Ռուսաստանում հաճախ փոխում էին ազգանունները «լատենտանալու», չտարբերվելու համար։ «Պոգրոմ» բառը այն բառերից է որ դարձավ միջազգային։ Ու Այվազովսկին, ու Թամանովը, ու Ենգիբարովը ստեղծագործում եւ ապրում էին հայրենիքից դուրս ձեւվափոխված ազգանունով։
– ա – ես երբեք չեմ լսել որ Եվրոպաներում այդ պատճառով ազգանուն փոխեն։ Օտար ազգանունը, ինձ թվում է, դիտվում է այնտեղ որպես էկզոտիկա, եւ հետաքրքրություն է առաջացնում։ Օրինակ, լավ հնչող ազգանունը օգնում է բիզնեսին։
Գիտենք նաեւ, որ Ադրբեջանում այնպես էր արվում, որ թալիշների ու լեզգինների քանակը չերեւա պաշտոնական ստատիստիկայում։
Իսկ Վրաստանում, ու նույնիսկ, գիտեք, մեզ մոտ, երբեմն խորհուրդ էր տրվում ազգանուններ փոխել։ Մեր մոտ գիտեմ միայն մի դեպք։ Վրաստանում դա, կարծես շատ տարածված էր։
Ինչքան հասկանում եմ, արվում էր որ ազգի «լավագույն» ներկայացուցիչները, կամ բարձր պաշտոններ զբաղեցնողները լինեն, կամ թվան վրացի։
Ոչ մենք ոչ վրացիները պետություն չունեինք։ Ու բոլոր ԽՍՀՄ-ի բնակիչներին դրսում ասում էին կուկուռուս«ռուս»։ Ու ԽՍՀՄ-ը ըստ էության Ռուսական Կայսրություն էր։
Ու ես ուրախանում եմ, որ ազգանուն փոխելու օրերը անցել են։ Որովհետեւ եթե մարդը ներկայացնում է Հայաստանը, ու ՀՀ քաղաքացի է, ուրեմն նա հայ է։ Ազգի ներկայացուցիչ է։ Լինի իր ազգանունը Յանգ, Արոնով, թե ինչ ուզում է լինի։ Որովհետեւ նա այստեղ է մեծացել, այս միջավայրում ու այս միջավայրի պատճառով է ինչ որ բաների հասել։ Ու դա իրոք, հպարտանալու բան է։ Որ մենք լավ միջավայր ունենք։ Ու ազգանուն փոխել պետք չէ, դա արդեն էական չէ, երբ անկախ պետություն կա։
ու տենց