ասք ծեծելու մասին

տարբերակներից երկուսը․

Բեգլարյանին վաղուց որոշված էր «ցրել», պարզապես պատճառ գտնվեց,

Բեգլարյանը այնուամենայնիվ սահմանը անցավ։

ես կարծում եմ, որ երկրորդն է։

Ու ասեմ, ինչպես ստացվեց։ Նա սովոր էր, որ որոշակի վարքագիծ իրան բոնուս է բերում։

Ու այդ վարքագծին հավատարիմ մնալով նույնիսկ կարողացավ քաղաքապետ դառնալ։

Այսինքն դա ընդհանուր առմամբ օգտակար վարքագծի կանոններ էին։ իր համար, իհարկե։

Ի՞նչ եղավ։

Նա պարզապես սովորության զոհ է դարձել։

Շուռա Բալագանովի պես։

Չմտածված քայլ արեց, որը այս դեպքում անել պետք չեր։ Այո, արյունը խփեց, այո, աղջիկների ս[ծ]իլի համար, բոլորս ել գիտենք։

Իսկ ի՞նչ ցույց տվեց նախագահի ապառատը։

Եվ այսպիսի դեպքերին հանդուրժող չլինելը։

Դա չի նշանակում, որ եթե Բեգլարյանը ծեծեր ասենք իր հարևան Թութուշին, շարունակությունը նույնը կլիներ։

Որովհետև մամուլում ժամանակ առ ժամանակ գրվում է ով և ում և ինչպես և երբ։ Եվ ինչ կլինի հետո նույնիսկ հարց չի առաջացրել ոչ մի անգամ։

Այս անգամ հարցեր ծագեցին, որովհետև եթե մատը խփում է գլխին, ապա մատը լավ չի աշխատում։

Այսինքն, հանգստացեք, ժողովուրդ, ծեծը никто не отменял։ Սակայն պետք է իմանալ ում եւ ինչպես։

Իսկ որտեղ և երբ այդքան կարևոր չէ։

Հետևություններ․ մի միճեք Բեգլարյանի բարեկամների հետ։ Եվ պաշտոնյաների բարեկամների հետ։

Եթե դուք ավելի թափով բարեկամներ չունեք, կամ ավելի թափով չեք։

Փոփոխություն չի եղել։ Խաղի չգրված կանոնները ավելի լավ կարդացվում են։

ու տենց

պիտակներ՝ անկապ