ասք մանիակալ դեպռեսիվ պսիխոզի մասին

Սթիվեն Ֆրայի the Secret Life of the Manic Depressive ֆիլմի մասին։

Տարբեր պատմություններ են ներկայացված։

Ինչ վատ են իրենց զգում այդ մարդիկ։ Այ նրանք չգիտեն որ սենց հիվանդությոն կա։ Այ ինքը Սթիվը, դժվար երեխա էր, ու ընկերների ծնողների կրեդիտկաներն էր գողանում, հետո գնում իրեն թանկ պիջակներ էր առնում, ու թանկ կոկտեյլներ էր խմում, այդ իրենց վաստակած փողով, բայց նա մեղավոր չէ, դա հիվանդություն է։

Այո, նրանց բոլորին միավորում էր էգոիզմը, ու սեփական անձի վրա չափազանց կենտրոնանալը։

Ես կարծում եմ, որ այդ մարդիկ, լավ, կարող է ունենան ոչ հավասարակշռբած տեմպերամենտ, բայց դա բնավ չի արդարացնում իրենց արարքները։

Ֆիլմում Սթիվենը հանդիպում է տարբեր «հիվանդների» ու «բժիշկների» հետ։

Մեկը պատմում է, ինչպես էր սպասել բեռնատար, որ դրա տակ գցվի։

Հետո էլ ասում էր, ինչերով է անցել, ոտքերը ջարդվել էին, ապաքինվում էր։

Ու բնավ չասաց այն մասին, վարորդի հետ ինչ է եղել։

Այլ դեպք։

Աղջիկ է, պատմում են, այ ինչ տաղանդավոր էր, արդեն տասնչորս տարեկանում իր առաջին վեպն է գրել։ Հետո գնաց Օքսֆորդ, ավարտեց, նենց լավ էր իր մոտ ամեն ինչ, իսկ հիմա՝ աշխատանքի չի ուզում գնալ, ասում է իմ մոտ ստրես է սկսվում, երբ շատ եմ աշխատում, ես վախենում եմ որ լավ գրող չեմ դառնա, ու տենց բաներ։

Ինչպե՞ս էր պայքարում դրա հետ, կամ գնում էր իրան սպանում էր, կամ գնում էր իրան տղա էր կպցնում մի գիշեր քնի։

Բայց իրականում նա չգիտի ուր իրան տա, ինչ անի իր հետ, ու իր կյանքի հետ, որովհետեւ նա ահավոր անհետաքրքիրն է։

Ու այդ ամենը արդարացնում է՝ իմ մոտ բիպոլար սինդրոմ է։

Դրանց մեծ մասը ապրում են ծնողների հետ, որովհետեւ ունակ չեն լինել ինքնուրույն։ Նա էլ է ծնողների հետ ապրում։

Բայց այդ ամենին կա ավելի պարզ բացատրություն։

Ի՞նչ պիտի լիներ տասնչորս տարեկանում գրված վեպը։ Հա, համալսարանում, հավաքել էր իրա գլխին իրենով հիացող հիմարների, դա տարածված է, ու կարդում էր իրենց իր գրածները։

Իսկ հիմա, իրական աշխարհում, ուր իրենցից ավել է սպասվում, նա չի կարողանում։

Որովհետեւ հիացող այլեւս չկա, գրքերը իր չեն տպում, որովհետեւ նա չի աճել, ու գուցե այն իր ուրիշների հիացմունքով տարվելը իրեն թույլ չէր տվել աճել, իրոք աշխատել իր վրա։

Իսկ եթե նա իրոք զարգացած անձ լիներ, իր գրածները լավը կլինեին, ու նա լավ կլիներ, ու այդ զարգացած լինելով անհնար է որ այդպիսի վիճակում լիներ։

Իսկ հոգեբանը իր ասում է, նրան պետք է հույս տալ, որ նա գրող կարող է դառնալ իրոք, թե չէ կգնա իրան կսպանի։

Իրան ուղարկեք թող գիրք կարդա, զարգանա, ի՞նչ հույս տալ։

Նա կարծում է որ նա ավելի լավն է, որ գնա բոլորի պես գրասենյակում աշխատի, ու, քանի որ ապրում է Բրիտանիայում, նրան ավելի հեշտ է գտնել գործ ուր շաբաթը մի օր կաշխատի։

Գնում է «բուժվում» է, դեղեր է խմում։ Ապրում է ծնողների հետ, ու ծնողների վզին։

Գոնե մենակ ապրեր, այնքան չէին իմանա իր կյանքից, այնքան չէին անհանգստանա իր համար։

Ես կարծում եմ որ այդ իրանց սպանող, կամ չափազանց ոգեւորվող, կամ դեպրեսիվ մարդկանց «հիվանդության» պատճառն այն է, որ նրանք այնքան դատարկ են, որ իրենք իրենց նույնիսկ հետաքրքիր չեն։

Մեկն ասում էր՝ այս աշխարհը չափազանց ձանձրալի է իմ համար։

Որովհետեւ դու հիմար ես, արի ու մի ասա։

Մյուսն էլ ասում է, ես հա պետք է սպառեմ, առնեմ, ու չօգտագործեմ որ հանգիստ լինեմ։

Որովհետեւ նորմալ, զարգացած մարդ ոչ միայն

սպառելու, այլ եւ ստեղծելու բան կգտնի։ Որովհետեւ կիմանա որ այնքան հետաքրքիր բան կարելի է իմանալ կամ անել, որ կյանքը իրականում չի հերիքի, քիչ է։

Հա, տենց հիմար եք, գնում ձեզ սպանում եք, լավ եք անում, եթե ինքներդ ձեզ պետք չեք, մեզ որ հաստատ պետք չեք։

Ես ոչ մեկին այդ ֆիլմում չեմ կարողացել կարեկցել։

Ֆրայը ինքը ուներ դեպրեսիայի նոպա, օրինակ այն ժամանակ, երբ նրան քննադատում էին որպես դերասան։

Հա, քննադատեցին, դեպրեսվեցի՞ր։

Ահավոր մանկամիտ է դա, ինֆանտիլ, չհասուն։

Ֆրայը պատմում էր այն մասին, ինչպես էր նա ուզում իրան սպանել, հետո պատկերացրեց ծնողներին, մտածեց, լավ, ավելի լավ է գնամ թռնեմ Գերմանիա, այնտեղ մի տեղ իմ համար կապրեմ։ Հետո մի շաբաթ ապրում էր, հետ էր գալիս։ Ու էլի էր ժամանակ առ ժամանակ տենց անում։

Հա, ես էլ կուզենայի մեկ մեկ մի շաբաթով գնալ Գերմանիա, հետ գալ։ Հետո՞։ Ուրեմն ես հիվա՞նդ եմ։

Ֆրային իր, բնավ ոչ հաջող «բժիշկը» ասում էր, որ այն որ նա ունի տասներկու համակարգիչ, դա հիվանդության նշան է։

Իսկ Ֆրայը կարող էր մոտենալ հարցնի այլ կերպ․ կարող է նա կոլեկցիոներ է, այդ պատճառով ունի այնքան շատ կարգիչներ։

Ասենք ես գիտեմ, որ նա սիրում է ինչ որ տեքնո հայտնագործությունների մասին իր բլոգում գրել, ինչպես է Ուբունթու փորձել, ինչ անել մակոսում, ու տենց բաներ։

Ու այո, Ֆրայը ինչ որ բանի հասավ, որովհետեւ նա ապրում է Բրիտանիայում, ուր ունենալով խաղալու տաղանդ կարելի է հիանալի ապրել ու ունենալ տասնմեկ մեքենա, եւ երբ ուզում ես ցրվել Գերմանիաներ, ու առնել լիքը խցիկներ։

Հիմա ես էլ լիքը խցիկ ունեմ, ուրեմն ես հիվա՞նդ եմ։

Իսկ նրանք չհասան, որովհետեւ Ֆրայի չափ չկային։

Ես կարծում եմ, որ ֆիլմը բավական գիտական չէ։

Այն որ նրան մի երկու հարց տվեցին, ու իր պատասխանների հիման վրա «չափեցին» իր վախը հիվանդության աստիճանը, ինձ չի համոզում։

Գուցե ես էլ իմ մասին մի քանի բան պատմեի, ինձ էլ իր չափ «բալլեր» տային։

Տարբերությունը այն է, որ ինձ պետք չէ արդարացնել իմ ինֆանտիլ վարքագիծը հիվանդությամբ, ու ցույց տալ համայն աշխարհին, ինչքան ուրիշն եմ ես։

Այո, այնտեղ այդ մասին էլ էր։ Մեկի մոտ երեխան էր ուրիշը, մյուսի մոտ ինքն էր ընտրյալը։ Հա, լավ։

Բրիտանիայի պես երկրում կարող եք ձեզ այնքան երես առնել, բայց լավ էլի։

Դեղերի մասին է ֆիլմի զգալի մասը։ Բթացնո՞ւմ է լիթիումը թե չի բթացնում։ Ֆրայը կոկային ընդունում է, բայց այ լիթիումից վախենում է։

Ակնհայտ է, որ պսիխոտրոպ դեղերը բթացնում են։ Հետո՞։

Բիպոլար սինդրոմը շատ հարմար ձեւ է քեզ յուրահատուկ զգալ, ու անել ինչ ուզում ես, ու չանել ինչ չես ուզում։

Միայն դա իրականում լավ ձեւ չէ, որովհետեւ ուրիշների հաշվին է։

ու տենց

պիտակներ՝ բիպոլար սինդրոմ  հոգեբանութիւն  մանիակալ դեպրեսիվ պսիխոզ  մարդիկ  մտքեր  սթիվեն Ֆրայ