պարզ

• 2021-10-26-6647183 – 2021-10-26
  

  

  մի քանի օր առաջ ես ինձ համար սարքեցի todo լիստի լուծում։

  հետեւեալ տեսքն ունի, մի քանի տող բան ա՝

  #!/bin/bash
  #echo -e "\e[9mstrikethrough\e[0m"
  STRK0='\e[9m'
  STRK1='\e[0m'
  
  FL=$1
  
  while read line
  do
  newline="${line:2}"
  
  case $line in
  +*)
  echo -e " ${STRK0}${newline}${STRK1}"
  ;;
  -*)
  echo " $newline"
  ;;
  esac
  
  done < $FL
  

  ինձ համար շատ կարեւոր էր տեսնել ջնջածը։ ու նշել որպէս ջնջած։ ու որ պարզ լինի կիրառման մէջ եւ տեքստ ֆայլերի մէջ գրեմ։

  ահա, սարքում եմ ինձ ֆայլեր, անուանումը կարեւոր չի, ես սարքում եմ՝ 2021-10-26 օրինակ, օրուայ համար, ու մի ֆայլ ունեմ որի անունը դրել եմ՝ somehwen՝ այն գործերի համար որ երբեւէ ուզում եմ անել։

  ու եթէ արել եմ՝ դիմացի մինուսը սարքում եմ պլիւս։ ապա todo սկրիպտին երբ էդ նիշքը տալիս եմ՝ ինքը արածները ջնջած ա ցոյց տալիս։

  նաեւ ինձ կարեւոր էր պահել նոթեր գործերի մասին՝ օրինակ սա պէտք ա անել, իսկ որ աւելի հեշտ լինի՝ ուզում ես տեսնել էս ու էս ու էս յղումները։

  սկրիպտն առհամարում ա տողերը որ չեն սկսւում պլիւսով կամ մինուսով, ու ես պարզապէս տաբ եմ տալիս ու գրում եմ նոթեր։

  ստացւում ա՝ զրօ տող կոդով նաեւ ունեմ նոթեր։

  էսպէս։

  #սկրիպտ #իւնիքս #լուծում #պարզ #չգիտեմ #անկապ ###

  բնօրինակ ծմակուտում(եւ մեկնաբանութիւննե՞ր)

  echo սկրիպտ իւնիքս լուծում պարզ չգիտեմ անկապ
• ասք կրկնօրինակելու մասին – 2012-01-05
  

  Հետաքրքիր է իմանալ, որ Լեյկայի, նույնիսկ վերջին, Մ մոդելները՝ այսինքն ամենաթանկ եւ ամենավեհ մոդելները, ավտոֆոկուս չունեն։

  Ֆոկուսը իմ մշտական պրոբլեմն է։ Ես օգտագործում եմ հին օբյեկտիվներ, ու ձեռքով եմ բռնում ֆոկուս, հետեւաբար, կախված տարբեր հանգամանքներից, օրինակ նրանից, վյուֆայնդերը իմ աչքով ճի՞շտ է կարգավորված, թե խախտվել է, կհասցնե՞մ թե չէ, ես հաճախ ստանում եմ ոչ ֆոկուսի մեջ կադրեր։

  Այնպես չէ, որ չեմ հասկանում այն պարզ բանը որ այն ինչ ուզում ես ցույց տալ, պետք է երեւա, իսկ որ երեւա, պետք է ֆոկուսի մեջ լինի։

  Ես զարմացա, որ Լեյկայի ամենավերջին մոդելները միեւնույն է ավտոֆոկուս չունեն։

  Կարդացի ինչու՞։ Պարզվում է, դիզայնը իրենց բարդ է փոխել։

  Ունեն լավ դիզայն արված ժապավենային խցիկ, սարքեցին նույնից, բայց թվային։

  Ավտոֆոկուսի մեխանիզմը ո՞րտեղ տեղավորեն առանց խցիկը մեծացնելու։ Տեղ չունեն։ Ու Քենոնի եւ Նիկոնի պես փող չունեն այնքան հետազոտություն անելու, ռադիկալ արտադրությունը փոխելու համար։

  Ապա պարզապես այլ տարբերակ չունեն, քան ասել՝ մենք այլ կերպ ենք, մենք այլ ենք։ Մենք ռեյնջֆայնդեր ենք, առանց ավտոֆոկուսի ու տարբեր համովությունների։ Բայց մեր մոտ հիանալի որակ է, իսկ նկարողը պետք է ինքը իմանա ինչպես ֆոկուսվել, այնքան բարդ չէ, այն էլ մեր հիանալի հեռաչափի օգնությամբ։

  Ու դա, ես կարծում եմ, ճիշտ որոշում է։

  Ու լրիվ եւրոպական։

  Եւրոպան չի հասցնում ոչ ամերիկացիների, ոչ էլ ճապոնացիների հետեւից։ Չի կարող։

  Նրանք ուրիշ են։ Երբեք չեն կարողանա համեմատվել։

  Բայց եւրոպական ընկերությունը միշտ կունենա իր սպառողին։

  Եւրոպայում ու Ասիայում։ Իհարկե, ոչ ԱՄՆ-ում։

  Որովհետեւ մրցելը՝ սխալ որոշում է։

  Երբ օրինակ աղջկան այլ տղաներ են դուր գալիս, իր տղան սկսում է մրցել։ Իսկ ես էլ ունեմ երկու գլուխ։ Թարթիչներս էլ փոխեմ, ապա դուր կգա՞մ քեզ։

  Մրցելը ու համեմատվելը սխալ է։

  Նրանք ձեզնից լավը չեն, նրանք ուրիշ են։

  Երբ սկսում ես մրցել, փոխվել, հետեւել այլերին, դուր գալու համար, կորցնում ես քեզ, ու երբեք նրա պես «լավը» չես լինի։

  Ու նույնը կործանում է Նոկիա ընկերությանը՝ այֆոն սարքելու ձգտումը։

  Ես նայում էի Նոկիա Ն9-ին, գիտեի որ այն ինձ պետք է խաղալու, գործ անելու համար, ու ձեռքս չգնաց այն գնել, այնքան բարակ, այնքան գլամուր էր։ Ու այդ բարակության համար նրանք զոհաբերեցին սդ քարտ սլոտը, ու մարտկոց փոխելու հնարավորությունը։

  Ինչի՞։

  Որովհետեւ մտածում են, որ այժմ պետք է լինել այֆոնի պես։

  Ու դա է իրենց սխալը։ Վերջ, Նոկիան էլ չկա, եթե այդպես շարունակի։ Այֆոնի պես լինել պետք չէ, պետք էր լինել այնպիսին ինչպիսին կային։ Վաճառվելու էին բացի Եւրոպայից Չինաստաններում, Հնդկաստանում ու այո, Հայաստանում։

  Բոլորը գիտեն, որ Նոկիան բարակ հեռախոս չէ։ Նոկիան պետք է շարունակեր արտադրել իր հաստ հեռախոսները, զարգացներ Մաեմոն, Սիմբիանը, այնպես ինչպես եւ պլանավորում էին։

  (ի դեպ կարծում եմ, որ Մաեմո գծի N810 – N900 – N9 շարքի սարքերի դիզայնը գնալով վատանում էր, իսկ ամենալավը հենց N810-ն է։ Շատ հավես է, որ այժմ կարելի է նրա վրա քշել ժամանակակից nemomobile։)

  Ու բնավ չվհատվել այն բանից որ նահանգներում չի վաճառվի։ Նահանգները ձեր տեղը չեն, այնտեղ անդրոիդ ու այֆոն է լինելու, դա պարզ է։

  Նոկիա մեկ է չի լինի։ Իսկ թե լինի, ապա ամերիկյան վինդոս ֆոն օպերացիոն համակարգով, դա մեկ է նրանք չեն արդեն, միայն երկաթն է իրենցը։ Իսկ Նոկիան ավելին էր քան երկաթը։ Նոկիան սեփական ԾԱ ուներ, իր առավելություններով ու թերություններով։

  Օրինակ, Սիմբիանի միջուկը ունակ չէր ապահովել այնպիսի գրաֆիկական էֆեկտներ, ինչպես ստացվում է Դարվինոտ ԱյՕսում ու Լինուքսոտ Անդրոիդում։ Նույն ժամանակ, նրանցից ոչ մեկը չի կարող ապահովել այնպիսի սնուցման խնայողություն, ինչպես Սիմբիանը։

  Ու այո, Նոկիաները թանկ էին լինելու։ Ինչի, հիմա թա՞նկ չեն։ Թանկ են։

  Եւրոպացիների ուժեղ հատկանիշները կապված են իրենց թույլ հատկանիշների հետ։ Այսպես, պասկալը եւրոպայից հասավ նահանգներ, սկսեց զարգանալ, վաճառվել այնտեղ, բայց՝ միայն վինդովսի տակ – եւրոպացիները ավելի դանդաղաշարժ են, ու դժվար են ընդունում նորը։ Բացի դրանից, զարմանալի չէ, որ Բորլանդի Դելֆիի նախագծողին, եւրոպացի Անդրեաս Հայլսբերգին «առավ» Մայքրոսոֆթը, դոթնեթ ստեղծելու համար, ու այդպես Բորլանդը պրծավ, իսկ դոթնեթը տարածվեց։

  Իսկ Եւրոպական երկրներում օգտագործում եւ զարգացնում են, հնարավորին չափ իրենց տեքնոլոգիաները՝ Պասկալ, Մոդուլա, Օբերոն։ Իհարկե, գլոբալացման ժամանակ դա բարդ է, որովհետեւ կան այսպիսի մարդիկ, ով չի հասկանում ինչ արժեք ունի իր հայրենական արտադրանքը, ու գնահատում է այն ինչ տարածված է, բայց միեւնույն է, դա հնարավոր է։

  Ու նույն պատմությունը եղավ երբ ԽՍՀՄ-ում որոշում ընդունվեց սեփական կարգիչներ նախագծելու տեղը կրկնօրինակել, թխել արտասահմանյանները։ Որովհետեւ այդպես ավելի էժան է։

  Հա, էժան է, բայց այդպես դու միշտ մի քայլ հետ ես։

  Միշտ։

  Ու գնալով ավելի ես հետ մնալու։

  Այսինքն, եղիր ու զարգացիր ինքդ ինչպիսին կաս դա միայն մարդկանց մասին չէ, դա ազգերի, պետությունների, ընկերությունների մասին էլ է։

  ու տենց

  այօս այֆոն անդրոիդ գլոբալացում դիզայն լեյկա խսհմ մաեմո մտքեր մրցակցութիւն նոկիա պարզ տեքնոլոգիաներ տեղեկատուական տեքնոլոգիաներ
• ասք կրունկների եւ գրգռաճեղքերի մասին – 2011-05-27
  

  Սովորաբար ես անջատում եմ շրջակա միջավայրում հնչող երաժշտությունը։

  Սակայն այսօր փողոցներով զբոսնելիս չէր հաջողվում անջատել կրունկների կտկտոցը։ Ձախից, աջից, ամենուր։

  Տեսնես տենց հասարակություն կա՞ մի քաղաքում այս կլորակի վրա, որտեղ կարելի է հանգիստ զբոսնել, առանց կրունկների կտկտոցի։

  Ես երբ երիտասարդ էի եւ անպատկառ արդեն գրել եմ որ չեմ տեսնում կրունկների վրա հենված աղջիկներին, չեմ ընկալում։ Հիմա արդեն հասկանում եմ ինչու։

  Որովհետեւ թե աչքերը բարձրացնենք կրունկներից, ապա բնութագրող կլինի տեսնել որեւէ անհարմար, սակայն «գայթակղել» նպատակ ունեցող զգեստ։

  Կարծես այդպիսի բառ նույնիսկ կա, գրգռաճեղք։

  Այդ ամբողջ հագուկապը նպատակ ունի գայթակղել, գրգռել, ու գրավել։

  Բայց ես չեմ ուզում ինձ գրավեն։

  Ես, այսպես ասած, ազատագրված մարդ եմ։

  Ու առաջին պատճառն ինչու ես չեմ «գայթակղվում» այն է, որ ես հասկանում եմ որ դա անկեղծ չէ արված․ կրունկների վրա քայլելը հարմար չէ, գրավիչ հագուստն ու մեյքափը անտեղի ժամանակի ծախս են պահանջում ու ընդհանուր առմամբ դիզայնի սխալ են։ Ամենը գրավելու համար է արված։

  Կամ աչքերի մեջ փոշի լցնելու։

  Այսինքն այդ մարդն ոնց որ ասի, ես այդպիսին չեմ ինչպիսին կամ, ես «ավելի լավն եմ», ու ուզում եմ քեզ խաբել, ուզում եմ քեզ դուր գալ։ Դուր գալ ոչ այնպիսին ինչպիսին կամ։ Այդքան ակնհայտ ասի, որ չես ուզում դրանից հետո «մանիպուլյացիայի ենթարկվել» ու գայթակղվել բնավ։

  Երկրորդ պատճառն այն է որ ես նույնիսկ խղճում այդպիսի աղջիկներին։ Մտածում եմ, ինչ բնական գեղեցկություն ունի, ու թաքնվել ա այդ շրթներկի, ականջներից կախված զինամթերքի ու դիմափոշու հետեւը։

  Արդյո՞ք այդ չափ ինքն իրեն չի սիրում, ինքն իրեն չի գնահատում որ փոխում է գեղեցիկը «գայթակղիչի» հետ, փոխում է անկեղծությունը ստելու հետ։

  Արդեն մի անգամ գրել եմ, գեղեցիկ լինում են, գլամուր դառնում են։

  Դա երեւում է։

  Այնպես որ այո, ես երբ տեսնում եմ կրունկներով աղջիկ, դա ինձ շատ բան է ասում։

  Գրքի կազմով լինում է դատել պարունակության մասին։

  Ու այնքան նման չէ իմ աշխարհի աղջկան այդ աղջիկը, որ ես իրեն ոչ միայն որպես աղջիկ, այլ որպես իմ տեսակի էակ, որպես մարդ դժվարությամբ եմ ընկալում։

  Չէ, ես չեմ մտածում որ իրենից լավն եմ։ Ես չեմ մտածում որ իմ բակի շնից լավն եմ, ուր մնաց այլ մարդանման էակից։ Պարզապես դա զարմանալի չէ, որ «գրավելը» չի «գրավում»։ Բայց շանը ավելի շատ եմ հարգում, որովհետեւ նա կարողանում է ինքը իր խելքով գոյատեւել այս դաժան քաղաքում։ Չէ, չեմ խղճում որ տուն տանեմ։ Թե մի օր որեւէ շուն իմ տուն հրավիրեմ, ապա ոչ այն պատճառով որ նա առանց ինձ չի գոյատեւի եւ ես փրկիչ եմ, այլ այն պատճառով, որ ինձ հավասար էակ եմ տեսնում, ում հարգում եմ։

  Մարդիկ ով իրենք իրենց սիրում են, սիրված են լինում։

  Մարդիկ ով իրենք իրենց չեն սիրում, սիրված չեն լինում։

  Գլամուրը դիզայնի սխալ է, հենարան է կառույցի որը ինքն իրենով չի կարող կանգնել։ Իսկ թե կանգնում է, ապա ավելի տխուր է տեսնել գեղեցիկ, սակայն այդ գեղեցկությունը փչացնող, անինքնավստահ, քսմսված «ծտերին»։

  Ես էլ հոգեւոր գեղեցկության մասին չգրեմ։ Որը մարդուն, կամ նույնիսկ շանը այնքան է պայծառ դարձնում ու առանձնացնող շրջակա միջավայրից, ոնց որ բաց դիաֆրագմայով նկարված լինեն։

  այնպես որ աղջիկները չունեն (խելք) ինչպես ասում էր փիլիսոփա Մհերը։

  Your browser does not support the audio element.

  ու տենց

  աղջիկներ գլամուր մտքեր ու տենց պարզ քաղաք