անդրադարնում է Ֆանտոմասի թեմային՝ մանկական վախերին։
Ու չնայած մենք գիտենք, որ բոլոր մանկական վախերից կա պանացեյա սակայն․
Ես սովորել եմ նկատել․
«գաղտնիք» եւ «ամոթ» երևույթները հաճախ տանում են երեսպաշտության ու մանկամտության։
Երբ ասում են՝ «արի ․․․․ բայց դու չասես․․․» ես արդեն խաղիգործի մեջ չեմ։ Ես զագովորշիկ չեմ բնավ։
Ի՞նչ կա վախենալու թակցնելու մեջ։
Ի՞նչ կլինի ամենավատը որ թափանցիկ լինի։
Հավանաբար երեխաներին «ապահովելով» մարդիկ իրենք խուսափում են մեծանալուց։
Արդյո՞ք բանական է աշխարհի իրական քարտեզը ձեռքի վրա ունենալուց խուսափելը։
Այսպիսով, ստանում ենք՝ «ֆանտոմասը ընդդեմ վս իրականության» _կույս_ակցության ականատեսներինհետևորդներին։
ու տենց