94 թուի գրքերի կատալոգաւորման ծրագրակազմ։
#ծրագրակազմ
94 թուի գրքերի կատալոգաւորման ծրագրակազմ։
#ծրագրակազմ
ջոկե՞լ էք, դասթի քիդն ա ամսի երեսունին երեւանում նուագելու։
ի տարբերութիւն բրայխայի, իրան շատ եմ սիրում։
մանաւանդ սա՝
https://www.youtube.com/watch?v=psUHh7dVyL8
ու սա՝
https://www.youtube.com/watch?v=rIQECQOfn8Y
դրանք ի դէպ, կարծում եմ շատ չգիտեն, իր psika֊ն ու kore֊ն են շատ նուագում։
աւաղ, տոմսը կարելի ա առնել միայն idram֊ով, նոյնիսկ եթէ դռան մօտ։ ես ընկերոջս խնդրեցի առնի։
հա, տերեանի էն հրաշալի դահլիճում ա լինելու։
#լսելիք #երաժշտութիւն #միջոցառում #երեւան #տերեան
շատ վաղուց զգացել էի, որ ջերմուկ խմելով շատ աւելի հեշտ ա սոված մնալ։
իսկ վերջերս մի քանի վիդեօ էի տեսել, որ բոլորը խորհուրդ են տալիս սով պահելու ժամանակ օգտագործել միներալների որոշակի հաւաքածու, որը վաճառում ա կոնկրէտ մի ընկերութիւն։ ու զեղչ են տալիս եթէ իրենց յղումով մտնես։ ու բացատրում են, որ ասենք քեզ պէտք ա մագնեզիում, իսկ եթէ չունես, կալիումն էլ ա քչանում։
ահա, թէ ինչ են վաճառում՝
իսկ ահա թէ ինչ կայ ջերմուկում՝
եթէ ճիշտ եմ հասկանում, ամէնը նման չափի, ինչ իրենք են վաճառում։ բայց մենք ունենք ջերմուկ։
նատրիումը ջերմուկի կէս լիտրում 500֊ոտ ա, իրենք տալիս են 1000։ մագնեզիումը ջերմուկում 50֊ոտ ա, իրենց մօտ՝ 60։
բաւական նման ա։ երեւի ճիշտ էի ջոկել որ ջերմուկը թեթեւացնում ա անոթի մնալը։
ու տէնց։
#անոթի #ջերմուկ #հանքային_ջուր #էկրանահան #առողջութիւն
այն օրը բարձրաձայն մտածում էի՝
— եթէ «միջինոտ» «դասի» ես, կարող ես քեզ թոյլ տալ վարկով ձեռք բերել երեւանում տուն։
ոչ կենտրոնում։ իսկ քաղաքային միջավայրը հէնց կենտրոնում ա։
էդ տունդ լինելու ա գեհենային բարձրայարկում, անճաշակ ու ահաւոր։ ու ամաչելու ես ասես որ էս տանն ես ապրում։
կամ գուցէ առանց եկամտի վերադարձի առնես, ապա գուցէ խրուսչեօվկայում, կամ բրեժնեւեան բարձրայարկում։ վերջինը լրիւ գետտօ ա, իսկ խրուսչեօվկան փոքր պատուհաններով ա ու երբեմն շատ ցածր առաստաղով։ ու ոչ կենտրոնում։
իսկ քաղաքային միջավայրը կենտրոնում ա։ կան էլի տեղեր, օրինակ մամիկոնեանցը բաւականին քաղաքային ա, բայց մի քայլ էս կողմ՝ գեհենային կոմիտասը, մի քայլ էն կողմ՝ գեհենային ադոնցի երազը։
ու քսան տարի փող ես տալու բանկին։ ու աւելի շատ, քան եթէ վարձէիր, գուցէ։ նայած ոնց կպցնես։ բայց դու քսան տարի կպար վարկի։
ինչի՞ համար՝ երեւանի։ բայց երեւանում ի՞նչն ա լաւ՝ քաղաքային միջավայրը։ որը կենտրոնից դուրս չկայ։
ապա այն համար ես տալիս, որ մնաս խցանումների մէջ։ որ քշես աւտօ։ որ զզուես քշելուց։ որ ապրես նէնց տեղում որ չես ուզում դուրս գալ տանից, զի ահաւոր ա։ չես ուզում պատուհանից նայել, զի շրջակայ շէնքերն ահաւոր են։ ու հարեւանները չեն ուզում շէնքիդ նայել, զի ահաւոր ա։
էն ա տասնհինգ հազար վերցնում ես, առնում ես ստեփանաւանում տուն։ մի երկու տարում փակում ես։ ու բանկի ծառան չես այլեւս։
կամ այլ տարբերակ՝ չես առնում երեւանում, բայց վարձում ես կենտրոնում։ տալիս ես ապա քո աշխատավարձի զգալի մասը այդ վարձի։
ու էլի մտածում ես՝ ինչի՞ եմ էդ անում։
ու գնում ես առնում ես տուն ստեփանաւանում։ կամ գիւմրիում։
դէ, մարդկանց մեծ մասը նէնց արտօնեալ չեն, որ հեռավար աշխատեն։ էդ պատճառով էլ փողոցները լիքն են, մասնաւորապէս։
պլիւս համալսարանները, դպրոցները։
մէկ էլ, շատ կարեւոր էր ջոկելը (շուտ էր դա) որ ես չեմ կարող շատ մարդու հետ ընկեր լինել։ ու համայնքդ շատ մեծ չպէտք ա լինի։ շատ մեծի դէպքում շփոթւում ես, չես ջոկում։ փոքր տեղում էլ կարող ա լաւ եւ շատ բաւականացնող համայնք լինել։
եթէ լինեն բաւական քեզ համապատասխան մարդիկ։ բայց կը լինե՞ն երեւանից դուրս։ ինչքան տեսնում եմ՝ ամէն տեղ բաց մարդկանց համայնքներ կան, եւ վանաձորում, եւ գիւմրիում։ ամէն տեղ կարելի ա լիքը գրքերով սենեակներ գտնել։ ամէն տեղ կարդում են։ ամէն տեղ ինտերնետ ունեն։
ոնց մտածում էի՝ գալիս էի նրան որ երեւանն անիմաստ ա, եթէ բաւական արտօնեալ ես որ հեռավար աշխատես։
#երեւան
կէտի ու ծմակուտի ծանուցումները չէին աշխատում ամսի վեցից թէ եօթից, ինչ նոր երկաթով ու նոր համակարգով ենք։
էսօր վերջապէս ֆիքսեցի, աւելի ճիշտ էս գիշեր։
ու կրկին, կարդում եմ ամէնը, մտածում եմ, ինչ անկապ ա որ դիասպորայում չի, դիասպորայի ֆունկցիոնալը ինձ դուր ա գալիս։
ինչեւէ։
մինչ։
#սփիւռք
երեւի կարճ պատմեմ, որ տարիներ, ըստ երեւոյթին, դեպրեսուած էի, ու չէի ջոկում։
շատ յանկարծակի սկսեցի կռահել, որ կարող ա էդպէս ա։
իսկ արտայայտւում էր նրանում, որ
նաեւ ամերիկեան համալսարանը, որպէս ապաստարան շատ տարբեր տեղերից մարդկանց համար, ինձ վրայ ազդել էր, ու այն երեւանում էր, եւ հայաստանում էր։ գիտակցում էի, որ օրինակ սիրիացիները որոշակի առաւելութիւններ ունեն, ու այդ պատճառով են այստեղ սովորում։ գուցէ, կարողանային գնալ ամն, կը գնային, բայց դէ ամն֊ում իրենց չէին սպասում, իսկ էստեղ աջակցում էին։
իսկ դրանք ովքե՞ր էին շուրջս՝ շե՞ֆս էր շոյելու՝ միայն մունաթ էր գալու որ էսինչ բանը կատարեալ չեմ արել։ ու ես ինձ չէի ասի՝ էդքան ծանրաբեռնուած էիր, յոգնեցիր, մոռացար էն բանն էլ հաշուի առնել, ասելու էի՝ դեբիլ ես էլի, կրկին թոյլ տուեցիր վրադ մունաթ գան։ էսօր երբ զգում եմ որ մարդը դառնութիւն ունի, կամ ինչ֊որ մարդկանց մասին վատ ա խօսում, յաճախ հասկանում եմ որ չշոյուած ու չգնահատուած ա զգում, բայց նաեւ միշտ չի որ ինքս կարողանում եմ շոյել, զի չեմ ջոկում ինչպէս դա անել, որ չզգացուի որ միտումնաւոր եմ անում։ իսկ ես միտումնաւոր կանէի։
հա, նէնց չի որ էսօր եմ գնահատուած կամ շոյուած ինձ զգում։ յաճախ դեբիլ զգալը լինում ա, պարզապէս էդ ամենը լցնող տխրութիւնը յաճախ չի լինում, կամ ամբողջ սենեակը չի լցնում, տէնց ներքեւները մենակ, ոտքերն ա թրջում լոկ։
երեկոները ամենաբարդն էին։ ամէն երեկոյ ես խորը տխրում էի, ու վախենում էի երեկոների գալուց։ ամէն օր զգում էի, որ էսա երեկոն գալու ա, շատ վատ եմ լինելու։ էսօր նկատում եմ, որ էլի լինում ա որ երեկոները ոչ ռացիոնալ տխրութիւնը գալիս ա։ առաւել եւս, երբ քունս առած չեմ եղել, դա ինձ թուլացնում ա։ կողքիս մարդկանց ասում եմ որ սէնց վիճակ ա, որ անձնական չտանեն։ ու որ ոչ մի բան սխալ չեն արել, անկապ ա ամէնից։ վաչագանը վարկած ունէր, որ երեկոները չի կարելի մենակ մնալ, երեկոները մենակ չմնալու ժամանակն են, իսկ ես միշտ մենակ էի։ ինձ շատ համոզիչ չէր թւում էդ միտքը։ բայց իհարկէ, էսօր երբ մենակ չեմ, դա էլ ա օգնում, բայց էնպէս չի որ բացառում ա վատ լինելը։
ըհը, պիտերսոնն էր ասում՝ ընկերներ, յարաբերութիւն, զբաղմունք, հոբբիներ, աշխատանք, եւայլն ունե՞ս։ եթէ ամէնին չէ ես պատասխանում՝ երեւի դեպրեսուած չես՝ կեանքդ ա վատ։ եթէ հա՝ երեւի այնուամենայնիւ դեպրեսուած ես։ դրանից յետոյ սկսեցի փորձել շատ քնել ու երեկոները սուրճ խմել որ զսպի տխրութիւնս։ ամենակարեւորը ջոկելն էր, որ քաղաքը չի, մարդիկ չեն, արտագաղթը չի, դրանք լոկ ուժեղացնում են, խնդիրն իմ մէջ ա, հիւանդութիւն ա։
ինչեւէ, ուզեցի ասել որ տէնց բան էր հետս տարիներ շարունակ։
ու որ չգիտեմ ինչքան էր տեւել։ գուցէ մի տաս տարի, գուցէ շատ։
ու էնպէս չի որ լրիւ պրծել եմ դրանից։
բայց հիմնականում։
ու ոչ, յարաբերութիւնը ելք չէր դրանից, յարաբերութիւնը չէր լինի դրա հետ միասին, հնարաւոր չէր։
ու տէնց։
#դեպրեսիա #անկապ #տխրութիւն #չգիտեմ #հոգեբանութիւն #անձնական
մի քանի խանութից մէյլեր եմ ստանում, հիմա գիտակցեցի, ինչ sylpheed
եմ քշում, էլ չեմ տեսնում ինչեր են ուղարկում, ու հաւէս չեմ անում յղումները պատճէնել֊փակցնել դիտարկիչի մէջ, տէնց այլեւս լրիւ անիմաստ ա իրենցից մէյլ ստանալը։
ու գուցէ դա լաւ ա։
չգիտեմ։ զի մէկ ա չէի գայթակղւում, գցւում առնելու։ սովորաբար հակառակն ա, երբ մտքումս բան կայ, էդ ժամանակ եմ գնում առեւտուր անելու, ու փնտրում եմ ուզածս։