ասք ազգային ազատագրական վախերի մասին

Տաաաակ, ՍՎՈ-ից կպնեմ ֆեյսբուք, տեսնեմ էս ի՜նչ շուխուռ ա, սաղ իրար տալիս են էդ փառատոնի համար։

Դե սկզբից կարդացի, հավես ժամանակ անցկացրեցի՝ ուրախացրեցին մեկնաբանությունները։ Իսկ հետո մտածեցի, որ ախր․․․ էդքան ասում եք «թշնամու մշակույթ»։

Ախր էդ մշակույթը ամեն քայլափոխին ա՝ տղաների հայացքներում, աղջիկների ճակատին վառ տառերով ասեղնագործած, հեռուստատեսությամբ, և երթուղայիններում, որտեղ Հիսուսի պատկերը հնազանդ տատանվում ա թուրքական մոծիվների տակ։

Խորհրդային Հայաստանում փորձեր էին արվում վերգտնել հայկական մշակույթը, իսկ լեզվի իմացությունը չնայած և պարտադիր չէր, բայց տալիս էր հնարավորություն ծանոթանալ աշխարհի գրականության հետ։

Իսկ այն, ինչ հիմա գնում ա «հայեցի» լեյբլի (պիտակի չէ, հենց լեյբլի) տակ, էդ կներեք, սկզբից ձեր սրտներից հանեք, հետո փառատոններից խորացեք։ Բայց որ հանեք, տեղը արդյո՞ք կա բան դնելու։ Կա՞ հայկական գրականություն՞։ Կա՞ հայկական երաժշտություն։

Չէ, կա մեծ մեծ խոսալ անցյալից։ Զարմանալի չէ, որ սաղ երկիրը ադնակլասնիկում ա նստած, բոլորը անցյալով են ապրում։

Չե՞ք տեսե՞լ, որ ով մեծ մեծ խոսում ա, սովորաբար փուչ ա։ Իսկ էն ինչ դատարկ տեղ ա, քամին բերում լցնում ա աղբ։

Այդ պատճառով էլ կազմավորվում են քյաբաբա-ծիծակայն, կուլ-ռոքեռա-խոտակերային, կամ էլ վեհա-տուսովկային ախպերություններ։ Որ սաղ նույն աղբն են։

Անցեք գործի, ջենթլմեններ։

Ես տենց եմ կարծում։

հա, ու ինձանից այրունարբու նացիոնալիստ չլինի։

ու տենց

պիտակներ՝ ազգային-ազատագրական  անցնենք գործի ջենթլմեններ  ճաշակ