հասարակական և հոգեբանական արմատներ: Բանն այն է, որ երկրի բյուրոկրատիան առ այսօր բացահայտորեն առաջնորդվում է Սովետական Միության և Ռուսական պետականության նույնության գաղափարով: Նշենք թեկուզ մեկ փաստ. «Օգոնյոկ» շաբաթաթերթի այս տարվա հուլիսյան համարներից մեկում (N29) ԽՍՀՄ ֆինանսների մինիստր Բ. Ի. Գոստևն առանց այլևայլության գրում է հետևյալը. «Այսօրվա առաջնահերթ հոգսը պետությանն առնչվող հոգսն է, մանավանդ մեր Սովետական պետության՝ Ռուսական պետության ամրապնդման հոգսը»: Ուստի միանգամայն պարզ է, որ նման մոտեցման դեպքում պետական մարմինների նկատմամբ արտահայտված որևէ դժգոհություն պետք է դիտվի որպես հակառուսական տրամադրություն: Միաժամանակ հարկ է նշել, որ մեզ այդպիսի մեղադրանք ներկայացնողները տարօրինակ կերպով մոռանում կամ միանգամայն բնական են համարում այն փաստը, որ սովետական մամուլը ավելի քան մեկ տարի զբաղված է հայ ժողովրդին վերակառուցման թշնամի, էքստրեմիստ, նացիոնալիստ, ձրիակեր հռչակելու և դրանով հակահայկական տրամադրություններ սերմանելու գործով, որի հետևանքով, օրինակ, բանակում արդեն հալածանքներ են սկսվել հայ զինծառայողների հանդեպ:
- Ղարաբաղյան շարժման նպատակն է սահմանադրական շրջանակներում ընթացող գործողություններով հասնել Ղարաբաղի վերամիավորմանը Հայաստանի հետ՝ որպես սկզբունք խուսանավելով որևէ ազգի կամ ժողովրդի, որևէ կրոնի կամ դավանանքի դեմ ուղղված թշնամական կամ վիրավորական արտահայտություններից: Սակայն դա չի նշանակում, որ մենք պետք է խուսափենք նաև մեր ազգային արժանապատվությունը վիրավորող այնպիսի իրողությունների սկզբունքային քննադատությունից, ինչպիսիք են, օրինակ, Ադրբեջանի մոլեռանդների կողմից Սումգայիթի հայ բնակչության նկատմամբ գործադրված ցեղասպանության և սովետական բանակի կողմից «Զվարթնոց» օդանավակայանում կիրառված բարբարոսության փաստերը: Վճռական հակահարված պետք է ստանան նաև հայ ժողովրդի հասցեին ուղղված այն բոլոր անպատասխանատու հայտարարությունները, որ անպատիժ կերպով հրապարակում են առանձին ղեկավար անձինք և մամուլի ու հեռուստատեսության մարմինները:
- Հայ ժողովուրդը իսկապես շուրջ 300 տարի իր քաղաքական հույսերը կապել է Ռուսաստանի հետ և անկախ կրած բազմաթիվ հուսախաբություններից՝ այսօր էլ չի կորցրել իր համակրանքը ռուս ժողովրդի նկատմամբ, վերջինիս վերաբերմունքը հստակորեն տարբերելով իշխանությունների վարած մեծապետական շովինիզմի քաղաքականությունից: Սակայն այժմ, երբ Ղարաբաղի խնդրով զգալի հարված է հասցվել հայ ժողովրդի ազգային արժանապատվությանը, ապա կարող է վտանգվել նաև այդ համակրանքը: Հայ և ռուս ժողովուրդների անկեղծ բարեկամության ապահովման երաշխիքը ներկայումս գտնվում է Մոսկվայի ձեռքում, որի վտանգման պատասխանատվությունն էլ ընկնում է հենց նրա վրա:
- Ղարաբաղյան շարժման հակառակորդների կողմից որպես հայ և ռուս ժողովուրդների բարեկամությանը հակասող երևույթ, որպես հակառուսական տրամադրությունների բորբոքման մեղադրանք է ներկայացվում նաև միտինգներում արտահայտվող այն մտահոգությունը, որ վերաբերում է հայոց լեզվի կիրառության ոլորտի ընդլայնման, հայկական դպրոցների բարենորոգման, հայ մշակույթի զարգացման և այլ հարցերի: Անհանդուրժողականություն է ցուցաբերվում նույնիսկ այնպիսի բնական և սահմանադրական կոչերի նկատմամբ, ինչպիսիք են օրինակ հայ մանուկներին հայկական դպրոց ուղարկելու, հիմնարկ-ձեռնարկություններում գործավարությունը Սովետական Հայաստանի պետական լեզվով իրագործելու, դիսերտացիաները հայերենով գրելու պահանջները և այլն: Ինչպես հայտնի է, նման պահանջներ ներկայացվում են համարյա բոլոր միութենական հանրապետություններում, դրական արձագանք գտնելով նույնիսկ կենտրոնական մամուլում: Այս փաստն ինքնին ցույն է տալիս, որ մայրենի լեզվի և ազգային դպրոցի ճակատագրի մտահոգությունը համատարած երևույթ է և պահանջում է լուրջ վերաբերմունք ինչպես տեղական, այնպես էլ կենտրոնական իշխանությունների կողմից:
- Հայաստանում հակառուսական տրամադրությունների իսկական հրահրողը, որքան էլ տարօրինակ է, հենց հանրապետության ղեկավարությունն է, հանրապետության բյուրոկրատիան: Ինչի՞ նման է օրինակ այն փաստը, որ համարյա բոլոր նոմենկլատուրային աշխատողների երեխաները ուսանում են ռուսական դպրոցներում, ղեկավար անձանցից շատերը չեն տիրապետում մայրենի լեզվին և գերադասում են ելույթներ ունենալ ռուսերեն լեզվով, ռուսական դպրոցներն օգտվում են առանձնահատուկ շնորհներից, մինիստրություններում ու հիմնարկ-ձեռնարկություններում հայերենը հանվում է գործածությունից, պաշտոնյաների առանձնասենյակների մակագրություններն արվում են ռուսերեն լեզվով և այլն: Այս բոլորը, բնականաբար, ժողովրդի մոտ ռուսաց լեզվի համար առանձնաշնորհված սոցիալական գերակայության և ծրագրված ռուսականացման պատկերացում է ստեղծում, որն արդարացի զայրույթ և ավելորդ գրգռվածություն է հարուցում լայն խավերի շրջանում:
- Եզրակացությունը, թվում է, ինքնըստինքյան հասկանալի է, անկեղծ ձգտում հայ և ռուս, ինչպես նաև Սովետական Միության բոլոր ժողովուրդների բարեկամության ամրապնդման ուղղությամբ, սակայն դրա հետ մեկտեղ անհաշտ պայքար ազգային շահերի ոտնահարման, մեծապետական շովինիզմի և ռուսականացման քաղաքականության ցանկացած դրսևորման դեմ:
_ու տենց _
Ես բնավ դեմ չեմ օտարալեզու դպրոցների բացմանը կամ գոյությանը Հայաստանում, լինեն դրանք ռուսական, պարսկական, կամ թուրքական։
տուն ա Թող լինեն։ Մասնավոր էլի։ Պետական չէ։ Որպես հարկատու ես բնավ պատրաստ չեմ աջակցել ոչ մի լումայով։
Ստեղ տարբեր եթե-ներ կան։ Եթե մեր մոտ լիներ ազգային փոքրամասնություն, որը կոմպակտ ապռեր որևէ մի շրջանում, ես նույնիսկ կողմ կլինեի այդ համայնքին բավականին լայն իրավունքներով ինքնակառավարման հնարավորություն տալ, ինչպես նաև սեփական ազգային դպրոցներ ունենալ։ Բայց եթե-ն այժմ չի գործում։
Հա, իսկ եթե Վրաստանը, Թուրքիան, Ռուսաստանը կամենում են իրենց միջոցներով կրթական համալիրներ/օբեկտներ պահել ստեղ՝ խնդրեմ։
Կանաչ ճանապարհ ի ֆսե ձելա։
_ու տենց _
Հրանտի գրառումից հատված
_ու տենց _
Если коротко, то все началось здесь и мне кажется не заслуживает такого бурного продолжения․
Однако, решил скопипейстить сюда ветвь потому что в ней в некоторой мере раскрывается мое отношение к идентичности, культуре, гражданству:
Update: вообще можно не говорить «ես քեզ սիրում եմ», можно ничего не говорить, или сказать “штангенциркуль”, и все равно будет понятно, если любишь:)
_ու տենց _
