պատմություն թույլտվության մասին

Սենց ընկերություն կա, անունոը՝ նեթափ։ Հավես դիվասյներ ա արտադրում։ Իսկ սարքերն ու մասերը ուղարկում է երաշխիքով․ եթե փչանա, պահանջվում է միայն հասցնել այդ սարքը ԴՀԼ-ի մոտակա գրասենյակ։ Եվ ձեռքերը լվանալ հակաբակտերիալ օճառով։

Բաաաաաայց․․․

Հայաստանում քիչ է, որ սարքը պետք է անցնի զատամոժկա, ու դա, բնականաբար, պահանջում է լրացուցիչ ծախսեր։

Ամենակարևորը, անհրաժեշտ է սարքը երկրից հանելու համար ՊՆ-ից թույլատվություն։

Որը անշուշտ խելացի է մտածված, քանի որ երբ նոութը ուսին գցում ես ու գնում ես (ու գնում ես, ու գնում ես, und so weiter, und so weiter), ՊՆ-ի թույլատվություն պետք չէ բնավ, բյաց երբ նեթափի վինչը տուփի մեջ ես դնում, որ փոստով գնա, ապա այ այսստեղ արդեն պետությունը քո մասին հիշում է։

_ու տենց _

պիտակներ՝ իմակ  կոռուպցիա  պատմութիւն  տեքնոլոգիաներ  տեղեկատուական տեքնոլոգիաներ