մէկ էլ որ ասում էի «անպատասխան սէր չի լինում», չի նշանակում, որ միշտ պատասխան կայ, այլ նշանակում է, որ եթէ պատասխան չկայ, ուրեմն սէր չէ։ քանի որ սէրը պրոցես է որը պահանջում է երկու (մինիմում գուցէ) մասնակից, երկուսի ներդրում։ եթէ մի մասնակից է, պրոցեսը չի գործում, ու չի էլ կարող երկար գոյատեւել։ տենց։
ու տենց
ուրեմն ընկերս cyanogenmod է քշում, պարզւում է իր մէջ privacy guard անունով ծրագիր կայ, ու կարելի է ըստ ծրագրի իրաւունքներ կարգաւորել։
ասենք այսպէս՝
այսպիսի հնարաւորութիւն, ի դէպ կայ եւ հասարակ գնու/լինուքս համակարգերում, ասենք այսպէս ափ արմորի օգնութեամբ կարելի է սահմանափակել սքայփի վարքագիծը։
իսկ ինչն է վախենալու, դա այն, որ վայբերը, պարզւում է, երբ պատահի, պարբերաբար, անկապ տեղը խցիկին է դիմում՝
այսինքն կամերային դիմելու ոչ մի պատճառ չունի, զանգ չկայ, ոչ մի բան։ վայբերին չես բզում, մէկ էլ անկապ դիմում է։ գուցէ թոռով կպնողներին ա աւելի ուշադիր։
ինչն է նաեւ հետաքրքիր, այն է, որ ըստ պաշտօնական կայքի, վայբերը չնայած պահանջում է, բայց չի օգտագործում կատարուած զանգերի մատեանին դիմելու լիազօրութիւնը։
բայց տեսնում ենք, որ այն զանգերի ցանկը բացում է։ անկախ նրանից ինչ է ասում։
ու տենց
եթէ դու վաղը նստես երթուղային, ու այն պայթի, կամ տաքսի՝ ու մեծ ջիպ մտնի այդ տաքսու մէջ, քա՞նի հոգի է անկեղծ վիշտ զգալու այդ պատճառով։ աւելի, քան երեք օր։
(ինձ մօտ ասենք շան կորուստի զգացմունքները պրոցես անելը կարող է տարիներ տեւել, իսկ առաջին ամիսը անտանելի է։)
ծնողները հաշիւ չեն։
եւս մի հարց։ դա քո՞ մասին է, թէ՞ իրենց։
քեզնի՞ց է, որ իրենք կան/չկան, թէ՞ իրենցից։ թէ՞ երկու կողմից էլ։
եթէ ես այսօր սեւանից չվերադառնայի, ո՞ւմ էր ցաւալու այդ համար։ ոչ֊մէկ֊ին։
լաւագոյն դէպքում կհնչեր․
— նա լաւ տղայ էր, լաւ էր բարքեմփին խօսում֊մոսում։ ափսոս։
իհարկէ անկեղծ է տխրութիւնն նրանց, ով ինձնից սպասելիքներ ունէր․ Բերնհարդը, ում ես գարբաջ քոլեքթորի հետ կապուած հարցերում պիտի օգնէի, իսկ նա արդեն ինձ փող է փոխանցել, Տ֊ն, ում ես խոստացել եմ օգնել այն պարագայում, ու Ք֊ն ով իր հարցերի պատասխանը չի ստանալու։
նկատե՞լ ես ինչպէ՞ս է փոխւում դետալներում վերաբերմունքը նրանց, ով քեզնից օգուտ չունի։ օրինակ ինչպէ՞ս է նա նստում երբ քեզ հետ է խօսում։
ծանօթ բրիտանացի ասում էր՝ «ես չեմ հաւատում երբ սոցիալական կապիտալը փորձում են էսթիմեյթ անել լայքերի քանակով։ ինձ համար սոց․ կապիտալը այն մասին է, քանի հոգի է պատրաստ ՍՊԱՆԵԼ ինձ համար»։
Ընդամէնը սպանել, ոչ թէ մեռնել։
Իսկ ո՞ւր ենք հեռու գնում։
Ո՞վ է ցանկանալու/կարողանալու «մտնել կօշիկներիդ մէջ»։
Հասկանալ, զգալ, կիսել։ Իրօք։
Բանալ մի դէպք։ Ընկերդ աշխատանքն է փոխել։ Շատ վատ է։
Նորմալ մարդ էր, կարծես։ Բայց հիմա, նոր աշխատանքին չի դիմանում։
Ամէն օր տառապում է, պատմում, որ նոյնիսկ գործից յետոյ է անհանգիստ, ու առաւօտը մտածում է աւելի լաւ է մեռնել, քան գնալ այդ աշխատանքի։
Հեշտ է պատկերացնել ընկերների արձագանքը։ Ասեմ, որ այդ մարդը ինքը շատ քեյր անող մարդ է, ով միշտ աջակցել է ընկերներին, միշտ կարեկցել է, միշտ զգացել։ Ու նա մնացել է լրիւ մենակ այդ վիճակում։ Լրիւ։
Նա նկատում էր իրենց անտարբերութիւնը դետալներում, հայեացքում, շարժումներում, նոյնիսկ եթէ իրենք փորձում էին քաղաքավարի լինել։ Մէկն անկեղծութիւն ունեցաւ ասելու․ «ես փորձում էի ինձ յիշեցնել որ դու սովորաբար հաւէսն ես, ու դիմանալ, բայց չստացուեց»։
Քանի որ ձանձրալի է, անհետաքրքիր։
Քանի շաբաթ առաջ տեսել եմ Ն֊ին փողոցում։ Ասաց ո՞նց ես։ Ես ֆոտո էի արել ամբողջ օրը ու հիանալի տրամադրութիւն ունէի։ Ժպտացի, ասացի՝ լաւ։ Նա զարմացաւ։ Զննեց ոտքից գլուխ։ Ո՞նց թէ լաւ — կարդացի աչքերում։ Յետոյ տեսաւ, որ չեմ կեղծում։ Ասաց․ «սովորաբար քիչ եմ տեսնում որ լաւ լինեն»։
Ու աւելացրեց․ «վաղը չէ միւս օրը արի հանդիպենք»։
Դա այն ժամանակ, որ ամիսներով պայմանաւորւում էինք հանդիպել ու «չէր ստացւում»։ ։Ճ
Ռեպրիզա․
Քա՞նի հոգի կը սպանի քեզ համար։
Քա՞նի հոգի երեք օրից շատ է տխրելու որ դու չկաս։
Ովքե՞ր են իրենք։
Եւ վերջաբան․
Ո՞ւմ համար դու կը սպանես։ Ո՞ւմ համար ես դու տխրելու երեք օրից շատ եթէ նա վաղը մեռնի։
ու տենց
Հ․ Գ․ տես նաեւ սա։
մարդիկ երբ վատ են զգում, հակում ունեն իրենց աղէտների մէջ մեղադրել այլ մարդկանց, կամ պատճառաբանել իրենց տապալումները ինչ֊որ արտաքին գործօններով։
իսկ ես նկատում էի, որ ես ինձ այնքան էլ վատ չեմ զգում երբ մտածում եմ, որ ինձնից այնքան էլ կախուած չէր այն ինչ կատարուել է։
սակայն ես ինձ վատ էի զգում, երբ մտածում էի, որ ես եմ, ով սխալ թոյլ տուեց, ես եմ, ում չիմացութիւնը, թուլութիւնը, անտեղեակ լինելը, անպատրաստ լինելը, բաւական չզարգացած լինելը կամ պարզապէս չհասկանալը ինձ բերեց այդ վիճակին։
ու դա՝ երբ ես ինձ եմ պատասխանատու զգում, ոչ թէ մեղադրում եմ աչ ու ձախ, բերում է նրան, որ ես ինձ սկսում եմ վստահ զգալ, լաւ զգալ, երբ հասկանում եմ, զարգանում եմ, տեղեակ եմ, արդեն գիտեմ, պատրաստ եմ, այսինքն ես յաջորդ անգամ ինձ այլ կերպ կը պահեմ։ դա ամէն ինչ փոխում է։
սա վստահութեան ու հանգստութեան աղբիւր է։
իհարկէ, դեռ շատ բաներ կան սովորելու ու զարգանալու, ու բարդ է ասել, քո այսօր իմացածից որն էր այբուբենը, իսկ որն էր կոդոգեներատոր սարքելու փորձը։ բայց անցեալն անցեալում է, երբ ես տառերը չգիտէի, ու ապագան առջեւում է, ուր ես տառասխալ չեմ անի, ոչ էլ գլոբալ փոփոխականներն եմ չարաշահելու։
ու տենց
Երեւանում կենտրոնը հյուրասենյակ է, ճաշասենյակ։
Ինչպես հայտնի է, ամենը, ինչով պարծենում են, հյուրասենյակում են տեղավորում։
Օրինակ, ինչպես տեսել են Ամերիկյան կինոներում, ավելացրել են բար պատի մեջ։
Մեծ հեռուստացույց են տեղավորել։
Նրանով ցույց են տալիս, ինչ լավ է, ուրախ է մեզ մոտ ապրելը։
Ճիշտ է, սենյակը մեծ սենյակ չէ, բայց հեռուստացույցը հո պե՞տք է մեծը լինի։ Ու հետո՞ ինչ որ փոքր է, այնքան պարծենալու բան կա։ Այն հին սեղանը, հա, իր դերը կատարում էր, բայց ամոթ էլ է կահույք չփոխելը։
Էդ բրիտանացիներն են, որ հին կահույքը պահում են, մի հատ էլ պարծենում են դրանով, դրանց պես ինչի՞ լինես, եթե քեզ սիրող մարդ ես, հարեւաններ ունես, ով մեզ մասին խոսում են։
Նաեւ դինամիկներ հիմա կան պատերով կախած։ Որ իրականությունը եռաչափ թվա։
Քանի որ ինչ֊ինչ պատճառով թվում է, որ այն տափակ է։ Երկիրն էլ կլոր չէ։
Իսկ այլեւս անպետք գրապահարանը՝ հանել, դրանով ոչ մեկին մեր ժամանակներում չես զարմացնի։ Ավելին, անհարմար է մի տեսակ։
Մնում է միայն, երբ հյուրերը չկան, կահույքը ծածկել ցելոֆաններով, որ չփչանա։ Էդքան փող արժեր։
Ասենք էն որ դիվանը տեղավորել ենք այնպես, որ պառկելուց գլուխը հյուսիսում լինի, այ դա լրիվ ցելոֆանի տակ պահելու բան է։
Ննջարանները եթե հավաքած են լինում, ապա մահճակալների տակ միշտ փոշի է։
Հավես ենք ապրում, ընտանիքի հայրը ընդունում է հյուրերին, ցույց է տալիս փոքրիկ, բայց հպարտ ընտանիքը՝ կնոջը, ում շորի վրա տարբեր տեղեր լուսադիոդներ են արագ վառվում հանգում։ Երեխաներին՝ ով, ճիշտ է, այնքան էլ լավ չեն սովորում, բայց տեսեք ինչ առողջ են, պոնչո են։
Իսկ խոհարարներին ոչ մեկի սովորաբար ցույց չեն տալիս։ Իրենց ի՞նչը ցույց տաս։
Իրենք խոհանոցում ազատ ժամանակ նայում են այնտեղ բերված գրապահարանին։ Մեկը երբեմն գտնում է այնտեղ հին դետեկտիվ, կամ սիրային պատմություն ու կարդում, միաժամանակ ճաշին հետեւելով։
Տանը կից մի արհեստանոցում իր ժամանակը վատնող Համոն՝ փոքր եղբայրը, ամուսնացել է ռուսի հետ, գնացել է։ Վովայենց կամունալկայում փոքրիկ ննջարան են վարձում։ Մի բան չէ, բայց էլի տեղ է։ Մի քանի անհարմարություն կա, երբ խոհանոց է մտնում, երբեմն գոռում են իր վրա, կամ նեղ միջանցքով անցնելիս ուսով հրում են։ Մի անգամ էլ դռան մոտ թողած կոշիկները հագնելիս զգաց որ թաց են, ու ոնց որ մեզի հոտ է գալիս։ Բայց դրանք տանելի անհարմարություններ են։ Հիմա ո՞վ է լավ ապրում։
Իր հին սովետական գործիքների ու հաստոցների մի մասը հանել են բակ՝ ով ուզում է թող տանի, մեկ է ժանգոտել են, մյուս մասը կորել է, իսկ սենյակը պլանավորում էին հետո մի բան անել, գուցե նոր հաստոց առնել, որ նահապետի երեխան զբաղվի, բայց երեխան կարծես արհեստների հանդեպ հակում, սէր չունի, ու սենյակը այնպես էլ դատարկ է մնացել։
Երեխան սիրում է նայել, ինչպես է հայրիկը սեյֆից փող հանում ու հաշվում։ Ճիշտ է, շատ փող չունի, եթե, ասենք, հարեւանների հետ համեմատել, բայց ընտանիքի մնացած անդամների համեմատ հո շատ է։
Կարեւորն այն է, որ հաջորդ սերնդի ավելի բազմաչափ հեռուստացոյցին հերիքի, թե չէ ամոթ է, Միքոյենց ու Ալոյենց առաջ։ Որ հարեւանները չմտածեն, իրենցից խեղճ ենք։
Համ էլ մեզ մոտ լավ վայֆայ կա, քանի որ տունը փոքր է, մի հատ աքսես փոյնթով հարցերը լուծեցինք, ամեն տեղ բռնում է։ Նույնիսկ տան դիմացի փոքրիկ այգում։ Դիման որ եկավ, զարմացավ։ Այֆոնով կպավ, մտավ թվիթեր։ Ասեց պահ, իսկ մեր մոտ զուգարանում ու խոհանոցում չի բռնում, իսկ ձեզ մոտ այգի է հասնում, ոնց էլ հաջողացրել եք։
Բայց մեզ պարզ է, իր տունը մեծ է, զուգարան հասնելու համար ինչքա՜ն պիտի քայլես, իսկ մեր մոտ ամեն ինչ ձեռքի տակ է։ Ու քանի որ Դիման հավես չունի իր զուգարանը մաքրել, ննջարանը վարձով տվել է Համոյին։ Համոյենք մաքրություն են անում, շտուկատուրկա քսում ուր պետք է, բայց դրա տեղը ապրելու տեղ ունեն, էն օրն էլ դիվիդի են առել։
Փոքր եղբորից բացի ընտանիքում մեծ եղբայր կար, բայց նա ծերացել է, խելքից դուրս բաներ է անում, խոսում։
Վերջերս բոլորովին մարդամոտ չէ, կամ իր գրքերի ու թղթերի մեջ է խրված, կամ սենյակի մի անկյունում նստած է, ակնոցները դրած, թերթ է կարդում ու ծխում։
Նա մի պահ կրկին սկսեց շփվել մարդկանց հետ։ Տան փոքրիկ հոլլում հավաքվում խոսում էին, այնտեղ նստած հյուրերի հանգիստը հարամ էին անում։
Բայց հիմա էլ չի խոսում, ասում է, որ առողջությունը թույլ չի տալիս։
Հետո էլ սփիւռքից եկավ հին բարեկամ։ Բոլորին ժպտում, բարեւում էր։ Իրեն էլ էին ժպտում, բարեւում։
Լավ է բարեկամներ ունենալը։
Այդպես էլ ապրում ենք մեր փոքրիկ տանը, փոքր, բայց համերաշխ ու հպարտ ընտանիքով։
Սպասում ենք փոքրերը մեծանան, ամուսնանան։ Հարսանիք կանենք երեւի։ Այնպիսի, որ բոլորը տեսնեն, նախանձեն։ Բոլորը֊բոլորը։ Էհ լավ կլինի։
ու տենց
Շենդերովիչը պատմում էր ինչպես նա գնում էր աշխատանքի, ու այնտեղ կողքը Մոսկվայի կառավարությունն է, լիֆտի մոտ մի տղա, որ տարիքով իր տղան կարող է լիներ, բայց հագինը մի տաս հազար դոլարի էր, այդ տղան տենց հանգիստ ու բարձրաձայն ասում էր հեռախոսով որ դե տենդեր է ու հարմար չէ մի տեսակ, մեկին գտեք ձեւական որ տենց պարտվի, քանի որ լավ կլիներ մրցակից լիներ, ու դե նա էլ իր մասը խաղի համար կստանա։
Բայց ամենակարեւորն այն է, որ նա բարձրաձայն էր խոսում, ու չէր քաշվում բնավ, ու դա այն մասին է, որ նա լրիվ նորմալ է համարում, որ դե սավաննա է, ով ում կուտի՝ կուտի, բա տենց պետք է լինի, տենդեր է, բա էլ ուրիշ ձեւ ո՞նց։
Ու ես մտածում եմ, ասենք նա, կամ նա, կարծես այնքան խելացի են, հա՞, չես ասի որ հիմար են, երբ պետք է լավ էլ գործ են անում, լավ էլ խորանում են, բայց նրանք, նրանք լրիվ ընդունում են այդ իրականությունը սավաննայոտ՝ դե տենցն է սելյավին, աղջիկները՝ ֆեյսբուքում են, ապա մենք եկանք ձեզ մոտ, գուգլը xmpp֊ն փակում է՝ դե պարզ է, բիզնեսի տեսանկյունից ձեռնտու քայլ է…
Իմ մոտ տասնյակ կոնտակտներ կան ջիթոքից։
Ու շուտով էլ չի լինի, գրեթե դատարկ է մնալու չաթիս պատուհանը։
Երկու հոգի կա jabber.org֊ից, ու մի՝ dukgo.com֊ից։
Երեքի հետ ավելի շատ անցանց եմ շփվում, քան առցանց։
Իսկ նա, այն խելացին, ով չունի չգուգլ հաշիվ, այնպես նայում է իմ վրա միամիտ հայացքով, ու հարցնում՝ բա ի՞նչ ես անելու, գալու ես ջմեյլ չէ՞, չէ՞ — գալու ես սքա՞յփ։
Ու մտքով չի անցնի չընդունել այդ դարվինիզմը, գնալ դրան ընդդեմ, վիրավորվել գուգլի այդ քայլից, ու բացել իրեն այլ xmpp հաշիվ։
Չէ, չի անցնի, կյանքը այդպիսինն է։
Աղջիկները ֆեյսբուքում են, ու ապա մենք եկանք ձեզ մոտ, իսկ այն որ գուգլը xmpp֊ն փակում է՝ նրան արդարացնում է՝ դե գիտես, նրանք ֆունկցիոնալ են ավելացնում։
Իսկ ինչի, xmpp֊ի մեջ չի՞ լինում ավելացնել։ Այն այդպես էլ կոչվում է՝ extensible, ու գրողը տանի, այնտեղ ամեն ինչն է հավելումներով, բացի օնլայնանալուց ու օֆլայնանալուց գրեթե։
Ակնհայտ է որ դա բիզնես որոշում է, այնպես, ինչպես ակնհայտ է որ Նավալնու գործն է շինծու, բոլորի համար ակնհայտ է, բայց մեկ է՝ կարդարացնեն, ու դա քիչ է, մի հատ էլ սպասում են, որ դու էլ կարդարացնես, ու կընդունես, կասես դե հա, գուգլի հաշիվ կունենամ, կխոսենք։
Չէ, սիրուն ջան, իմ աղջիկները չեն ֆեյսբուքում, ով կողքերը չի նայում, ու բան չգիտի ինչ կա շուրջը, իմ կարդացողը չէ նա, ով պետք է այնտեղից հղումով գա, ու ֆիդերի մասին չգիտի, ու ես նորմալ չեմ համարում, երբ xmpp֊ն փակում են, ու նորմալ չհամարելով՝ չեմ գնա ոչ գուգլ, ոչ էլ իրան ինադու՝ սքայփ, քանի որ պեպսին կոկայից լավը չէ։
Ու այո, այս քայլը ավելի կկտրի իրարից լիքը մարդ, նրանց, ով կմնա միայն ջաբերներում, ու նրանց, ով կչաթվի ֆեյսբուքում ու գուգլում։
Ու դուք միամիտ կնայեք ինձ ու կասեք հանդիպեքիս՝ դե մենք «սա» ենք օգտագործում, իսկ դու այնտեղ չկաս։
Իսկ առաջ կա՞յի, էլի չկայի չէ՞, բայց խոսում էինք։
Բա ո՞նց է դա նորմալ, բա ինչի՞ է պետք այնտեղ լինել խոսելու համար, ու ամենակարեւորը ո՞ւմ է պետք։ Քե՞զ պետք է ես գուգլի հաշիվ ունենամ քո հետ շփվելու համար։
Դու չե՞ս ուզում ունենալ հաշիվ որից ում ուզես ֆրենդես առանց սահմանափակում, ախր դա դու չես կարող ֆրենդել, ոչ թե ես, դա քեզ չեն թողնում, ոչ թե ինձ։ Հետո՞ ինչ որ ես եմ մենակ մնում դրանից հետո։
Բարեւ, սիրուն ջան։
Ճիշտ բռնիր այֆոնդ, ինչպես պատգամել է պապիկ ջոբսը։
Թե չէ չի լսվի։
Պակա պակա։
Կտեսնվենք անցանց, պատահաբար։
Քանի որ դու ցանցում չես, դու հանգույցում ես այդ ցանցի։
Ուռած հանգույցում, որ առողջության մոտիվներով օրգանիզմներից հեռացնել է պետք։
կտեսնվենք անցանց, երբ դու պատահաբար դուրս գաս Փարպեցի, իսկ ես պատահաբար այնտեղ անցնեմ։
կտեսնվենք անցանց, պատահաբար՝ համերգին, ինչպես դա անում էին դինոզավրերի ժամանակ։
կտեսնվենք անցանց, պատահաբար՝ երբ դու անցնելու ես մետրոյում էսկալատորով բայց մյուս ուղղությամբ։
Դու ինձ ուրախ ձեռքով կանես, ու կժպտաս։
Կտեսնվենք անցանց, երբ դու դուրս ես գալու տրանսպորտից, իսկ ես մտնելու եմ, ու դու կասես՝ վաու, էս ո՞ւր ես կորել, կգա՞ս թեյ խմենք։
Իսկ ես կասեմ՝ թեյ խմենք որ ի՞նչ անենք, ես պատահական մարդկանց հետ թեյ չեմ խմում։
Իսկ դու պատահական մարդ ես։
ու տենց
Ես միշտ չեմ համաձայնվում, երբ բնությունը հակադրում են քաղաքին։ Ասում են, որ այն հանգստացնող է՝ ի տարբերություն քաղաքին, կամ որ էսթետիկ հաճույք իրենից կարելի է ստանալ, իսկ քաղաքից՝ ոչ։
Հայաստանում ամենասիրուն տեղերը, ես երեկ գիշերը հասկացա, նրանք են, ուր մենք բնությանը առանձնապես չենք խանգարել։
Ու դա իմ համար լավ դիզայնի մասին է, այսինքն մենք չենք աղավաղել դիզայնը։ Այս դեպքում այն դիզայնը, որը չունի մեկ դիզայներ, այլ քոլոբորեթիվլի, այսպես ասած, վիքիփեդիայի պես, նախագծված է։
Եւ դա չի նշանակում որ լավ դիզայն արած քաղաքը ավելի վատն է դիզայնի եւ գեղեցկության առումով։
Քանի որ շունը ավելի լավը չէ քան կատուն(թեեւ հաչալ ավելի լավ է ստացվում իր մոտ), կատուն ավելի լավը չէ քան շունը, իսկ ջազը ավելի լավը չէ քան էլեկտրոնային երաժշտությունը։
Երկուսն էլ դիզայնի օրինակներ են, երկուսն էլ լավն են, երկուսն էլ տալիս են էսթետիկական հաճույք։
Ու ես հասկանում եմ եւ լուսանկարիչներին, ով նկարում է բնություն, ու լուսանկարիչներին, ով նկարում է նատյուրմորտներ, ու օրինակ, Բորիս Սմելովը լավ օրինակ է նրա, որ մեկ մարդ կարող է անել եւ բնության եւ քաղաքն լավ լուսանկարներ։ Քանի որ սիրում է երկուսն էլ, ոչ միայն կատուներին կամ շներին, այլ բոլոր էակներին։ Էակները միշտ էլ լավ նախագծված են, քանի որ էվոլյուցիայի արդյունք են, իսկ մարդու ստեղծածը միշտ չէ որ լավ նախագիծ է։ Տարբերությունը երեւի դա է։
Սակայն չմոռանանք որ մարդու նախագիծը կարող է լինել եւ լավագույն լուծում, իսկ էվոլյուցիոն լուծումը պարտադիր չէ որ լինի լավագույն, այն լինում է գործող։
ու տենց
լսեք էտը լրիվ սուձբա։
ուրեմն մարդիկ որ էլ չփոխեն շարվածքը հորինել են :Ճ որը քվերթի֊ով հենց 🙂 ժպիտն է։ սա գիտեինք։
իսկ ես գրեթե երկու տարի է օգտագործում եմ փրոգրամերս դվորակ us(dvp) իսկ վերջերս էլ անցա հայերեն ֆոնետիկից հայերեն գրամեքենայի։
ու հիմա ոնց դվորակով իսկական ժպիտ եմ ուզում գրել, ուր պետք է սեղմեմ եթե ստեղնաշարի վրա նկարված տառերով (քվերթի) նայենք, հինգ, որը փրոգրամերս դվորակում փակագիծ բացելն է, ու քյու, որն այստեղ երկու կետ է, ու եթե հանկարծ սխալվում եմ ու հայերեն է լինում ստեղնաշարը, ապա ստացդում է կրկին՝ ։Ճ
ընդ որում դվորակով հենց պետք է շիֆթով սեղմել որ երկու կետ լինի, թե չէ կետ ստորակետ է լինում։
#ուտենց #դվորակ #դվորժակ #գրամեքենա #սմայլ #զուգադիպություն #սուձբա #էտը֊սուձբա #։Ճ #Ճ։ #Ճ #սմայլ #ժպիտ #համացանց #մեմ #ուպուծյու
հետաքրքիր է, որ մարդիկ ցույց տվեցին վարչակարգին, ինչքան են իրենից զզված։
այսինքն ամենուր, որտեղ կարող էին քվեարկել՝ այսինքն քաղաքներում, ցույց տվեցին։
նաեւ, ես այդպես եմ հասկանում, որ քչերը ունեն իմ պատճառները Րաֆֆիի համար չքվեարկելու, այսինքն Րաֆֆին կարողացավ լինել նա, ում կտան ձայն ամենազանազան մարդիկ, ով առաջ կարծես քաղաքականությամբ առհասարակ չէր հետաքրքրվում։
դա լավ է։
այսինքն, ճակատին համբուրել երեխաներին լավ է ստացվել իր մոտ։
ու հետաքրքիր հանգամանք է, որ անձը մեզ համար մնում է կարեւոր, մեկ անձը ավելի է մոտիվացնում միջին ընտրողին, քան ասենք կուսակցությունը։
չնայած դա հասկանալի է, կոնկրետ ինքն է, համբուրել է, այն էլ տարիներով ձեռք է սեղմել, գիտես ով է։ լրիվ շանսեր կան որ այդպես էլ կշարունակի։
հիմա ինչն է վատ։ վախենում եմ, որ մարդիկ հիասթափվեն։
փոխարենը մտածեն՝ պետք է սաղս գնայինք քվեարկեինք, մտածեն՝ իզուր գնացինք։
ու վախենում եմ որ կհիասթափվեն, քանի որ ի՞նչ ծրագիր ունի Րաֆֆին։
ու հիմա ես հասկանում եմ, ինչ անկարեւոր է ինչ ծրագիր ունի նա, այսինքն ինչ էր փորձելու անել, եթե ըստ պաշտոնական թվերի անցներ։
կարեւոր է այն, ինչ է նա մտածում անել հիմա, երբ չանցավ։
կարծես նա հիմա պարզապես սպասում է, որ գործող հարգելի նախագահը կբերի եւ կմատուցի իրեն իշխանությունը կապույտ եզրագծով ափսեի վրա։
չի բերի, չի մատուցի։
իզո՞ւր է պատրաստվել, կեղծել, որ հիմա էլ նվիրի՞։ ակնհայտ է որ չի նվիրի։
ապա ի՞նչ է նա անելու։ այդ ծրագրի մասին եմ։
ու ինձ թվում է իր ինիցիատիվան չի հերիքի որեւէ այլ բան նախաձեռնել բացի սպասելուց։ ու նույնիսկ եթե Նիկոլն իրան բզի, նա ոչ մի քայլ չի անելու։
իսկ եթե մենք բոլորս ավելի ակտիվ լինեինք, ու բոլորը բոլորը բոլորը ով կարող է մասնակցեին ընտրություններին, գուցե նա կհաղթեր։
ու եթե հաղթեր, ջանդամը թե չէր գնա հիմարություններ անի, ջանդամը թե չէր ասելու սաղին որ իրենք վատն են, որ ցեղասխանությունը չեն ճանաչել, ու ջանդամը թե ԼՂՀ֊ն չփորձեր ճանաչել։
ինչ էլ աներ, սենց վատ չէր լինի, գոնե բազմազանություն էր լինելու։
այսինքն
ա ֊ կպրծնեինք վարչակարգից
բ ֊ կստեղծվեր բավականին զանազան դաշտ, ուր տարբեր կարծիքներ կլինեին, մարդիկ ակտիվ կքննարկեին թե որն է խելացի քայլ Րաֆֆիի կողմից, իսկ որը չէ, ու նույնիսկ նա գուցե փոխվեր, կամ չկարողանար իր էշը քշել որոշ դեպքերում։
Ընդդիմությունը կդառնար իրական աշխատող ընդդիմություն, որ կարող է աշխատել, ու կյանքը բավական հետաքրքիր կլիներ։
Կդիտեինք Րաֆֆիի ելույթները ինչպես այստեղ, այնպես էլ՝ արտասահմանում, ով՝ ֆեյսփալմ անելով, ով էլ՝ արցունքները աչքերին։
բայց այդ ամենը չի լինի, քանի որ ինչ֊որ բան փոխելու համար ամենաքիչը պետք է պլան, միսթր Ֆիքս, նաեւ պետք է գործել, ու պետք է շախմատիստների պես մտածել։
այնպես որ վախենում եմ որ ստիպված ենք մոտակա հինգ տարին մնալ սերիալների, ու ոչ գրավիչ աստղերի, այսինքն ասԽերի նոր սեքս սկանդալների հույսին։
սա կոչվում է ստաբիլ վիճակ, որը չգիտես ինչի հայերեն թարգմանում են՝ ապահովություն։ պարզապես շփոթում են, այսինքն մոռանում են հարցնել ո՞ւմ համար է ապահով:
նու իհարկե ես կուզենայի փոփոխություն, բայց ո՞րտեղից է երեւում որ այն կլինի։
ու տենց
ոչ խմբային չաթերը այնքան չեն օգտագործվում, ինչպես սովիալական ցանցերը։
առաջ խմբային չաթերն ու խմբային ֆորումներն էին այդ սոց․ ցանցերի դերը կատարում։ բայց ոչ անձնական չաթը։
անձնական չաթում մարդիկ քիչ են շփվում, որովհետեւ ոչ ոք չի տեսնի իրենք ինչ լավն են։ այսինքն, կտեսնի միայն զրուցակիցը։
այդ ժամանակ էլ եւ չաթվում են ֊ երբ կպցնում ես պետք է զրուցակիցը տեսնի ինչ լավն ես։
այլապես ֊ սոց․ ցանց։
որ բոլորը տեսնեն ինչ լավն ես։
այսինքն շոուգին օֆ ֊ տի վերտիշ վսեմ ֊ այստեղ էլ է աշխատում։
մարդկանց սոց․ ցանցերում շփումը չէ որ պետք է, իրենց լավ լինելը ցույց տալն է պետք։
ու ձեւավորվում է եւս մեկ սոցիալ կոնտրակտ ֊ դու ինձ կլայքես, ես քեզ կլայքեմ։
իսկ շփվել մարդիկ չեն սիրում։
որովհետեւ ասելու բան չունեն։
ու գիտեն որ ասելու բան չունեն։
իսկ սոց․ ցանցը ԿՄ֊ից ու բլոգերից տարբերվում է հենց նրանով, որ այնտեղ հենց այն տեղն է, ուր կարելի է ասել այն, ինչ կարող ես ասել, ու ինչ իրականում ոչ մեկին չի հետաքրքրում, կամ հետաքրքրում է սոցիալ կոնտրակտի շրջանակներում։
դու քո հիմարությունը ասացիր, ես լայքեցի, որ հետո դու իմը լայքես։
դիսլայք պատահաբար չէ որ չկա։
ի՞նչ դիսլայք, դուրդ չի գալիս, ի՞նչ ես ստեղ անում, ինչի՞ ես փարթին փչացնում։
այնպես որ բոլորը սոց․ ցանցում կարող են որոշ չափով զգալ իրենց աստղ, ու ինչպես Վուդի Ալենի մոտ, հայտնել սափրվում են մինչեւ նախաճաշը, թե հետո։
ու տենց
Վոյաջերի ղեկին, Թբիլիսի
ցց չվհատվող
ու տենց
Ընտրությունը այն մասին չէ, ոնց լավ կլինի։
Սահմանեք լավը։
Ու այն մասին չէ, թե ով է ավելի լավը, կամ ավելի վատը։
Այն մասին չէ, թե ով է ավելի անթերի, կամ ավելի կատարյալ։
Կատարյալը չկա։
Իսկ քննադատելը միշտ էլ ավելի հեշտ է քան գովելը։
Այն մասին է, որ անհնար է մնալ տեղում։
Հնարավոր է կամ շարժվել որոշված ուղղությամբ, կամ այնտեղ, ուր տանում է հոսանքը։
Ու այս ընտրությունը այն մասին է, թե որ ուղին ենք ընտրում։
Արդյո՞ք մենք ուզում ենք շարժվել դեպի քաղաքացիական ազատություններ, թե չէ։
Արդյո՞ք մենք ուզում ենք շարժվել դեպի ազատ գործարարություն։
Արդյո՞ք մենք ուզում ենք գնալ դեպի ինդիվիդուալ նախաձեռնությունների ու ազատ ձեռնարկատիրությունների հասարակություն, թե դեպի կլանա֊օլիգարխային մոնոպոլիաների ռեժիմ։
Արդյո՞ք մենք ուզում ենք հասարակություն, ուր նորմա է, ու խրախուսվում է կաշառքների շրջանառությունը բնության մեջ, թե մենք ուզում ենք շարժվել դեպի հասարակություն, ուր օրենքը գործում է անկախ իշխանությունից, իսկ համակարգը, մեխանիզմները նախագծված են մարդկանց հարմար լինելու համար։
Որովհետեւ հասարակությունը, ուր մարդիկ կարող են ազատ ասել, ինչ են մտածում, ու իրականացնել մտահղացումները ունի զարգացում, քանի որ այնտեղ հաղթում են ոչ այն մտքերն ու լուծումները, որոնց աջակցում են հեղինակավոր կամ ունեվոր մարդիկ, այլ իրականացվում են լավ լուծումները։
Կյանքում ամեն ինչն էլ մեկ անգամ է լինում։ Ու այս ընտրություններն էլ են մեկ անգամ լինում։ Դրանք կարեւոր են։
Այնպես որ զգոն եղեք ընտրելիս։
եւ այդպես
Այն ժամանակ, երբ կարգիչները դարձան «անձնական» կարգիչներ, այսինքն դարձան հասանելի եւ մատչելի հասարակ մարդկանց համար, մենք կանգնեցինք ճամփաբաժանի մոտ։
Կար երկու ելք․
֊ կրթել մարդկանց, որ նրանք կարողանան օգտվել կարգիչներից։
֊ անել կարգիչներն այնպես, որ մարդիկ առանց հասկանալու, առանց կրթության կարողանան դրանցով օգտվել։
Բնական է, որ մարդկանց կրթելը ընկերությունների խնդիրը չէր։ Ավելին, իրենց ձեռնտու էր, որ մարդիկ կիրթ չեն, որովհետեւ այնպես նրանք ավելի մեծ կախվածության մեջ են լինում ընկերություններից, կարգիչներ եւ ԾԱ արտադրողներից։
Փաստացի հետո դա բերեց նրան, որ ոչ թե մարդիկ կարողացան օգտվել կարգիչներից, այլ կարգիչները, (կարդա կորպորացիաները) կարողացան օգտվել մարդկանցով։
Այսինքն ընկերությունները ձեռք բերեցին աննախադեպ կոնտրոլ։
Մեկ անգամ եւս նույն հարցը ծագեց այն ժամանակ, երբ կարգիչները փոքրացան, ու տեղավորվելով ձեռքի մեջ, կոչվեցին խելախոսներ, փաստացի դարնալով աննախադեպ մատչելի փոքր կարգիչներ։
Այդ նույն խնդիրը թույլ է տալիս ուրիշներից անհամեմատ շատ փող աշխատել ֆեյսբուքին։
Նա միակն է։ Նա հավաքել է մարդկանց մեծ մասին իր մոտ։
Նա հզոր է, իսկ ուժը փտացնում է։
Նա կենտրոնացրել է համացանցը իր մոտ։ Մարդկանց համար համացանցն եւ ֆեյսբուքը դառնում են հոմանիշներ։
Ապակենտրոնացված համակարգում մարդիկ կօգտվեին տարբեր ծառայությունների պրովայդերներից, ու մեկ է չէին կորցնի միմյանց հետ շփվելու հնարավորությունը։
Այսպիսի ապակենտրոնացված համակարգի փորձ է, կրկնում եմ, դիասպորան։ ի դեպ, ահա ձեզ հրավեր։
Սակայն web 2.0֊ն, արդեն իսկ այնպիսին է, որովհետեւ մենք ունենք rss բաժանորդագրվելու, եւ openid ինքնությունը հաստատելու համար։
Ինչը մենք չունենք, կրթությունն է ու մարդիկ ով կարող են օգտվել եղած տեքնոլոգիաներով։ Կամ ստեղծել նոր, ավելի լավ տեքնոլոգիաներ։ Դրանց կարիքն էլ կա։
Այդպիսի ավելի լավ տեքնոլոգիայի փորձ է՝ սերվեր առհասարակ չպահանջող retroshare ցանցը։ Բայց մարդկանց մեծ մասը դրանով օգտվել չի կարողանա։ Կվախենա արդեն երբ ստանա gpg բանալի պարունակող հրավեր։
Որովհետեւ մենք ունենք կրթության խնդիր։
Կրթության մասին մի քիչ էլ կգրեմ հաջորդ անգամ։
ու տենց
Ինչպես եւ խոստացել եմ․
Ինտերնետը նախագծված է որպես ապակենտրոնացված համակարգ՝ այնպես, որ նույնիսկ միջուկային պատերազմի դեպքում աշխատի։ Ու այն կաշխատի ։Ճ
Որովհետեւ այն ապակենտրոնացված է, իսկ այդպիսի համակարգերի դիմադրությունը անհամեմատ ավելի բարձր է կենտրոնացված համակարգերից, ուր բավական է ցանցի մեկ հանգույցը վերացնել։
Այսպես հայտնվեց էլեկտրոնային փոստը։
Ես կարող եմ ունենալ սեփական իմակների սերվիս, կարող եմ գրանցել freenet.am֊ում, gmail.com֊ում, yahoo֊ում, կամ առնել arminco֊ից։
Ու ես կարող եմ ուղարկել իմակ yahoo֊ից gmail, ու հակառակը, ու այն կհասնի։
Հիմա պատկերացնենք, որ էլեկտրոնային փոստը ստեղծեին կապիտալիստները, այլ ոչ թե գիտնականները։
Ապա ամեն մի սերվիս պրովայդերը, ասենք yahoo֊ն, կամ գուգլը, կփորձեին հավաքել մարդկանց իրենց մոտ։
Ու մարդիկ ծանոթանալիս ոչ թե մեյլ կփոխանակեին, այլ կասեին՝ դու գուգլում կա՞ս թե յահույում։
Ահ, ափսոս, իսկ ես այնտեղ չկամ, չեմ կարող քեզ մեյլ ուղարկել։
Ամենահաջողակ կապիտալիստները կարող էին հորինել հեծանիվ եւ պատրաստել դարպասներ, ասենք յահուից գուգլ, որ իմակները հասնեն։ Ու դա նույնիսկ կարող է լիներ վճարովի ծառայություն, «պրեմիում» անդամների համար։
(Ճիշտ այնպես ինչպես միայն մեծ կորպորացիաները հիմա կարողանում են չվախենալ պատենտներից, պատենտներ ձեռք բերելով ու պատերազմների մեջ մտնելով ֊ որովհետեւ պատենտային օրենսդրությունը թերի է)
Սակայն մեր բախտը բերեց, ու էլեկտրոնային փոստը նախագծվեց պետական փողերով եւ գիտնականների կողմից, ու հասանելի դարձավ ամբողջ մարդկությանը։
Այն ժամանակվա չաթերը՝ talk֊ը օրինակ, նույնպես ապակենտրոնացված էր․ ֆրինեթի noch֊ը կարող էր talk անել cyberspace֊ի կամ hobbiton֊ի յուզերների հետ։
Հետո հայտնվեցին կոմերցիոն սերվիսները․ օրինակ․ icq, msn… եւ եթե ինձ սկզբից թվում էր որ բոլորը icq֊ում են, հետո ես իմացա, որ պարզվում է լիքը մարդ կա msn֊ում, բայց չկա icq֊ում, կամ որ լիքը մարդ կա yahoo մեսենջերում, բայց չկա ոչ առաջինում, ոչ երկրորդում, ու ամենաառեղծվածայինը, որ կան մարդիկ, ով կան բոլոր երեքում։
Ու այսպես նրանք միացնում էին կարգիչները, ու միացնում մեսենջերները մեկը մյուսի հետեւից, պահելով միաժամանակ երեքից հինգ տարբեր մեսենջերներ՝ yahoo, icq, msn, skype, aol․․․ այդ ցուցակը շարունակելի է եւ փոփոխական։
Խնդիրը փորձեցին լուծել կլիենտներով որ մի պատուհանից կպնում են տարբեր ցանցերի, բայց դա միշտ չէր հաջողվում, որովհետեւ ոչ բոլոր կապի պրոտոկոլներն են հայտնի՝ օրինակ skype֊ի դեպքում դա անհնար է։
Քանի որ ապակենտրոնացված չաթի պահանջ էր ձեւավորվել, բնական է որ ազատ ծրագրային ապահովման աշխարհում հայտնվեց jabber֊ը։ Ջաբեր պրոտոկոլը ապահովում է ապակենտրոնացում, այսինքն noch աթ առնետ․ամ կարող է հանգիստ զրուցել այլ սերվերի յուզերի հետ։ Ու ջաբերը սկսեց տարածվել, որովհետեւ օրինակ, գուգլը որոշեց այն օգտագործել իր gtalk֊ի համար։
Ու երբ ինձ ասում էին՝ աաա, գթալքը վերջն է, ես գիտեի որ դա իրականում գթալք չէ, այլ ջաբեր։
Ու ես խրախուսում էի մարդկանց բացել գուգլի հաշիվ ու չաթվել գթալք֊ով որովհետեւ գիտեի որ ես կկարողանամ չաթվել գթալքի մարդկանց հետ առանց գուգլի հաշիվ ունենալու
Այսինքն մենք ունենք եւ ապակենտրոնացված չաթ։
Հետո սկսեցին տարածվել օնլայն օրագրերը, բլոգերը, ու կարճ հաղորդագրություն գրելը։
Ու մինչեւ տարածվեց օփենայդի֊ն ու ռսս֊ը, ֆեյսբուքը արդեն ուներ օգտվողներ, ընդամենը համատեղելով մի քանի հնարավորություն՝ գրել ստատուս, տեղադել լուսանկար, ու կիսվել ընկալածով։
Բնականաբար, եւ ֆեյսբուքը, եւ գփլասը դա արեցին կենտրոնացված ձեւով՝ ձգելով իրենց մոտ մասնակիցներին։
Ու նրանք սկսեցին անել ամեն ինչ, որ ֆեյսբուքը, օրինակ, դառնա ինտերնետի փոխարինողը։
Այդպես է իրականում նույնիսկ օդնոկլասնիկների հետ՝ մարդիկ կան, որոնց համար օդնոկլասնիկներն ու ինտերնետը նույնն են
Նրանք կարող են ասել՝ «սայթ ունե՞ս» նկատի ունենալով օդնի հաշիվ ունենալը։
Պարզապես, ֆեյսբուքը ինտերնետը իր մոտ կենտրոնացնելը չի անում այնքան խայտառակ ձեւով ինչպես օդնոկլասնիկները, ու այդ պատճառով էլ այն հաջողակ է։
(Առհասարակ, հաջողակ բիզնես պրոեկտը այն է, որ պարզապես խայտառակ վատ չի անում իր գործը)
Ու բնական է, որ «power corrupts», նրանք միշտ չէ, որ հարգում են մասնակիցների privacy֊ն, ունեն խիստ պահանջներ, օրինակ որ անունը լինի իսկական։ Իսկ ո՞ւմ է պետք որ անունը լինի իսկական՝ բնական է որ ծառայություններին։ Բացի դրանից, նրանք սկսեցին հետեւել թե որտեղ ենք շրջում «հավանելու» ստեղները տարածելով, եւ վաճառել այդ եւ այլ տեղեկատվությունը երրորդ անձանց։
Սակայն ազատ ծրագրերի աշխարհում կրկին հայտնվեց այլընտրանք։ Դիասպորայի ամենակարեւոր հատկություններն են՝
֊ ապակենտրոնացում ֊ կարելի է քաշել այն, ասենք վորդփրեսի պես, տեղակայել ձեր սպասարկչի վրա ու ունենալ սեփական դիասպորա։ Բայց այդ սեփական դիասպորայում դուք չեք մնում ինքներդ ձեզ հետ, դուք էլի լինում եք ընդհանուր դիասպորայի անդամ, կարող եք ընկերանալ այլ դիասպորաների մասնակիցների հետ, ու տեսնել իրենց գրառումները ձեր պատի վրա։
֊ քանի որ սոֆթը ձեր մոտ է աշխատում, այն լրիվ դուք եք կառավարում։ Գիտեք կոդը, կարող եք փոխել, թե պետք լինի, այն ձեր կոնտրոլի տակ է ու արդեն saas չէ։
֊ բնականաբար ձեր տվյալները ձեզ մոտ են։ Եթե որոշեք ջնջել, ապա կջնջվեն իրոք, օրինակ։
Իսկ ամենակարեւոր միտքը, ինչ ուզում եմ ասել, դա այն է, որ լինեք դուք սոց․ ցանցերում, թե չլինեք, համացանցը արդեն իսկ սոցիալ ցանց է։
Իսկ ինչի՞ են մարդիկ օգտվում ֆեյսբուքներից, ես կգրեմ հաջորդ անգամ։
ու տենց
Ես առաջ գրում էի որ չեմ հասկանում ինչ է սոցիալական ցանցը։ Այն մասին, ինչպես էին ինձ փորձում բացատրել դա ինչ է։ Ու ես էլի չէի հասկանում։
Չէի հասկանում, որովհետեւ ԿՄ֊ում էի տուսվում։
Իսկ ԿՄ֊ն ինչո՞վ սոց․ ցանց չէ՞։
Գրում են, մեկնաբանում են, «ընկերանում» են։
Ճիշտ է, հետո ռուսները փչացրին, ու լիքը մարդ լքեց, բայց ինչ արած։
Իրականում բլոգերի ու սոց․ ցանցերի սահմանը բնավ այնքան արտահայտված չէ, ինչքան թվում է։
Իրականում այդ սահմանը գծելը ավելի շատ պետք է սոց․ ցանցերի կապիտալիստներին։ Ու ինքը սոց․ ցանց թերմը «օբյեկտ կողմնորոշված ծրագրավորման» պես մարկետինգային քայլ է, որը նոր գաղափարներ իրականում չի պարունակում։
Հետո ես հասկացա։
Սոցիալական ցանցը՝ ինտերնետն է։
Երբ ես հիմա այստեղ գրում եմ, ու դուք ձեր ռսս րիդերներում տեսնում եք նորացումները՝ այ դա սոց ցանց է։
Երբ ես մեկնաբանում եմ ու օփենայդի֊ով հաստատում իմ ինքնությունը՝ դա նույնպես սոց․ ցանց է։
Կարելի է նույնիսկ բաժանորդագրվել մատյանների մեկնաբանություններին, ու տեսնել թե ով ում է մեկնաբանել։
Այնպես որ ինտերնետը արդեն իսկ սոցիալական ցանց է։
Հեծանիվ հորինել պետք չէ։ ։Ճ
ու տենց
Ուրեմն #Շերլոք Հոլմսն ու Ուաթսոնը օդապարիկով թռչում են, քամին անկապ տեղ է տանում, ջիպիէս էլ չունեն, չգիտեն ուր են։ Տեսնեն, տակից մարդ է անցնում, Ուաթսոնը նրան բղավում հարցնում է՝
֊ մենք ո՞րտեղ ենք։
֊ օդապարիկի մեջ ֊ պատասխանում է մարդը։
֊ ծրագրավորող է ֊ ասաց Հոլմսը
֊ հմ՞
֊ որովհետեւ լրիվ ճիշտ պատասխան տվեց, ու լրիվ անիմաստ։
ու տենց
Մահացած մարդու տունը այն հավես տեղերից է ուր լիքը մարդ է հավաքվում տուսվելու։ Վերջապես պատճառ կա գործերը թողնել, ինքդ քեզ կարեւոր զգալ, ու սոցիալիզացվել։ Ով ցուցադրաբար թաց թաշկինակով կնստի դագաղի մոտ, ով կզրուցի խոհանոցում, ով այնտեղ լուրջ գործարարի արտահայտությամբ բաստուրմա կկտրտի, ով դուրս կգա բաց պատշգամբ ծխելու ու հայացքը գցելու շրջակա գարաժների կազմած լանդշաֆտին։ Կարճ ասած, բոլորը «պրի դելե», բոլորը այդ պահին զգում են իրենց միասնականությունը։ Ոմանք, ճիշտ է, զրուցելու այլ թեմա չունենալով, պատրաստվում են թաղմանը։ Այստեղ ծնվում են իսկական ռեժիսորական մտահղացումներ։ «Եկեք պանիխիդային բերենք կենդանի ջութակահար» – առաջարկում է մեկը։ «Ջութակահարը պետք չէ» – մտածում եմ։ «Իսկ դագաղը իջեցնելիս եկեք թող ԽՍՀՄ օրհներգը հնչի» – առաջարկում մյուսը։ «Հիանալի միտք է» – համաձայնվում են մնացածը՝ «Նրան դուր կգար»։ Այն, որ նրան դուր կգար թաղված լինել իր եղբոր կողքը, ինչպես եւ խնդրել է, ու բնավ ոչ կնոջ, բոլորը ուրախ մոռացան երբ պարզվեց որ դա մի քիչ ավելի թանկ «կնստի»։ Դրանից շոու չես անի։ Իսկ ջութակահարի մասին կպատմեն։ Կպատմեն նաեւ այն մասին, ինչպես «այդ ամենից առաջ հավաքարարների մի ամբողջ բրիգադ տունը մաքրեց»։ Իսկ այն, որ անհրաժեշտություն կար մի ամբողջ բրիգադի, այսինքն հանգուցյալը ապրել է, երբ ապրում էր, բնավ ոչ մաքուր բնակարանում, դա ոչ ոք չի ընկալում։ Ոչ, հարցն այն չէ որ հոգալը մահվանից հետո է լինում։ Հարցն այն է որ հոգալը երեւացող պետք է լինի, իսկ այն հոգալը որ չի երեւում անիմաստ է։
Լայք է պետք, մի խոսքով։ Իսկ երբ ինքդ քեզ համար գրում ես, լայք չկա։
Բնականաբար, հանգուցյալի բարեկամներն ու ընկերները զանազան սոցիալ շերտերի եւ տարիքների ներկայացուցիչներ են։ Խմբավորվում են ըստ հետաքրքրությունների, տարիքի, ունեւորության, կարողությունների, սեռի։
Ու մի խումբ է, ուր հավաքվել են երիտասարդները։ Նրանցից մեկը՝ արդեն մի քանի տարի է ազգային անվտանգությունում է աշխատում։ Մնացածը, ինչպես եւ հարկ է կարգին երիտասարդներին, ձգտում են լինել «ավելի լավը», «կռուտոյ», այսինքն՝ գողական։ Ու նրանք այդ չիկիստի մեջ տեսնում են նույն բնագավառով հետաքրքրվող մարդու, իմացող, ասենք «բիթի» մարդու։
Ու նրանց զրույցը այնքան լավն է, այնքան հետաքրքիր։ Պատմում են իրար դեպքեր՝ «ու ես դանակը հանեցի․․․», խոսում հասկացությունների, ասենք «գաղափարների» մասին, քննարկում որն է «ճիշտը», իմանում նոր բառեր․․․
Այսպես երեւում է որ ընդհանուր հետաքրքրությունները միավորում են տարբեր մարդկանց։
Ու այսպես գողական աշխարհն ու ուժային կառույցները միավորվում են, ձուլվում, ընկերանում։ Ներեցեք, ախպերանում, ճիշտ արտահայտվելու համար։
_ու տենց_Շրջանցելով [նախորդ գրառման մեջ][/weblog/2011/09/12/ասք-արցախյան-բարքեմփի-մասին-զրո/] նշված զարմանալի տեքստը, գտնում ենք հայերեն նշանաբանը՝
Սա իրականում շատ ակտուալ տեքստ է։ Հետագա փոսթերում ես կանդրադարնամ այն տպավորությանս,որ Արցախը էքստրովերտ է, օդում համոզմունք է զգացվում թե ամենը կախված է այլերից, օտարներից։
Իսկ այժմ, տղաներ եւ աղջիկներ, քաթի տակ ազատությանը նվիրված տոնակատարությունները Ստեփանակերտում՝
Ստեփանակերտի կենտրոնը ժողովուրդը անվանում է «պյատաչոկ»։ Ինչու ոչ «Վիննի Թուխ» կամ «Պոստորոննիմ Վ․» պարզ չէ։ Այդ պյատաչոկի վրա տեղավորվել են ադմինիստրատիվ շենքեր (ԼՂՀ խորհրդարան, կառավարություն․․․)
եւ «Արմենիա» հյուրանոցը։ Այո, «Արմենիա», ոչ թե «Հայաստան»։
Հյուրանոցի մուտքի վերեւը կախված է երեք դրոշ – ՌՖ, ՀՀ եւ ԼՂՀ։ Ինչ գործ ունի այստեղ ռուսական եռագույնը ինձ ոչ ոք չկարողացավ բացատրել։
Պյատաչոկի վրա տեղավորվել է նաեւ Արցախբանկի շենքը՝
Կազմակերպված են «ժողովրդական զբոսանքներ», կես մետրը մեկ վաճառում են վարդագույն շաքարից բամբակ, փուչիկներ․․․
ու կա մի շարք թեմատիկ թխվածք՝
Թխվածքը անկեղծ հետաքրքրություն է առաջացնում արցախի սկաուտների մոտ։
Վաճառողները օգտագործում են հայրենական անձեռոցիկներ՝
Զբոսնում են մեդալներով տատիկներ եւ պապիկներ՝
Իսկ այս մեդալներով պապիկներին նկարելիս ինձ նկատողություն արեց ոստիկանը ու խորհուրդ տվեց պյատաչոկի այն կողմը առհասարակ չնկարել։
Ոստիկանների մեքենաները նույնն են՝
Երեխաները եւ ոստիկանները պատշաճ հագնված են՝
Պյատաչոկի վրա կա բեմ
որի վրա վազում են երեխաները։ Լավ է, որ նրանց դա թույլ են տալիս, ոչ ոք չի արգելում։ Իսկ հետեւից բեմը շրջապատված է հավես նկարներով՝
Առհասարակ երեխաները ստեղ շատ շատ են։ Իմ մոտ տպավորություն է, որ միջինում ընտանիքներում երեք երեխա է
Տուսվում են երիտասարդները՝
բարքեմփցիները զբոսնում են՝
Այս ամենի վրա հպարտությամբ նայում է Ստեփան Շահումյանը՝
ու տենց
համացանցում մարդիկ հայտնվում են ու կորում։
նրանք հայտնվում են ֆորումներում, չաթերում, սոց ցանցերում, մատյաններում։ հետո կորում են։
հայտնվում են, որովհետեւ նրանց պետք է իմանալ որ «կան», պետք է կայանալ ու ճանաչվել խմբի մեջ։ պետք է, ի վերջո, պարտյոր գտնել։ չէ՞ որ ֆեյսբուքը սեռական բորսա է։
ոմանք մնում են։ մնում ու գրում են չնայած ընտանիք ունեն, չնայած աշխատանքը լիքն է, գրում են քնի հաշվին կորզած ժամանակում, երբեմն։
ինչի՞ են հեռանում նրանք, ով կորել են։ կորել են, որովհետեւ իրականում իրենց հետաքրքիր էր սեռական բորսայում գնում կատարել։ նրանք ցուցադրեցին հատկանիշների իրենց փաթեթը, գտան, ձեռք բերեցին, ու կորան։ այլեւս բան պետք չէ։
մնում են նրանք, ում հետաքրքրությունները ավելի լայն են։
ով գիտի, որ հասարակությունը իրենց պետք է, ում անհանգստացնում են այդ հասարակությունում իրադարձությունները, իրենց իսկ համար, իրենց շահերի պատճառով։ պարզապես մի քիչ ավելի խորն են նայում, գիտակցում են, որ իրենց կյանքը իրենց իսկ ընտանիքով չի սահմանափակվում ու ավելի բազմաշերտ է։
չեն լքում նաեւ այն մարդիկ ում էգոն միշտ շոյել է պետք։ եթե չհոգնեն սոցիալ շոյանքներից մի օր։ հոգնելը բարդ է, որովհետեւ փառքը անցողիկ է։ պետք է նոր միշտ բան անել/ասել, որ քեզ հասանելի շոյանքի փայը ստանալ։
էլի տարբեր ձեւի մարդիկ կան, բնականաբար։ կան կգբշնիկներ, կան լրագրողներ, կան մարկետոլոգներ, ում մասնագիտությունն է նետում օնլայն։
բայց երբ ես նայում եմ այն ամբողջ տեղեկատվության հոսքին, որ թափվում է համացանցում, ես ակամա մտածում եմ՝ գնայիք քոնթրիբյութ անեիք wikisource-ում։ Այնտեղով կայանայիք։ Երբ վիքիի «հաքաթոնը» եղավ, հատուկ լուսանկարում էի, որոգհետեւ համոզված էի, շատերը եկել են, որ իրենց լուսանկարները ցանցում հայտնվեն, որ նրանք ինչ որ բան են արել։ Իսկ իրականում վիքիների աշխատանքը աննկատ է հասարակության համար։ Ոչ ոք դրա համար չի շոյի։
Բայց կարելի է անել, կարելի է անել, ու շեյր անել ֆեյսբուքում։ Տեսեք, նոր գիրք եմ ավելացրել, կամ նոր հոդված։ Պարզապես բարդ է դա, ժամանակ է խլում շատ։
Ու չի գնահատվում։ Մի խոսքով էֆեկտիվ չէ որովհետեւ մենք տենցն ենք։
Մենք տենցն ենք։
Ես այսօրվանից wikisource-ին կփորձեմ ավելի շատ ժամանակ տրամադրել։
Այսքանը
ու տենց
տեսե՜ք Զառան ինչ է տվել ու պատիս արդեն կախված է, աչքն է ուրախացնում
հին խորհրդային ազդագիր՝ ընդդեմ միջուկային պատերազմի եւ սպառազինման արշավի։
այնպես որ ստափ եղեք միջուկային զենքի հետ առնչվելիս։
ու տենց
Ուզում եմ ասել ինչ եմ մտածում համացանցերում հանդիպող լուսանկարների մասնավորապես այս գծի մասին՝
watermark (ո՞նց է հայերեն)
Հենց երեկ հանդիպեցի մի լուսանկարչի, ով այդպիսի մեծ դրոշմեր է դնում իր ֆոտոների վրա։ Երբ ես հավաստիացրի նրան, որ կնեղանայի, եթե այնքան մեծ ստորագրություններ չտեղավորեր, նա պատմեց որ թե բա գողանում են, տպում, հատվածներ են կտրում, փոքր ստորագրությունները չեն օգնում, ու նա այսպես ջղայնացել է եւ ամբողջ պատկերը ծացկում է
Մի քիչ հեռվից սկսեմ որովհետեւ այս պատմությունը սիրում եմ։
Ճապոնիայում հայտնի են երկու վեհ զենք պատրաստողները․ վարպետ Մասամունեն եւ իր աշակերտը՝ Մուրամասան։
Ըստ լեգենդի, Մուրոսաման կոչ արեց վարպետին ստուգել, իրենցից ով է ավելի լավ սուր պատրաստում։ Երկար եւ քրթնաջան աշխատանքից հետո նրանք հանդիպեցին արդյունքները համեմատելու համար։ Մրցումը ենթադրում էր իջեցնել սայրերը փոքր վտակի մեջ, ուղղելով կտրող եզրը հոսքին հակառակ։ Մուրամասայի սուրը, Ջուուչի Յոսամու-ն (10.000 Սառը Գիշեր) կտրում էր այն ամենը, ինչ սոսանքով գնալիս կպնում էր սայրին՝ ձկներին, գետում լողացող տերեւները, նույնիսկ օդը որ փչում էր գետի վրայով։ Աշակերտի աշխատանքից տպավորված Մասամուն են իջեցրեց իր սուրը, Յավարակայի-Թե (Նուրբ ձեռքեր) հոսքի մեջ եւ համբերատար սպասում էր։ Ոչ մի տերեւ չի կտրվել, ու ոչ մի ձուկ չի վնասվել քանի որ դրանք շրջանցում էին սուրը, նույնիսկ օդը մեղմորեն փչում էր սուրը շրջանցելով։ Որոշ ժամանակ անց, Մուրամասան սկսեց ծաղրել վարպետին պնդելով որ նա հմուտ սուր սարքող չէ։ Ժպտալով, Մասամունեն հանեց սուրը ջրից, չորացրեց այն, ու պատյանի մեջ տեղավորեց։ Այդ ընթացքում Մուրամասան չէր ընդհատում իր դիտողություններն ու ծաղրանքը։ Սակայն վանականը, ով դիտել էր մրցումը մոտեցավ եւ խոնարհվեց վարպետներին։ Այնուհետեւ նա բացատրեց ինչ է տեսել․
«Առաջին սուրը անկասկած լավ սուր է, սակայն այն այրունարբու է, չար, քանզի չի տարբերում թե ում կամ ինչն է կտում։ Այն կարող է նույն հաջողությամբ սպանել թիթեռներին, եւ կտրել գլուխներ։ Երկրորդը, սակայն երկուսից որակով է, քանզի այն չի կտրում անպատճառ այն, ինչը անմեղ է եւ արժանի չէ սպանվելու։»
Ինչի համար սա պատմեցի՞։
Որովհետեւ Մասամունեն, իսկապես վեհ վարպետ լինելով, երբեք չէր դրոշմում իր սուրերը։ Նա գիտեր, որ դրոշմը կարելի է կեղծել։
Ակնհայտ է որ տարբեր ձեւեր կան լուսանկարները ստորագրելու։ Կարելի է համեստ դնել ստորագրությունը անկյունում, իսկ կարելի է հանել այն նկարից դուրս, շրջանակի մեջ։ Բայց դա բնավ լիակատար պաշտպանություն չէ, որովհետեւ կարելի է կտրել լուսանկարի հատված եւ օգտագործել։ Բացի դրանից, կան տեքնոլոգիաներ որ թույլ են տալիս նույնիսկ watermark-ից ազատվել։ Ու ի վերջո, եթե այդ հրատարակությունը, օրինակ թերթը, տրամադրված չէ գնտել լուսանկարչին ու վճարել իրեն, ապա նա միեւնույն է դա չի անի։ Եթե նույնիսկ ստորագրությունը անպիտան դարձնի ֆոտոն, ապա պարզապես կօգտագործի այլ լուսանկար, կամ դրոշմը կանտեսի։
Այսինքն վճարողը՝ վճարում է, չվճարողը՝ չէ։ Ու եթե մինչեւ դատ չեք ուզում հասցնել ամեն մի թերթին, իմաստ չկա բողոքելու։
Իսկ եթե անհանգստացնում է «հեղինակային իրավունք» ասածը, կամ ով է իրականում այս լուսանկարի հեղինակը, ապա, եկեք անկեղծ լինենք։ Յուրաքանչյուր վարպետ ձեռք է բերում իր ուրույն ոճը։ Անհնար է նույնիսկ իմ նկարը կեղծել, չնայած ես բնավ էլ վարպետ չեմ։ Երեւում է, որ իմն է։ Ու ես ունեմ դրա raw-ն։ Կամ դրա նեգատիվը։ Ապացուցելու բան չկա։
Ավելին, լուսանկարչությունը ժամանակի ընթացքում զարգանում է։ Պլագիատը անպետք է։ Եթե մեկն վաթսունականներին արել է այսպիսի նկար, ապա այն գնահատվում է, իսկ դրա նմանները այլեւս բանի պետք չեն։ Այսպիսի լուսանկար եղել է ու պետք է գտնել նոր բան, նոր ռակուրս, նոր միտք, նոր․․․
Ու եթե ձեր լուսանկարը իրոք այնքան լավն է, որ կօգտագործվի ոչ միայն մի աղքաթ թերթի կողմից, այլ տեղ կգտնի լավ որակի հանդեսի կամ ալբոմի մեջ, ապա ձեզ առաջարկելու են հոնորար։ Ու ձեր անունը գրվելու է։ Ու պետք չէ մտածել որ այնքան վեհ լուսանկարներ եք անում, որ ով ասես մտածում է ինչպես դրանք գողանալ։ Ես հասկանում եմ, որ դա թույլ է տալիս վեհ զգալ, թե տեսեք իմ լուսանկարները այնքան լավն են, ու դրանք հա գողանում են, բայց քոմոն։ Եթե իրոք լուրջ պետք լինեն, գողության հարց չի լինի։
Էլ չեմ ասում, կրկնում եմ, չեմ ասում, այսինքն չեմ տարածվում, որ քոփիրայթ ասվածը մեր ժամանակներում լուրջ վերանայվելու կարիք ունի, իսկ օրինակ լուրերի կամ ռեպորտաժային լուսանկարչությունը գրեթե մահացած է․ կես ժամ անց ժամանաց լուսանկարչի որակյալ նկարը չի կարող համեմատվել պահին անվորակ հեռախոսով արված լուսանկարի հետ։
ու տենց
ես ինձ հավես միգո ավատար սարքեցի այսպիսի ծրագիր որպես ծառայություն-ից օգտվելով՝
ու տենց
Սովորաբար ես անջատում եմ շրջակա միջավայրում հնչող երաժշտությունը։
Սակայն այսօր փողոցներով զբոսնելիս չէր հաջողվում անջատել կրունկների կտկտոցը։ Ձախից, աջից, ամենուր։
Տեսնես տենց հասարակություն կա՞ մի քաղաքում այս կլորակի վրա, որտեղ կարելի է հանգիստ զբոսնել, առանց կրունկների կտկտոցի։
Ես երբ երիտասարդ էի եւ անպատկառ արդեն գրել եմ որ չեմ տեսնում կրունկների վրա հենված աղջիկներին, չեմ ընկալում։ Հիմա արդեն հասկանում եմ ինչու։
Որովհետեւ թե աչքերը բարձրացնենք կրունկներից, ապա բնութագրող կլինի տեսնել որեւէ անհարմար, սակայն «գայթակղել» նպատակ ունեցող զգեստ։
Կարծես այդպիսի բառ նույնիսկ կա, գրգռաճեղք։
Այդ ամբողջ հագուկապը նպատակ ունի գայթակղել, գրգռել, ու գրավել։
Բայց ես չեմ ուզում ինձ գրավեն։
Ես, այսպես ասած, ազատագրված մարդ եմ։
Ու առաջին պատճառն ինչու ես չեմ «գայթակղվում» այն է, որ ես հասկանում եմ որ դա անկեղծ չէ արված․ կրունկների վրա քայլելը հարմար չէ, գրավիչ հագուստն ու մեյքափը անտեղի ժամանակի ծախս են պահանջում ու ընդհանուր առմամբ դիզայնի սխալ են։ Ամենը գրավելու համար է արված։
Կամ աչքերի մեջ փոշի լցնելու։
Այսինքն այդ մարդն ոնց որ ասի, ես այդպիսին չեմ ինչպիսին կամ, ես «ավելի լավն եմ», ու ուզում եմ քեզ խաբել, ուզում եմ քեզ դուր գալ։ Դուր գալ ոչ այնպիսին ինչպիսին կամ։ Այդքան ակնհայտ ասի, որ չես ուզում դրանից հետո «մանիպուլյացիայի ենթարկվել» ու գայթակղվել բնավ։
Երկրորդ պատճառն այն է որ ես նույնիսկ խղճում այդպիսի աղջիկներին։ Մտածում եմ, ինչ բնական գեղեցկություն ունի, ու թաքնվել ա այդ շրթներկի, ականջներից կախված զինամթերքի ու դիմափոշու հետեւը։
Արդյո՞ք այդ չափ ինքն իրեն չի սիրում, ինքն իրեն չի գնահատում որ փոխում է գեղեցիկը «գայթակղիչի» հետ, փոխում է անկեղծությունը ստելու հետ։
Արդեն մի անգամ գրել եմ, գեղեցիկ լինում են, գլամուր դառնում են։
Դա երեւում է։
Այնպես որ այո, ես երբ տեսնում եմ կրունկներով աղջիկ, դա ինձ շատ բան է ասում։
Գրքի կազմով լինում է դատել պարունակության մասին։
Ու այնքան նման չէ իմ աշխարհի աղջկան այդ աղջիկը, որ ես իրեն ոչ միայն որպես աղջիկ, այլ որպես իմ տեսակի էակ, որպես մարդ դժվարությամբ եմ ընկալում։
Չէ, ես չեմ մտածում որ իրենից լավն եմ։ Ես չեմ մտածում որ իմ բակի շնից լավն եմ, ուր մնաց այլ մարդանման էակից։ Պարզապես դա զարմանալի չէ, որ «գրավելը» չի «գրավում»։ Բայց շանը ավելի շատ եմ հարգում, որովհետեւ նա կարողանում է ինքը իր խելքով գոյատեւել այս դաժան քաղաքում։ Չէ, չեմ խղճում որ տուն տանեմ։ Թե մի օր որեւէ շուն իմ տուն հրավիրեմ, ապա ոչ այն պատճառով որ նա առանց ինձ չի գոյատեւի եւ ես փրկիչ եմ, այլ այն պատճառով, որ ինձ հավասար էակ եմ տեսնում, ում հարգում եմ։
Մարդիկ ով իրենք իրենց սիրում են, սիրված են լինում։
Մարդիկ ով իրենք իրենց չեն սիրում, սիրված չեն լինում։
Գլամուրը դիզայնի սխալ է, հենարան է կառույցի որը ինքն իրենով չի կարող կանգնել։ Իսկ թե կանգնում է, ապա ավելի տխուր է տեսնել գեղեցիկ, սակայն այդ գեղեցկությունը փչացնող, անինքնավստահ, քսմսված «ծտերին»։
Ես էլ հոգեւոր գեղեցկության մասին չգրեմ։ Որը մարդուն, կամ նույնիսկ շանը այնքան է պայծառ դարձնում ու առանձնացնող շրջակա միջավայրից, ոնց որ բաց դիաֆրագմայով նկարված լինեն։
այնպես որ աղջիկները չունեն (խելք) ինչպես ասում էր փիլիսոփա Մհերը։
Your browser does not support the audio element.
ու տենց
ինչու՞ են մարդիկ ասենք ֆբ-ում օդնի լոգոն դրոշմած նկարներ դնում։
ա – նրանք չունեն համակարգիչ, որի մեջ պահեն իրենց նկարների օրիգինալները։
բ – նրանք ունեն կոմպ ու այնքան շատ լուսանկարներ որ չգիտեն որտեղ փնտրել ու նախընտրում են օդնից քաշել։
գ – նրանք դա անում են ս[ծ]իլի համար
դ – նրանք ուզում են գնահատված լինել։ մեկից հինգը։
ե – նրանք ուզում են բոլորը իմանան որ օդնում էլ կան։
մեկ էլ մտքիս գալիս է Աթոսի այս երգը՝
Եսծ վ գռաֆսկըմ պառկե ծյոմնի պռու՜ուդ։
Տամ լիլիի ցվետու՜ուտ։
ու հանկարծակի կոմսը հայտնաբերում է իր կնոջ ուսին «օդնի» լոգոն ու սպանում նրան։
ու տենց
Hey, Armenia, maybe you shouldn’t rely on a single, fragile cable to connect your entire country to the Internet? This is like something from a Looney Toons cartoon.
Սա ինձ այլ պատմություն հիշեցրեց։
Ուրեմն օդանավակայանում ութսունականներին համակարգչային ցանց էին պատրաստել։ Ծրագրերը պարբերաբար դադարում էին աշխատել քանզի ցանցը կտրվում էր։ Պարբերաբար, շաբաթը մեկ անգամ։
Նույն տեղը։
Վերջապես այթիշնիկները որոշեցին գնալ տեսնել ո՞վ է ամեն շաբաթ նույն օրը գալիս լարը կտրում։
Պարզվեց, Փարաքարի բնակիչներն են, իրենք հաստ մալուխը կտրում են ու միջի մանր լարերը հանում են որ դրանցով կանաչի փաթաթեն տանեն ծախելու։
ու տենց
When Android was first announced, Google’s evangelists touted it as an open ecosystem that would enable innovation—a hardware and software reaffirmation of the Carterfone decision. They spoke of a future where users would be free from restrictions and be able to install whatever software they want.
Sadly, those promises were never fulfilled and the dream of an open mobile ecosystem around Android never materialized. In reality, Android has become an insular platform developed almost entirely behind closed doors in an environment that is hostile to external contributors and is mired in a culture of secrecy that serves a small handful of prominent commercial hardware vendors and mobile carriers.
The vast majority of Android smartphones are encumbered by lockdown mechanisms that block installation of third-party firmware. Some mobile carriers even block installation of external software entirely, in stark contradiction of Google’s early promises. The availability of Android source code after each release was really the last remnant of openness in Android—and now it’s gone. The whimsical notion that Android is an open platform is a tattered fabrication that has been stretched beyond the average open source software enthusiast’s capacity to suspend disbelief.
ու տենց
երբ մեկ օհ՜ ոչ-ը բավարար չէ։
ու տենց
նկարահանված է FCamera-ով, մաեմո5, n900
ու տենց
Настольная издательская система: “Atari 65XE”, “Epson LX-600”
Սա «Նոյան Տապան» տեղեկատվական գործակալության հիմնադիր Տիգրան Հարությունյանի առաջին գործն էր, եթե չեմ սխալվում։
Երբ իրենց մոտ աշխատանքի էի ընդունվում, տասընմեկ տարի առաջ, Գայանեն նվիրեց։
Արդեն տասնմեկ տարի առաջ նրանք ակտիվ օգտագործում էին ՏՏ։ Ռեպորտաժները ոչ գծային մոնտաժ էին արվում այն ժամանակ Premiere 4.2-ով Pentium 200-350 մհց մեքենաների վրա ու ամեն գիշեր ֆտպ-ով լցվում նահանգներ։
Վերջերս երբ արմինկոյում Առնետի համար վճարում էի Տիգրանին հանդիպեցի(նույն շենքում են), ասաց մտի։
Երբ մտնեմ իր մոտ, գիրքը վերցնեմ, տամ ստորագրի։ ։Ճ
ու տենց
ու տենց
Այսքան հաճույք ես միշտ չէ որ կարդալուց ստանում եմ։ Ու վաղուց չեմ ստացել։
ու տենց
ինչ-որ մեկը չդիմացավ ու հայկական հեռուստատեսության մասին հոլովակ նկարեց։
էլի օրինակ՝ յութուբը, հասարակական տարածք, որտեղ բոլորը կարող են արտահայտվել։ երբեմն սենց մարդիկ էլ են հանդիպում, ու դարդոտվում են։
եթե մարդիկ էլ լինեին, որ լավ բան ստեղծեին։ բայց դա գիտեմ, ավելի բարդ է, ռեսուրսներ է պահանջում։
ափդեյթ․ սարսափեցի ու հուզվեցի։ ինչ լավ ա հեռուստացույցս չեմ միացնում։
ու տենց
չնայած այս տեսանյութը լիքը մարդ մի տարի ա շեյր ա անում ես այնուամենայնիվ կկիսվեմ նույնպես։
որովհետեւ լրիվ համամիտ եմ այս իր ասածների հետ։ թող լինի այստեղ, տուն վեբլոգ ա էլի
ի դեպ հոլովակը հայերեն տիտղերով է, թարգմանությունը՝ Արփիկի։
ու տենց
ու տենց
Տրանսլիտը, ինչպես հայտնում է Արտավազդը չտեսությունը դարի մեծագույն չարիքներից է ։Ճ
բոլոր սքրինշոտները դիտել այստեղ
Ուզու՞մ եք տառատեսակները։
Բամբասանքներ, խարդավանքներ, հետազոտություններ։ Մնացեք մեզ հետ։
ու տենց
Ես սովորաբար իդենծիկայում գրում եմ, իդենծիկան ել դա ուղարկում է թվիթեր։
Սակայն, մոբայլի վրա ես կպնում եմ իդենծիկային ոչ վեբով, այլ ջաբեր դարպասով։
Իսկ քանի որ թվիթեր ել եմ նայում, ստիպված ափ էի օգտագործում դրա համար։
Փաստորեն, ջաբեր դարպաս կա նաեւ թվիթերի համար՝ https://www.tweet.im/
Բացի դրանից, եթե ձեր մոբայլերը թույլ են, կարող եք ծվծվալ եւ կարդալ ծվծվածը վիա http://www.tweetgo.net կամ http://dabr.co.uk
Իսկ ամենաճշմարիտ ուղիներից է երեւի մեյլ դարպասը՝ http://tweetymail.com/
փաստորեն, ծվծվալու շատ ձեւեր կան, այնպես որ, զգոն եղեք։
ու տենց
Սթոլմանը հենց կողքս էր նստած, կարողացա քիչ թե շատ նորմալ շփվել։ Այսօր իրան նորմալ էր պահում, երևի կուշտ էր, բավարարված ու ոչ հոգնած։ Կամ էլ երբ սաղ իրանց ներկայացնում էին երկար, ես ասացի այ ուդ դիսքրայբ մայսելֆ աս ա հաքեր, առաջին հարցս փիլիսոփայությունից հեռու էր, այլ մարդկային՝
Ասացի իսկ ո՞ր զննիչն ա՝ ասաց էպիֆանին ա։ ։Ճ
Ու երբ տեսավ իրա վրա վրաերթող չկա, հանգստացավ։ Տեսավ, չեմ ասում դու սխալ ես, հետաքրքրվում եմ, նորմալ էր։
Այդ կինը Կասայից լուրջ ուզում էր զրուցել այդ մասին, ու ասաց որ մտահոգված ա որ ուսումնական հաստատություններում ազատ ԾԱ չէ, ու մարդիկ սովորում են։ Ես իրան պատմեցի որ ETH Zuerich-ում ՄՍը _անվճար_ տրամադրում ա ՕՀ-ն, Օֆիսը, ու Visual Studio-ն մենակ թե մարդիկ դրան սովորեն ու էլ այլ բան չուզենան իմանալ։
Իմ երեկվա հարցը պատմեմ։ Ուրեմն ասացի չե՞ս ուզում ջփլ փաթչ անել։ Ասու՞մ ա ի՞նչ փաթչ, ինչի՞ մասին ա խոսքը։ Ասում եմ ջփլի։ Ասում ա դա արտոնագիր ա չէ՞։ Ասում եմ հա։ Ասում ա բա ի՞նչ պատչ։ Ասում եմ դե լավ, նոր տարբերակ։ Էդ լրիվ կարար հասկանալ էլի։ Որ մի տեսակ կատակ ա։ Հա։ Ասում ա չէ, ինձ թվում ա ջփլը լրիվ լավ ա ինչքան հիմա կա։ Ասում եմ, չես կարող փրոփրայաթարի սոֆթից լինկ լինել ջփլ կոդին, սակայն կարող ես կանչել փրոփրայաթարի կոդից ջփլ կոդ։ Էդ ի դեպ, թույլ ա տալիս տարբեր բիդլոկոդերներին մռութ գրել օփեն ֆայլ քլոս ֆայլ, քոնվերտ թու 3գպ ասենք, ու որը տակից ռան ա անում ֆֆմպեգը։ Ու սաղ գործը իրականում ֆֆմպեգն ա անում էլի, բայց դե իրանք իրանց մռութի համար ասենք $25 փող են ուզում։ Ու էդ լրիվ պարազիծիռոված ա էլի։ Ասեց չէ, առաջինը լեգալ հնարավոր չի արգելել, երկրորդը, ասենք ես իմաքսից ռան եմ անում տեքս, սակայն իրանց արտոնագրերը համատեղելի չեն, ու էդ լրիվ հավես ա։
Հարցրեցի իրա արգումենտացիան որն ա որ մարիհուանայի լեգալիզացիայի կողմնակից ա։ Ասում ա, որ ծիպը թութունի պես ադդիքթիվ չի, ու ոնց որ ալկոյի հետ էր վախտին լիքը առաջ ա տանում մաֆիան։ Ասում ա սակայն ես բնավ խորհուրդ չեմ տալիս իրան օգտագործել, որովհետև հիշողության վրա վատ ա ազդում, ու ես ասենք վատ հիշողություն ունեմ էդ պատճառով։
հարցրեցի, glibc-ի արագ (rapid) փոփոխությունները միտումնավո՞ր են, որ խոչընդոտեն փրոփրայաթարի ԾԱ ինսթալ անել, թե պարզապես տեխնիկական պատճառներով ա։ Ասեց, չգիտեմ ինչի մասին ես խոսում, ինձ թվում ա, որ glibc-ն բավական ստաբիլ ա հիմա ու պիտի որ փոփոխություններ չլինեն։
Մենակ մեկ անգամ ընդհատեց, ու նորմալ, երեկվա պես չէ
Կամ իրոք չգիտեր, կամ չհասկացավ։ Ասում ա չէ, ես միմիայն չեմ ուզում թույլ տամ որ փրոփրայաթարի gcc փլագիններ գրեն ու մնացածը ինձ չի հետաքրքրում։
Ու ասացի այայայ, այ եթե ՕՍԻ-ն հետևեր որ ՕՕի թարգմանիչները ափսթրիմ քոմիթ անեին իրենց թարգմանությունը, մենք հիմա հայերեն ՕՕ կունենայինք։ Ի դեպ, երբ այդ Կասայի կինը ասաց ծիպը ինձ ասեք, ինչի մասին ա խոսքը, ու պատասխան ստացավ՝ սփելչեք, ինտերֆեյսիս, ես ասացի, որ ինտերֆեյսները իրականում երեխաների համար են կարևոր։ Ասենք ես հաստատ ռուսերեն անգլերենից լավ գիտեի, սակայն ռուսական վինդովսով օգտվել չգիտեի, որովհետև արի ու հասկացի։ Ինչին սովոր ես, դրան սովոր ես սակայն երեխաների համար, ով դեռ չգիտեն օտար լեզուներ հայերեն ինտերֆեյսը կարող է օգտակար լինել, ոչ մեծահասակների համար։
Հա․
Երբ հարցրեցի բաց երկաթից, էլի ուղղեց, ասեց ասում եմ «բաց» մի ասա, ասացի «ֆրի», ասեց, հիմա նայի, պրակտիկորեն ֆրիի չորս ազատությունները երկաթի վրա կիրառել չի լինում, կարող ա մի հարյուր տարի հետո ամեն մեկս տանը ունենանք սեփական չիպ արտադրող գործիքներ, ու չիպեր լցնենք կամ տպենք, աբյց հիմա էդ ակտուալ չի, սպեկերը լինեն, էլի քյար ա։
Հա, մեկ էլ էն ՕՍԻի տղային ասեց ավելի լավ ա փող տվեք ինչ որ չիպ րեվերս ինջեներ անեն։
Ասացի եթե լիներ հեռախոս որի մեջ լրիվ ազատ ԾԱ ա, կոգտվե՞իր։ Ասաց չէ, քանզի գիտեմ որ իրենք փաստորեն իրանով ինձ լրիվ թրեք են անում ու միշտ գիտեն ես ուր եմ ու էդ ինձ չի դզում, ու չեր դզում մինչ հեռախոսների վրա սոֆտ առաջացավ։
Ասեց, որ սոցիալ ցանցերին բնավ դեմ չի, ու նույնիսկ կողմ ա, պարզապես կոնկրետ ֆեյսբուքը համարում ա չար, որովհետև չեն ջնջում ինչ տվեցիր ու ջնջեցիր, ու հավաքում են տեղեկատվություն ոչ բարի միջոցներով, ու ֆլեշ ա օգագորխում ու տենց։ Ի դեպ, գուգլին շատ ավելի լավ ա վերաբերվում
ու տենց
Ես արդեն սովոր եմ որ երբ մարդկանց գործերը հեռվից հեռու լիքը հավանում եմ, անձնական շփման ժամանակ մի տեսակ հիասթափվում եմ։ Ու բնավ այն պատճառով չեր, որ ես արդեն գիտեի ինչ է ասելու
Ոչ, ես գնացի իմանալով, որ ոչ մի նոր բան չեմ լսի, սակայն հետաքրքիր է իսկական փրչոտ ամերիկյան հաքեր տեսնել։
Երևի Կնուտն էր որ չեի հիասթափվել բայց նենց ել չեր որ շատ ակնկալում էի։
Ու ոչ Վիրտը, ոչ Գրեմը այդքան չեին հիասթափեցրել։
Հիմա բացատրեմ ինչու։ Որովհետև Վիրտը ի վերջո հավես պապիկ էր, իսկ Գրեմը նորմալ տղա, իրանց հետ լինում ա շփվել։
Սթոլմանի հետ շփվել չի լինում։
Սաղին ընդհատում ա։ Սաղին հիմարի տեղ ա դնում։ Նենց դուրս գալիս էր երբ մերոնք ասում էին՝ հոպ ես չեմ ավարտել, մի հատ լսի, չես ջոկել ինչ եմ հարցնում։ Բայց ինքը կարծում ա որ նա սաղ ջոկում ա։ Ու հետո ել նենց մեծ մեծ ասեց՝ հարցերը բորինգ էին։ Տո գնա է։
Ու էդ բնավ չի նշանակում որ ես ավելի քիչ եմ գնահատում իր ներդրումը, սակայն համոզված եմ որ նա պիտի մի քիչ ավելի շատ սովորի մարդկանց հետ շփվել։
Տաակ, հիմա իրա ճառից խոսքից։
Դե իրա այլ յութուբի ճառերի մի քիչ փաթչ արած տարբերակն էր։ Սկզբից պարեց, հետո պատմեց, հետո հագավ իրա էն դիսկից սարքած գլխարկը ու մանծիան, լավ ա պարոն Սուրենին նախազգուշացրել էի, որ նկարի։ ։Ճ Հավես նկարներ ստացվեցին ։Ճ
Հետաքրքիր էր, որ երբ նա ասում էր ասենք if user wants to do something, she has to…, այսինքն ոչ թե he այլ she, ու էդ ծիպը ինքը ընդգծում էր գենդերային հավասարությունը, բայց իսկական գենդերային հավասարությունը հայերեն լեզվում է, որտեղ բնավ չկա «he» կամ «she», կա ՝ «նա»։
Պիրատների մասին նա սիրում ա ասել՝ «ինչպե՞ս կարելի է համեմատել մարդուն որ տալիս է ընկերոջը ԾԱ, նավեր գրոհող մարդկանց հետ»։ Ասեց՝ ես վստահ եմ, որ Հայաստանում պիրատներ չկան, մինչև իհարկե նրանք չհայտնվեն Սևանա լճում։
Հետո հարց ու պատասխանի ժամանակ էլի ինչ որ բան ասաց, ծիպը ձեզ պատմությունը երևի սովորեցրել ա ազատությունը գնահատել։ Հա՞։ Ո՞վ էդ պահը լսեց։ Ի՞նչ էր ասել։
Առհասարակ, երբ իր սիրված «մորալ դիլեմմա»-ն եր պատմում, ծիպը ի՞նչ անել՝ երբ համաձայնվել ես ԾԱ-ի արտոնագրին որ իրավունք չունես տարածել բայց ընկերոջդ պետք ա, ու չես ուզում ընկերոջդ հանդեպ անարդար լինել․ խորհուրդ տվեց ընկերոջը ԾԱ-ն տալ, քանզի էդպես ավելի քիչ վատ քայլ կանես, սակայն իհարկե, վատ քայլը մնում է վատ, ու բնավ լավը չէ։
Թրեշը եկավ ասաց՝ բայց ո՞նց անենք որ լինում ա որ հարմարավետ ծրագիր ա լինում, բայց դե փակ ա։ Այդ հարցին Սթոլմանը հաստատ լավ պատրաստ էր։ Ասաց՝ դե դա արժեքների հարց ա․ իմ համար ավելի կարևոր ա ազատությունը, քան հարմարավետությունը։ Եթե քո համար էդպես չի՝ քո գործն ա։
Հետո հարց ու պատասխան, հետո ես ասացի մի հատ կռիսական հարց կա, ասեմ շտո լի ես ասենք պեպսի չեմ խմում, քանզի փակ ա, չգիտեմ մեջը ինչ ա։ Դու՞ ո՞նց ես խմում։
Ես այլ հարց տվեցի, բայց Հարութը էդ պեպսիի հարցը ֆսյո-տակի տվեց։
Սթոլմանը անհաջող կռուծիծ եղավ, ու տենց։ Մնում էր իրան ասել, իսկ դու գիտե՞ս որ էն սեղանին որ Ջերմուկ ջուր կա, իրա մեջ ասենք զառիկ կա, ու ինքը առհասարակ նահանգներում արգելված ա։
Բայց էտիկետկային գրված ա էլի որ կա։
Իսկ GNU ատրիբուծիկա ես ֆսյո-տակի ձեռք բերեցի։ Կարծում եմ էդ ճիշտ բան ա, ու հա, փող ունենայի տպած Աչորսի վրա տեքստ ել կառնեի, ու կտայի ստորագրի(էդ ես սիրում եմ), ու կիմանայի որ լավ բան եմ անում, քանզի գրեթե ամեն օր GNU compiler եմ օգտագործում, ու էդ ազատությունը ես շատ գնահատում եմ։
Ընդհանուր առմամբ լիքը լավ, ճշմարիտ ու խելացի բան ասաց, ընդգծեց, ասենք՝ «երբ զգոն չես(զգոն բառը ի դեպ անգլերեն չկա, լիքը բառեր էր օգտագործում դրա տեղ), ու չես գնահատում ազատությունդ, տենդենց կա այն կորցնել, երբ պատրաստ չես իրա համար պայքարել, ու պահպանել, տենցենց կա որ ինչ որ մեկը կկարողանա քեզ իրանից զրկել»։
Այդ իսկ պատճառով՝
զգոն եղեք։ ցՏանամա
ու տենց
Նենց ա որ հնարավոր չի որևէ բան ձեք բերել, առանց որևէ բան կորցնելու։
Ասենք․
Ուզում ես հարաբերություն, կորցնում ես աղջիկ-մախչիկ(կամ տղա-մղա, կամու կակ) կապելը։
Ուզում ես լինել ծրագրավորող, չես լինում անասնաբույժ կամ բժիշկ։
Ընտրում ես ունենալ շուն՝ ընդունում ես իրա մոտիկ մահը, արձակուրդների, արշավների բացակայությունը։
Ուզում ես երեխա, կորցնում ես հանգիստ գիշերները, ու առհասարակ հանգիստ կյանքը։
Ուզում ես գնալ փաթիի, կորցնում ես գրքի հետ դիվանին պարկելը, ընտրում ես գիրքն ու դիվանը՝ կորցնում ես փաթին։
Որովհետև ռեսուրսներդ սահմանափակ են։
Նելզյա աբնյած նեապրյատնովո աբյած նեոբյատնոե։
Երկու աղջկա/տղայի մեջ կիսվել չի լինի, եթե երկուսն ել քեզ հետ երեկո են ակնկալում, ու «երրորդն ավելորդ չէ բնավ» ակումբ չեք խաղում։
Եթե մտածում ես ալգորիթմի մասին, ապա չես մտածում կինո սցենարի մասին։ Այո, մի քիչ չափազանցնում եմ։
Ու այդ պատճառով է կարևորվում ընտրությունը։
Լավ ընտրությունը այն է երբ օպտիմալ բալանս կա։
Մենք ունենք մեծ ֆորա։ Մեր առավելությունը մեր ուրույնությունն է։ Եվ մարդկանց զանազանությունը։
Պարզ հավասարումներ են՝
Ես օկ եմ զիճել այս հնարավորությունը, սակայն ձեռք բերել այս։
Ես օկ չեմ ունենալ սա, եթե պիտի մերվեմ սրա հետ։
Ու քանի որ մարդիկ շատ են ու տարբեր, ու եթե հասկանում են, ու գիտեն ինչի հետ են օկ, իհարկե, ապա սաղին լավ ա լինում։ ։Ճ
Մտածեք, և կատարեք ձեր ընտրությունը, ջենթլմեններ։ Ջենթլմեններ ասելով, լեդիներին ել եմ ենթադրում։
ու տենց
Մեզ համակարգերը ինչի՞ համար են պետք։ Ճի՛շտ է, ավտոմատացնելու համար։ Ռուծինայից խուսափելու համար։ Ասպիսով,
Առաջարկում եմ լայվջորնալ/ֆեյսբուքներում սահմանել հետաքրքրությունների «defaults» ենթաբազմություն, որը պարունակում է, ասենք, music, movies ու տենց։
Որ էլ շատ չտառապեն մարդիկ ամեն անգամ նույնը թվելով։
Առաջարկում եմ նաև լուսանկարների տակ ավելացնել լայք-ից բացի․
«լոոոլ»
«լոոոոոոոլ»
«նայս փիք»
ու
«կարոտել եմ երեխեեեեք ջան»
փոփ ափ ցանկը որ ընտրել լինի ու անհրաժեշտ չլինի գրել դա ամեն անգամ կրկին և նորից։
իսկ իվենթների տակ բացի «attending», «not attending», «may be»․
«ցավոք ես Հայաստանում չեմ, սակայն հոգով ձեզ հետ եմ»
ու տենց
Մի ընկերություն կար, որը դեռ ութանասունականներից գրված լիքը սի/սիպլյս գրված լիքը սերվերային կոդ ուներ։ Ու կորպորածիվ նորաձևության ժամանակակից քահմհարումներից ելնելով որոշում է լրից դոթնեթով արտագրել։
Արտագրում արտագրում են, լիքը ռեսուրս են ծախսում։
Ու թողնում
Տեստերը ցույց տվեցին որ արագագործությունը անթույլատրելի նվազել է։
Ու ոչ մի ջասթ ին թայմ քոմփայլեր չի օգնել։
փաստորեն։
ու տենց
որոշ մարդիկ բջիջներից չեն կազմված այլ վանդակներից, որովհետև քառակուսին են։
ու տենց
ու տենց
ու տենց
ու տենց
ու տենց
ու տենց
քրոսփոսթ show_shenk{.lj-user}
ու տենց
Էս ճառագայթելու մասին թեմայի կապակցությամբ ուզում եմ արտահայտվել։
Առաջինը՝ ինչ գիտեք որ փողոցում մեքենաների գազերը քիչ վնասակար են քան վայֆայը։
Երկրորդը՝ արևի տակ քայլու՞մ եք։
Համ էլ չափից դուրս ամեն ինչն էլ վտանգավոր ա։
Ծխելն էլ, հեռախոսով խոսելն էլ, ուտելն էլ, ջուր խմելն էլ։
Ու լիքը բան կա որ գենետիկ ա։
Ասենք մարդ կա օր ու գիշեր կարդում ա ու հայացքը հեռուն է նայում, իսկ մարդ կա մի քիչ աչքերը լարի՝ ֆսյո։ Էսօր չէ՝ վաղը։ Ոնց որ սպասում են որ փչանան։
Մարդ կա սաղ կյանք ծխում ա ու հեչ, մարդ էլ կա մի քիչ ծխեց՝ ու քաղցքեղ։
Ու բոլոր նոր հիվանդություններով հանդերձ կյանքի տևողությունը պրոգրեսի և պատմության ընթացքում երկարել ա։
Այսինքն մենք հիմա ավելի երկար ենք ապրում քան մի դար, երկու դար, հազար տարի առաջ։
Ավելի երկար, քանի որ ավելի որակով։
Ավելի որակով, քանի որ ոչ միայն տեղաշոր ունենք ու քարերի վրա չենք քնում, այլ նաև որ կա հեռախոս, միկրոալիքային, ռադիո, համացանց, վայֆայ։
Իսկ թե մի քիչ ստեղից ա վառում, մի քիչ էլ էնդեղից ա ճառագայթում, օվերալլ կարելի է անտեսել՝ կջրվի, կգնա։
Հա, ով ուզում ա թող գնա մի անկապ կղզի, այնտեղ ապրի։ Տեսնենք ինչից ա ավելի շուտ մահանալու։
Սովից, թե իրան ուտող կենդանու սովից, թե թոքաբորբից ու անտիբիոտիկների պակասից։ Այլընտրանքը դա է։
_ու տենց _
Մի քանի սուր թեմա կա իմ համար, երբ ես լինում է, խիստ եմ արտահայտվում։ Լինի դա անձնական խոսակցության ժամանակ, թե հանրային։
Պատճառն իհարկե զայրույթն է։ Զայրույթի պատճառը՝ անզորությունը։
Սակայն մի շարք մարդկանց հետ ես բանավիճելուց հաճույք եմ ստանում։
Հրաշալի խելքի վարժանք է, և ինքս էլ նոր բաներ եմ բացահայտում։
Սկսեցի նկատել, որ անզորություն զգալու մասնավոր դեպքն է երբ զրուցակցի արգումենտները ակնհայտ թույլ են, կամ եթե ես նրանք համարում եմ պրիմիտիվ։ Այդ դեպքում բանավեճ չի ստացվում, մենք իրար չենք լսում։
Որոշ մարդիկ նկարագրում են այդպիսի վիճակ ինչպես հավատքի տարբերություն։
Այսինքն, զրուցակիցս ունի համոզմունք, որը ես բնութագրում եմ որպես ոչ բավական արգումենտացված։
Այստեղ երբեմն բեմ է գալիս հավատք հասկացությունը։
Օրինակ, ոմանք պնդում են, որ ժողովրդավարությունը հավատքի պես բան է։ Այսինքն այդ հասկացությունը չունի բավականաչափ բանական արգումենտներ ոչ իր օգտին, ոչ էլ դեմ։
Ես ինքս խուսափում եմ հավատքից, ու աշխատում եմ որ համոզմունքներս ռացիոնալ հիմք ունենան։ Այդ իսկ պատճառով որոշ համոզմունքները կայացած և պինդ են, իսկ որոշ համոզմունքները փոփոխվում են։
Հետաքրքիրն այն է որ ես հանգիստ եմ երբ հավատքի պահը վերաբերվում է սոֆտին։ Այսինքն չնայած ես իմ կարծիքս արտահայտում եմ ասենք այստեղ, երբեմն խիստ, բայց անձնական զրույցների ժամանակ սառը ասում եմ որ սքայփ չեմ օգտագործում որովհետև հավատքս թույլ չի տալիս։ Այստեղ պետք է շեշտել, որ ինքս չեմ համարում բացատրությունս ճիշտ։ Այսինքն հավատքի մեջ չէ հարցը իրականում։ Դա համոզմունքի հետևանք է, իսկ համոզմունքը ստեղծվել է այն մի քանի պատճառով, որոնցից մեկն է ասենք այն, որ ես չեմ ուզում ԾԱ-ն կոնտրոլ անի ինձ, առավել ևս երբ ինքս ԾԱ փորձագետ եմ։ Դա ինձ զրկում է որոշակի ազատությունից, բայց նաև զրկում է իմ հետ շփվելու հնարավորությունից նրանց, օվքեր օրինակ միմիայն սքայփ են օգտագործում։ Այսպիսով ես համարում եմ այս քայլը քվեարկություն։
Ապա ինչու՞մ է տարբերությունը իմ լուռ քվեարկության մի դեպքում, և բանավեճին մասնակցելու՝ այլ դեպքում։
Հավանականներից են՝ ես ինքս վստահ չեմ այն համոզմունքի մեջ, որը պաշտպանում եմ, կամ ես ուժեղ վտանգ եմ զգում իմ անձի նկատմամբ։ Եվ ստացվում է այո, բաց ծրագրային ապահովմանը ես սովոր եմ, գիտեմ որ շարժումը ծավալուն է, համայնքը՝ մեծ։
Վտանգը՝ սոֆտվար պատենտներն են, օրինակ։ Դրանք գործում են միայն ՄԱՆ-ում ու Ավստրալիայում։ Ու առանձնապես չեն խանգառում։
Եթե ՀՀ-ում հարց բարձրանա սոֆթվար պատենտների մասին օրենք ընդունելու, ես առաջինը կզգամ վտանգ, կփորձեմ ազդել իրավիճակի վրա, մարդկանց վրա, հասկացնեմ նրանց ինչպիսի վտանգ եմ զգում։
Այդպիսի վտանգ եմ ես զգում երբ խոսքը գնում է օտարալեզու դպրոցների, կամ քաղաքացիական ազատությունների մասին։ Այդպիսի վտանգ եմ ես զգում, երբ տեսնում եմ որ մարդիկ համակրանք են զգում ԽՍՀՄ-յան սովետական մոդելի նկատմամբ։ Մի քիչ շեղվեմ, պատմեմ այդ մասին․
Ինքս բավականին սոցիալիստական հակումներ ունեմ, ու Մարկսով երբեմն հիանում եմ։ Ռադիկալ կապիտալիզմը նույնպես վտանգ եմ համարում։ Սակայն կարծում եմ իմ հետ վիճող չի լինի, որ կապիտալիզմը պրոգրես, զարգացում ապահովող համակարգ է։ Կապիտալիզմի հակառակորդ իմ զրուցակիցները որպես կանոն պնդում են որ զարգացումը ինքը այդքան էլ հաջող գաղափար չէ։ Երբեմն մենք հասնում ենք հարցին արդյո՞ք ծառերից իջնելը լավ միտք էր, և խորանում, արդյո՞ք ծառեր բարձրանալը, ու օվկիանոսից դուրս գալն էր լավ միտք։
Ես իմ կարծիքը ունեմ, այո, կարծում եմ որ լավ միտք էր։ Կարծում եմ որ այդպես է ստացվել կյանքը լավացնելու, կոմֆորտի համար։ Նույնիսկ հավեսի համար, ինչպես այլ կերպ արտահայտվել է Տորվալդսը՝ ջասթ ֆոր ֆան։ Ու բնավ չեմ զայրանում այդպիսի զրուցակիցների հետ շփվելիս ով իմ հետ համամիտ չէ։ Ինչպես ասացի, ես ոչ միայն հանգիստ եմ լինում, այլ նույնիսկ սիրում եմ այդ զրույցները։ Ինչ վերավերվում է կապիտալիզմի, եթե կարճ՝ կապիտալիզմը որպես ազատ նախաձեռնողության, ազատ ձեռնարկատիր… enterpreneur ների հասարակություն ինձ դուր է գալիս։ Սակայն ակնհայտ է որ չկարգավորվող կամ քիչ կարգավորվող ադամսական շուկան կարող է տանել կորպորացիաների ստեղծմանը և հզորության կոնցենտրացիային մի քանի կամ մեկ ձեռքերում։
Այդպիսի համակարգի զարգացումներից մեկը՝ իմպերիալիզմն է։ Ինչպես ասենք արվում է հիմա ԱՄՆ-ում։ Կոլոնիաների ժամանակը անցել է, և դա ռեալիզացվում է կոնցեսսիաների ձևով, սակայն խնդիրը լուծում է։ Երբեմն, երբ խոսքը գնում է հզորության կոնցենտրացիայի մասին, մենք հաճախ հանգում ենք միապետական/բռնապետական վս ժողովրդավարական մոդելին։ Ես օրինակ կարծում եմ որ, ժողովրդավարական մոդելը եթե լինի, քաղաքականը կգտնի իր օպտիմալ ձևը կոնկրետ պայմաններում, օրինակ դա կարող է լինել մի միջին բան, մի քիչ կապիտալիզմից, մի քիչ սոցիալիզմից։
Սակայն, ինչպես ասացի, ես այլ հարցերի մեջ խորացա։ Ասում եմ, երբեմն հանգիստ զրուցում եմ այլ համոզմունքներ ունեցող մարդկանց հետ, երբեմն՝ ոչ։
Որոշ մարդկանց հետ մի քանի թեմայով ընդհանրապես չեմ խոսում։ Ու երևի դա ավելի լավ է։ Որովհետև իրար չենք լսում։ Ես կարծում եմ, ես ավելի ռացիոնալացնում եմ, իսկ նրանք՝ ավելի հավատքայացնում։ Ու դա է պատճառը միմյանց չհասկանալու, երբ հասնում է հավատքին։ Իսկ ես հավատքի մարդ չեմ բնավ։ ։Ճ
_ու տենց _
հավես փոստ ա գրել՝
ևս մեկ մեջբերում՝
_ու տենց _
fpga developer: սպասիբը, կակ յա մագու ատբլագադարիծ վաս
me: յա պրոստը վիպալնյալ սվայո ձելը
_ու տենց _
Չէի ուզում գրել այդ դեպքի մասին։ Որովհետև բան էլ չեի մտածում
Ոչ թե այն պատճառով որ հավատում եմ որ լինում ա, երբ մարդ իրան երկու անգամ հարվածում ա, կամ երբ իրա սրտին կրակելուց հետո մի հատ էլ գլխին ա կրակում։ Տենց էլ ա լինում։ Ինչի՞ չէ։ Ու այն հանգամանքը որ հրաշքներն ու անբացատրելի պատմությունները կոնցենտրացված են այս փոքրիկ երկրում նույնպես զարմանալի չէ․ ախր մեր հայրենիքը ուրիշ ա, բիբլիական երկիր ա, հրաշքների տեղ ա, ինչ ասես չի լինի։
Այդ ամենի մեջ ինձ միայն մի բան ա զարմացնում․
Ո՞վ էր այդ ոստիկանը որ իրան ամբողջ նախարարությունը, նախարարի հետ միասին, երեսը կորցնելով պահում ա։
Մաքսիմում մի կապիտան չի՞։
Ու արդյո՞ք ավելի լավ ա մի սպա պահել ու ջուրը նետել րեբրենդինգին հատկացրած փողերը,
քան նրան, մի հոգուն զոհաբերել և ցուցադրական պատժել։
Որը թույլ կտա ասել ինչ օրինական պետություն ա մեր մոտ, և լիքը մարդու բերանը փակել։
Փաստորեն, ոստիկանության իմիջը պահելու տեղը, պահում են սպա, որի պատճառով իմիջը ավելի է ընկնում։
Ուրեմն կամ վիճակը այդքան վատ ա, որ ոչ ոքի չեն զոհաբերելու, ու իրանց լրիվ ճիշտ են համարում, կամ պարզապես թքաց ունեն իմիջի վրա։
Երկու դեպքն էլ կոչվում ա hypocrisy, հայերեն չգիտեմ ոնց ա, փարիսեություն երևի։ ծանր-հրետանավոր փարիսեություն։
Ափդ․ փաստորեն, երեսապաշտություն․
աներեսությամբ երեսապաշտությամբ են երես կորցնում
արժանանում են՝ թյուրիմացաբար
ու տենց
(c) mk.am
_ու տենց _
վիվասելլի գրասենյակ մտնում է սև շորերով երիտասարդ․
– քույրիկ ջան – դիմում է նա աշխատողին – իմ մոտ ջուջուլը չի աշխատում
– ինչը՞
– ջուջուլը․․․ ջուջուլ․քոմ-ը
վարագույր
_ու տենց _
Ասում են իմ ներկայացրած շարքը այսօր “the best underground photography” մրցանակին ա արժանացել։
Ասում են որ ինչ որ մրցանակ ել են տվել։
Ես աշխատանքի էի, ու չհասցրեցի գալ։ Շեֆիս հետ շտապ և կարևոր սալյարկա էինք բզբզւոմ։ Ի դեպ, պարզ ա էլի, տենց էլ պիտի լիներ, որ Սանի վերջը պիտի վատ լիներ․ քանի տարի անցավ, նույնիսկ լինուքս լուծումները տեսնելով չկարողացան գոնե կրկնօրինակել։
Ասում են նաև, որ կարելի է իմ, և մի շարք այդ վերջին փուլ անցած հեղինակների լուսանկարները նայել Տերյան փողոցում, հանրային գրադարանի շենքում, «հալեպ» խանութի հարևանությամբ գնտվող ցուցասրահում, որը նաև ինչ որ ճարտարապետական գրասենյակ է։
Ժամերը չգիտեմ, որ ասում են երևի բաց կլինի, ու երևի տենց վեցի կողմերը։ Չգիտեմ։ Ինքս եմ ուզում նայել։
Ու կայֆ ա որ emka Կարենի հետ եմ խոսացել ու նա խորհուրդ տվեց շարք անել, ոչ թե առանձին լուսանկարներ։
Երևի մի քիչ շունչ քաշեմ կլցնեմ մի տեղ օնլայն
Իսկ այժմ պետք ա մտածել ինչ անհատական եմ անելու։
Ի նկատի ունենալով որ տժում ենք ռոբոտիքսի
հետ կապված որ հասցնենք։
Դե հաջող, շանս ման տվեցի, կերակրեցի, գնամ ռոբոթիմակիցներիս հետ խմեմ, ու ձիսքաս անեմ ինչ ենք անում որ լավ լինի։
դուխով
դավայծի
ափդ․ ժամերը իմացա, կիրակի մինչև հինգը, երկուշաբթի մինչև յոթը բաց ա
ու տենց
Մի օր Ֆրապունցին (չասենք ով, քանզի բոլորը գիտեն որ սլանյոնկը չէ բնավ, այլ պ-ն Աթանեսյանն է) մտնում է մի փաբ, դուռը զանգով է, ու արդեն ակնկալում է ֆեյս կոնտրոլ։
դուռը բացում է բարետես երիտասարդ աղջիկ և հարցնում․
– իսկ դուք մեմորի քարդ ունե՞ք
– ի՞նչ։ մեմորի քա՞րդ։
– այո, գիտեք, եթե մեմորի քարդ չունեք, ես ձեզ չեմ կարող թույլ տալ ներս մտնեք։
Երիտասարդի մտքով ինչ ասես չի անցնում։ Գուցե նա հետ է մնացել կյանքից, ու այժմ անպարկեշտ է համարվում մեմորի քարդ չունենալը։ Ու այսպիսով տեստ են մտածել, թե մեմորի քարդ կունենա, ժամանակակից, կիրթ մարդ կլինի էլ։
նա շփոթված հանում է լայն շալվարից ձախ գրպանից իր սդ քարդը․
– սա՞
– չէ, ես ի նկատի ունեի անդամի մեմորի քարդ
– ահ, մեմբա քարդ՞
– այո, այո, ճիշտ այդպես։
– չէ, չունեմ․․․ բնավ։
– դե լավ, եկեք ես ձեզ իմ պատասխանատվության տակ թողնեմ։
_ու տենց _
Տրոյի մոտ առաջին անգամ քուիզին մասնակցեցին
Նորայրը, Հովիկը, ու Տիկոն, որը հայտնի է սուղ շրջաններում որպես Ուխտանես։
Թիմի անունը՝ Տղինիտէ՛
Արդյունքում՝ երրորդ տեղ, հաշիվը՝ 221 ։Ճ
Ժիրաֆն, Արմանը, ու Մարիամը՝ առաջին, 231 հաշվով։
Հիմա նշում ենք։
_ու տենց _
– փրֆքթ մաթչ գտնելը անհնար չէ, բայց շատ շատ քիչ հավանական է։ ենթադրենք ասենք, դու կհանդիպես t ժամանակահատվածում n աղջիկների։ Նրանցից 0.03 % կարող է մաթչ լինել, 0.0003%-ը` փրֆքթ մաթչ, նրանցից հանվում են x հանդիպման պահին ին ը րիլեյշնշիփ աղջիկները, y նրանք ով քեզ չեն հավանում, z լեսբիներ, q գնացողներգալովիգնալովիները(q սթանդզ ֆոր քյու/queue), k ով նույն t ժամանակ չեն ապրում, ունդ զո վայտեր ունդ զո վայտեր։
Ի նկատի ունենալով որ n թիվը ի սկզբանե փոքր է և իրան մեծացնելը իմաստ չունի, ինչպես իմաստ չունի գործը արագացնելու համար նոր աշխատողներ ընդունել, ապա ծագում է տրամաբանական հարց․
գուդ ինաֆ վս փրֆքթ։
թիս իզ է քուեշն։
_ու տենց _
Ձեզանից շատերը գիտեն, որ ես չեմ կարդում որոշ ԺԺականներին բլոգերներին։
Նե բուձըմ գավարիծ կավո, նո ֆսե զնայուտ շտո էտը սլանյոնըկ։
Ուզում եմ բացատրել ինչու։ Բլոգերը՝ ոչ պաշտոնական տեղեկատվության աղբյուր են։ Ոչ պաշտոնական, լինում ա, ոչ ճշգրիտ (պաշտոնականն ել միշտ չէ որ ճշգրիտ է լինում բնավ), ու երբեմն ել անհեթեթ(պաշտոնականից ետ չմնալու համար)։
Ու իմաստ չկա ռուլինգ(ռոուլինգ չէ, ռուլինգ) տեքստերը քոփի փեյստ անել այս տարածք։ Այս տարածքում պարծիզան ունենալով առանձնապես բան չի փոխվի։
Ռազվե շտո կարդալն ա օգտակար։ ԿՄ։ ու այլ բլոգերը նույնպես, նրանց համար, ով վերջապես սովորել ա, որ կարելի ա րսս քշել։
_ու տենց _
ՀԳ․ Բոլոր զուգադիպությունները․ անունները, նիքնեյմերը ինթենշնլ չեն բնավ։
ՀՀԳ․ Այս փոստը գրելու ժամանակ ոչ մի կենդանի չի վնասվել։
Հոգեբանությունը հայկական անեկդոտներում։
Ասա ցանկություններիդ մասին՝
Ուրեմն Մոզիլլան հայ, ադրբեջանցի ու վրացի ա բռնում։ Դե էն երկուսին ուտում ա, երբ հայը հարցնում ա՝
– Կլինի ինձ չուտե՞ս։
Մոզիլլան համաձայնվում ա, ու թողնում ա հային։
Մի ենթադրի, հարցրու՝
Սասունցի Դավիթը գնում ա ջրի առուի մոտ ջուր խմելու, տեսնում ա, դեվ ա դիմացը։ Թուրը հանում ա, խրմփ, մի գլուխը կտրում ա, խրմփ, մյուս գլուխը կտրում ա․․․ Տարակուսած երրորդ գլուխը հարցնում ա՝
– Հոպ, էդ ի՞նչ եղավ քեզ։
– Ես ուզում եմ ստեղ անցնել։
– Բա քեզ ո՞վ էր բան ասում, անցնեիր։
ու մի հատ էլ անկապ։
Ուրեմն Մոզիլլան սաղ աշխարհը քանդեց, կերավ, ու տենց, ու հասավ Հայաստան, հետո Հայաստանն էլ քանդեց, կերավ, մնաց Երևանը, հետո Երևանը, մնաց երրորդ մասը, հետ երրորդ մասին վերջին բակը, ու այնտեղ երկու պպզած քյարթ են նստած, տեսնում են Մոզիլլային, ու մեկը մյուսին ասում ա
– էս կարո՞ղ ա կծի մծի։
ու տենց
interesting fact:
the only academician Sakharov memorial is located in Yerevan, Armenia. (right near my parents house).
_ու տենց _
Պատճենած-փակցված է ֆեյսբուկյան ընկերոջ՝ Գայանեի նոթից․
Հանկարծահաս սեքսն ու կանանց կաստայի իմաստնությունը …Share
Wednesday, March 10, 2010 at 5:51pm
Պապս հիվանդանոցում էր, ճաշ եփեցի տարա… ու ծանոթացա կողքը պառկած տավուշցի մի տղայի հետ, որին կինն էր նայում:
Կինը հետս արագ ընկերացավ. ասեց, որ տպավորվել էր պապիիս հետ իմ հա լրճկվելով, իրանց հետ կատակելով, մեկ էլ մազերիս անիմաստ շարժով:
Մտա կողքի սենյակ պապիիս ճաշը նախապատրաստելու, ինքն էլ մտավ հետևիցս:
Արդեն հասցրել էր տեղեկանալ, որ ամուսնացած չեմ, բայց առաջին ռեակցիան հանգիստ էր եղել, քանի որ կարծել էր, թե 18 եմ, բայց քանի որ մաման պահը չէր կորցրել ու դեմքին էր հասցրել ողջ ճշմարտությունը՝ իմ ահռելի տարիքը, 2-րդ ռեակցիան եղել էր սարսափահար, բայց արագ աֆեկտը զսպող ափով բերանը փակելով ու աչքերում մի ակնթարթում գոյացող վշտով… հայացք, որ ասում ա, դժբախտ ես, բայց ի՜նչ անեմ, մաքսիմում ցավակցեմ… հա, մեկ էլ խրատեմ, որ վախտն ա!
Դե ես էլ ինձ չէի կորցրել ու իմ հերթին պարզել, որ 24 տարեկան ա ու ունի 2 երեխա, մեծը՝ 6 տարեկան:
Մտավ հետս սենյակ, ասեց, գիտե՞ս, ստեղ էնքան էժան ա ամեն ինչ, էրեկ գնացի ինձ լիֆ առա, շատ եմ սիրում տիգրյոնկա, – հանեց ցույց տվեց, – ու սենց կրուժավայով տրուսիկ, – էդ էլ ցույց տվեց, – մեկ էլ գիտե՞ս ինչ եմ առել, կանացի բրիտվա, ես դրանք եմ օգտագործում, էնքան լավն են: Նայի՜:
Շուռ եկա տեսա վարդագույն բրիտվան, գլխով արեցի, շարունակեցի բուտերբրոդս սարքել:
Ասեց, բա ինչի՞ չես ամուսնանում, ասեցի, դե՜….. ու լռվեցի…… միշտ էս հարցի վրա լռվում եմ, որովհետև չեմ հասկանում, թե ոնց ա հարց տվողի գլխում էդ հարցը ձևավորվում, հա ուզում եմ մեխանիզմը պատկերացնեմ, բայց չի ստացվում…… Շարունակեցի կմկմալ, որ մի «պատճառ» գտնեմ, «պատճառ», որ Տավուշի խուլ գյուղի աղջկա համար ընդունելի լինի…. Որովհետև միակ «պատճառը», որ գլխումս պտտվում էր՝ դե «չեմ սիրում ոչ մեկին»… բայց սա ես ո՞նց ասեմ… կմտածի էս լրճկվա՞ծն ով ա, ишь чего захотела… տարիքիդ նայե՜մ, պրետենզիաներիդ նայե՜մ, հայ-հա՜յ… Հա ի դեպ Տավուշը լավ գիտեմ. շատ եմ գնացել հետազոտությունների ու միշտ կանացի հարցերով ու միշտ կանանց հետ:
Ասեց, բա դու՞ ինչ բրիտվայով ես անում: Ասեցի, դե եսիմ: Ասեց սրանցով արա, երկար են դիմանում, հատուկ կանացի են: Ասեցի դե ես բրիտվա չեմ օգտագործում առանձնապես: Ասեց, բա ինչո՞վ ես անում, ասենք, ոտքերդ, բացատրեցի, թևերդ՝ բացատրեցի: Ասեց, բա կանացի՞դ……………. շշկռվեցի…………. Ասում եմ, կանացին ո՞րն ա… Ասում ա, դե կանացիդ, կանացի մասերդ: Ասում եմ, իմ մոտ ամեն ինչն էլ կանացի մաս ա ու ծիծաղում եմ մանթրաժից: Ցույց ա տալիս ձեռքով, – դե էստեղերը…: Ընթացքում արդեն սկսել էի կռահել՝ ինչ ա հարցնում, բայց Տավուշ, խուլ գյուղ, 17-ում ամուսնացած, որը ինձ հենց նոր հարցնում էր, թե դու ոնց ես նորմալ նայում սթրինգին, կամ մամաները թողնում ե՞՞՞՞՞՞՞ն դա……… Ու չի տեղավորվում իմ գլխում իրա սափրած «կանացին», մի քանի հեռացված ատամն ու միամիտ հայացքը:
Էդ բոլորը մի կերպ սինխրոնացնելուց հետո, խփում ա հաջորդ շոկը, բայց ինքը ո՞նց ա ինձ էդ հարցը տալիս: Ախր իրա «աշխարհում» իմ չամուսնացած լինելը պիտի իրա մոտ էլ հարց չառաջացներ: Բայց էս մարդը ռեալ պատասխանի ա սպասում ու տարակուսած ա սպասում, ու ինչքան երկարում ա իմ կմկմոցը, էնքան էս մարդու մոտ «կասկածներ» են առաջանում, որ «չէ», ու էնքան էդ կասկածներից տարակուսանքը դառնում ա «չհասկացա, ո՞նց»:
Ու առանց էլ սպասելու պատասխանիս, ասում ա.
– Գիտե՞ս, տենց լինում ա, մանավանդ, որ դու հիմա արդեն 26 ես… արդեն ժամանակն ա, կարող ա տենց լինի, որ, – ու ես մտածում եմ, չլինի՞ հիմա կասի մի բան, որից տեղում կուշաթափվեմ ու կտեղափոխվեմ 3-րդ հարկ՝ ռեանիմացիա, օրինակ, «ի՞նչ կապ ունի ամուսնացած լինելը»…… ու լսում եմ – տենց պատահում ա, որ աղջիկներին, առանց հարցնելու…… փախցնու՛մ են!!! Բա որ գան քեզ, դու էլ արդեն 26 ես, ու փախցնե՛ն, ի՞նչ ես անելու!!! – ասեց սարսափած ու իմ անհասկացողության վրա զարմացած դեմքը:
Ես թևաթափ եղա… Իրա տրամաբանությունը հասկանալու փորձերից, զգացի, որ դիոդներս հերթով վառվում-տրաքում են… ու թողեցի էդ անհաս զբաղմունքը:
Եկավ կանգնեց փոքրիկ սառնարանի մոտ, որի վրա հաց էի կտրտում, հենվեց արմունկներով, ասեց, – կյանքը դժվար ա, դժվար բան ա ապրելը… – ու դուրս եկանք:
Հ.Գ. 1. Բոլոր դեպքերն ու դեմքերն իրական են, նոթս էլ գեղարվեստական չի!
Հ.Գ. 2. Բոլոր նրանց, ում մոտ կասկածներ կառաջանան, պատասխանեմ. իրա ամուսինն իրան չէր փախցրել:
(c) Գայանե Ղազարյան
_ու տենց _
_ու տենց _
Ես հասկանում եմ որ ինքնանպատակ չէ սա արվում։
Գոնե տեսականորեն ինչ որ իմաստ կա, ասենք ցուցադրվող նյութերի մակարդակի ներքևի պլանկան սահմանելու։
Պրոբլեմը նրանում է, որ սեռական/չսեռական, հեռվից/մոտիկից, ցուցադրել/չցուցադրելով չէ որ արվեստը չարվեստից տարբերվում է։
Տարբերելու համար ճաշակ է պետք, իսկ ճաշակը ֆորմալիզացնելու խնդիրը այնքան բարդ է, որ չեն ձգի։ Այդ պատճառով ինչ էլ գրեին՝ մառազմ կլիներ։
Ու ամենակարևորը, որ ցավոք, սա եթերը չի լավացնի մինչ դիտողների ընդհանուր մակարդակը միջինում այդ երևակայական պլանկային չհամապատասխանի։
Սա Հայաստանի ցավն է։ Մեր ցավն է։ Այդ պատճառով է Սևակը գրել շալակող մարդկանց մասին։ Սևակի այդ գործը Հայաստանին սպեցիֆիկ է։
Քանի որ ընդհանուր մակարդակը շատ ցածր է, ինչքան էլ դինայ անենք։ Ու ստացվում է, որ անձերն են շալակած տանում, ներեցեք, արտահայտությանս համար, ազգս։ Այո, նեշյնս։ Ստեղ ապրողներին։ Ոչ մի րասիզմ, պյուր բիզնես։
Այդ անձերից էր Թամանովըյանը, Ենգիբարովըյանը, որին Երևանի կրկեսում շնչել չէին տալիս, ու նա փախավ մեր մոտից «ս գլազամի պոլնիմի օսեննիխ դոժդեյ», այս անձերից էր Կոմիտասը, Աբովյանը, Քոչարը, կամ նույն, ներեցեք, արդեն ծեծված Նժդեհն, որը, չերտ, կրկին արտասահմանում ա սովորել։
Անկախ Հայաստանի դարավոր բացակայությունը կամաց վերացնում էր եղած ժառանգությունը։ Ու փաստն այն է, որ մենք կիրթ մարդիկ գրեթե չունենք։ Ու դա արտահայտվում է նրանում, որ երբ փիղը զոոպարկից դուրս ա գալիս, չգիտենք ո՞նց հետ բերել, նրանում, որ չունենք սիրուն տներ դիզայն անող ճարտարապետներ, չունենք իսկսկան ծրագրավորողներ, չունենք իսկսկան գիտնականներ։
Չէ ունենք, կմատնանշեն ինձ մի երկու անուն։ Բայց հենց դա եմ ասում։ Ունենք գժանոց գիտնականներ, ու լիքը խլամ։ Միջին, պարզապես լավ գիտնականներ, պարզապես լավ լրագրողներ, պարզապես լավ ճարտարապետներ՝ չունենք։ Եղածն ել շաաատ քիչ են։
Ու ստատիստիկլի, նենց ա ստացվում, որ իրանց քիչ ա գործ հասնում։ Որովհետև մեեեենք, պատվիրատուները անճաշակ ենք։ Զարգացած չենք։ Չտես ենք։
Ու վերադարնանք մեր ոչխարներին երոծիկային, ծ-ով։
Երբ դպրոցական էի, համադասարանցիներիս մոտ նեպրիլիչնի էր համարվում մի ծիծիկներով գլամուր աղջկա նկարով օրացույցիկ չունենալը։
Ու նենց զարմանում էի, որ ի՞նչ։
Հիմա հասկանում եմ, որ չտեսությունը հենց դա է։
Մեր տանը «վ սվոբոդնոմ դոստուպե» նկարիչների ալբոմներ կային։ Նկարիչները սովորություն ունեն մերկ կանանց նկարել։ Միֆոլոգիայի հանրագիտարան կար։ Այնտեղ էլ լիքը նատուրա։
Ինձ համար պարզապես ոչ նորություն, ոչ էլ պրոծեստ, ծ-ով, չկար ծիծիկներով օրացույց թաքուն պահելու մեջ։
«Ուֆ, չգիտեմ է»(c)
Սիրտս ցավում է, որ տեսնում եմ կիրթ ու խելացի մարդկանց, որոնք իրենց բունն են մտել, ու դուրս չեն գալիս։
Թեև կարող էին մի լավ բան անել։ Թեկուզ դասավանդելով, մենք շատ քիչ լավ դասատուներ ունենք։
Մանանայի ֆոտո կուրսերը հիշեցի։ Գիտե՞ք, մի աղջկա եմ հանդիպել, իրա նկարները, թեկուզ միլնիցայով էին արած, բայց նենց լավն էին։
Ասում եմ, էս ի՞նչ խաբար ա։ Էս ո՞նց ա, նեուժելի սամորոդոկ ա։ Պարզվում ա, երբ դպրոցական էր՝ Մանանա էր գնում, ու իրան Աբոն ու Վահրամն էին դասավանդում։ Ահա թե ինչ։
Մենք հիմա հասարակ ազգ ենք։ Մեր ժառանգությունը գոյություն չունի։ Մենք երեխաներին դիպլոմի/բանակի/օժիտի համար ենք սովորելու ուղարկում, սովորելն էլ ձև է դարձել։ Սովորացնելն էլ։ Մեր ժառանգությունը մակսիմում կարտահատվի մի սփյուրքահայի միջամտությամբ, ասենք, Հրայրի, որ ստեղ ժամանակակից հիվանդանոց կբացի, բժիշկներին կսովորացնի, կգնա։ Պարզապես անկապ, իմանալով որ նա հայ է, չռացիոնալ։
Հիմա նենց խելացի ու կիրթ մարդ ավելի ու ավելի քիչ ենք ունենալու։ Քանի որ կգնա՜ն։ Ու կգնան ոչ այն պատճառով, որ այնտեղ, չգիտեմ որտեղ լավ է, այլ այն պատճառով, որ ստեղ իրենց գործ անել չեն տա, կլոմկեն։ Այդ պատճառով եմ ես ուրախանում, երբ րեպատրիանտների հետ եմ շփվում։
Նենց են մեզ անհրաժեշտ, նենց կարևոր դեր են կատարում, նենց մեր փթաց օդը թարմացնում են։ Ու նենց հետաքրքիր մարդիկ են պատահում։
Իսկ ինձ այնքան էլ չի հուզում «որտեղ» ապրել խնդիրը։ Մեկ՝ ես աշխարհի «լավագույն» քաղաքում ապրել եմ, ու առանձնապես տպավորված չեմ, երկու՝ որովհետև ես ինձ նույն հայաստանում չեմ զգում ինչ իմ կողքի հարևանը։ Ես իմ հայաստանում եմ ապրում։ Ու իմ աշխարհում։
Ու տենց էլ կշարունակենք, ես իմ աշխարհում, դուք՝ ձեր, ու մեկ մեկ մեր աշխարհները կհատվեն, մեկ մեկ էլ մեկի «քյարթաստերոնը» ((c) Արեգ Հակոբյան Ազատունի) կխփի, իրա աշխարհի հետ էլ կհատվի աշխարհս։
Ու մինչ մարդիկ շատ են, որ «որոգայթ» են նայում, մինչ մարդիկ շատ են, որ ձայն են վաճառում, մինչ մարդիկ շատ են, որ թքաց ունեն, մինչ մարդիկ շատ են, որ ծիծիկներ չեն տեսել բնավ, տենց էլ կշարունակվի, էլի մարդիկ կլինեն որ ծիծիկները դեֆայն և ֆորմալիզացիա անելով կզբաղվեն։
Իսկ նենց, ինձ էդ հեռուստատեսության տուսովկեքը չեն հետաքրքրում։ Հեռուստացույցս վերջին անգամ սեպտեմբերի կողմերն եմ միացրել։
Հա, մենք ենք փող տալիս, բայց ՏՎ-ն չի փոխվի, այ մարդ, յան տվեք տվ-ից, էս դարում յութուբ կա, բան կա, լիքը կայֆ ուսանողական ֆիլմեր կան, «նա կոլենկախ» նկարահանված, տվ-ի հետևից եք ընկել, ոնց որ ի՞նչ։
_ու տենց _
Հաճախ եմ «սպառող» բառը օգտագործում։
Ու հաճախ մտածում եմ՝ հիմա սա սպառողականությու՞ն է թե ոչ։
Իսկ մարդիկ կան որ կպած չեն հասկանում ինչ ի նկատի ունեմ։
Դեռ մի քանի տարի առաջ նկատել եմ, որ
ա – Սիրում եմ գործիքներ։
Ինչու՞։
Որովհետև գործիքներով կարելի է ինչ որ բան ստեղծել։ Ստեղծելն – սպառելու հակառակն է։
Հետո հարցնում եմ ինձ՝ իսկ արդյո՞ք չեմ կարող առանց այս գործիքի նույնը անել։
Կամ արդյո՞ք չեմ կարող ինքս այդ գործիքը ստեղծել կամ որևէ այլ բանով փոխարինել։
Ու երբ հասկանում եմ որ կամ չէ, կամ ես ինձ այդքան սիրում եմ, որ կամենում եմ ինքս ինձ համար այսպիսի հարմարավետ գործիք, ապա ձեռք եմ բերում։
բ – Շփում, կամ շփման համար գործիք։
Ես, գիտեք, լավ հասկացա, որ առանց շփվելու ստեղծելն անհնար է կամ շաաատ ավելի դժվար։
Առանց իմանալու ճաշակը չի զարգանում։ Իսկ շփվելը տարբեր է։
Շփվելը՝ դա ՍՔմեկ-ում մենակ-մենակ գիրք կարդալն է, երբ շուրջդ անծանոթ մարդիկ են ֆռֆռում։ Կամ երբ բարեկամս (ոչ րոդստվեննիկ, այլ հենց բարի կամեցող մարդը) մտնում է, ինձ տեսնելով նստում է կողքս, ու մենք զրուցում ենք։
Զրույցը կարող է լինել ստեղծագործություն, իսկ կարող է լինել անկապություն։ Չաթը՝ նույնպես։
Ես սիրում եմ չաթվել, ու դա նշանակում է՝ ես սիրում եմ ստեղծագործել չաթի ընթացքում։ Չնայած դա մի «լուրջ» մարդուն տուֆտել կթվա։ Իսկ այդ լուրջ մարդիկ գնահատում են թանկ-թանկ բաներ, որոնք, ախր, իրենց չեն հագեցնում։
Կարծում եմ, որ հագենալու ձևը ստեղծել, և ստեղծածով կիսվելն է։
Ու դա հենց այն է ինչ ես խաղ եմ համարում։
Ահա թե ինչու այդքան սիրում եմ կարդալ, լինի դա մեկի փիէյջդին, պատմվածք, կամ նույնիսկ պարզապես ԿՄ գրառում։
Այսպիսով, երբ գիտեմ որ ինձ կամենում եմ շփման հարմարավետ դիվայս, կամ ՍՔ-ում թեյ՝ ձեռք եմ բերում։
Համ էլ, ոնց ես աքսեփթ անեմ որ փղերը սոցիալ են, քանի որ փիղ են, ու իրանց կարելի է, իսկ ինձ չէ՞։
Ես իրանցից ինչո՞վ եմ լավ տղա։
գ – Եթե թիթիզ պիժոնավարի շոր եմ հագնում՝ – ուրախանում եմ։ ինչու՞։ ես իրա մեջ կարող եմ խաղալ։ Ինչպես դերասանները բեմում։ Ու ինքս իմ ռեժիսորն եմ։ Իսկ պրիկիդը կարող է լիքը բան արտահայտել։ Չէ՞ որ նույնիսկ մի կադր – ֆոտոն կարող է։ Ուրեմն շարժվող պատկերն էլ կարող է։ Ու նույն պրիկիդով կարելի է տարբեր ձև խաղալ։
(
նենց եմ խղճում այն մարդկանց, որոնք սպասում են իվենթների, ասենք հարսանիք կամ թաղում, որ խաղան կամ իրենց ռեժիսոր զգան։ ախր չէն հասկանում, որ ամեն վայրկյան կարելի է խաղալ, ու պարտադիր չէ որ մեկը մահանա կամ ամուսնանա ու այդ պահին սազող զգեստ հագնի՝ դագաղ կամ սպիտակ հարսի շոր։
ախր բացի այդ լիքը հետաքրքիր ձև կա։
)
Իսկ որո՞նք են իմ սիրած շորերը։ Ասենք, Մանեի գործած շարֆիկն է, Թերմինայի նվիրած իրա գերմանական սորոչկան է, ռետինե կոճակներով։
Որովհետև անկեղծ են։ Գործած ա, ժամանակ ա ծախսած, առած չի, պրծնելու համար այլ կամեցած ա անկեղծ։
Այսպիսով մեկ այլ նշան – անկեղծություն, որը սպառողության հակադիրն ա։
Ու պրիկիդը կարող է լինել անկեղծ, կամ սպառողական, այսինքն՝ փուչ։ Փուչ է այն իրան պանկի տեղ դնող աղջիկը, որը լավ էլ նենց ապահով ա ապրում, ու չի կարող նա բնավ զգալ այն ինչ իրական պանկ աղջիկն է զգում։
Ու դա լրիվ կարելի է տարբերել։
դ – Նույն բանը կարելի է անել նենց, որ լինի սպառողականություն, կամ ստեղծագործություն։
Ինչպես ասացի, լինի դա չաթ, թե զրույց։
Ավելացնեմ՝ լինի դա հեծանիվ քշելը թե շան հետ զբոսնելը։
Լինի դա սեքս թե ատամներ մաքրելը։
Իսկ ո՞րն է սպառողությունը։ Իրան ո՞նց դեթեքթ անել։
Մի քանի նշան կա՝
մեկ – դա երբ չգիտես ինչի՝ ուզում ես ունենալ, իսկ հետո ունեցածդ չես գնահատում, չես էլ օգտագործում, ու այլ բան ես ուզում։ Դրանով արժեքազրկելով այն, ինչ ունես։
Արժեքազրկելով ցանկություններդ։
Ինետից գիրք քաշելն ու չկարդալն էլ է սպառողականություն։ Ի՞նչ անենք որ գիրք է։ Պե՞տք էր քեզ քաշել։ Հետո՞ ինչ որ վեհ է հնչում։
Ու գիրք քաշելով ու չկարդալով, ընդհակառակը դու հաստատում ես, որ քեզ չես սիրում։ Որովհետև սահմանափակ ժամանակդ ծախսել ես անիմաստ մի բանի։ ժամանակդ չես գնահատում։ իսկ ժամանակից թանկ բան ունե՞ս։
Եվս մեկ նշան՝ սպառողությունը արագ արագ է, հապ-շտապ է։ Առանց ծամելու ուտելն է։ Քո տեղը ծամած բանը մարսելն է։
Երբ փոխարենը մանուալ կարդաս, ու մտածես՝ ուրիշին ես հարցնում։ Որ ամեն ինչ պատրաստի ես ուզում։
Որ հավես չունես ինքդ անելու։ Բա ինչի՞ հավես ունես։
Սպառողը գիտի, որ ժամանակը սահմանափակ է, ու անընդհատ նոր ու նոր բաներ ձեռք բերելով ու չոգտագործելով այդ նույն ժամանակը սպառնում է անիմաստ։
Բերնը պատմություն ուներ երթևեկող չինացու ու եվրոպացու մասին։ Նրանք քսան րոպե խնայեցին, ու չինացին նստեց, սկսեց նայել մոտակայքում աճող ծառերին։
– Գնանք, մենք ախր քսան րոպե ենք խնայել մինչ հաջորդ գնացքը – շտապեցնում էր նրան եվրոպացին։
– Ահա, մենք խնայել ենք քսան րոպե, ու ես ուզում եմ նայել այս ծառերին – պատասխանեց չինացին։
Նա լավ գիտեր, որ ծառերը կային, կան, և կլինեն, իսկ այս պահը գուցե իր միակ շանսն է այդ ծառերով հիանալ։
Նա չեր շտապում, ու գնահատում էր այն ինչ կա, խուճապում կայրանի խանութներով վազվզելու փոխարեն։
Տենց ես ու ընկերս գնում էինք նաբերեժնիով թութ ուտելու։ Նա ասում էր՝ արագ արագ, գնանք, հասնենք։ Ես էլ՝ կաց, նայի ինչ հավես ա, ինչ կայֆ հոտ ա, ինչ հավես ա զբոսնելը։
Ու էդ ժամանակ Բերն կարդացած չկայի։ 🙂
Ահա ևս մի նշան՝
Պրոցեսից հաճույք ստանալու ունակությունը։
Նույնիսկ փորձառու չոփեր քշող բայքերներին է կարելի համեմատել վերոհիշյալ չինացու հետ։ Հիշու՞մ եք անեկդոտը, երբ հին բայքերը երիտասարդ ու մարզական բայք քշողին ասում է՝ «ա չեգո ս վամի զնակոմիծսյա, վի կաժդի գոդ մենյաեծես»։ Քանզի արագ-արագ քշելով իրանց գլուխը ուտում են։ Իսկ բիձեքը չոփերների վրա դանդա՜ղ քշում են ու հիանում են լանդշաֆտին շրջակա բնապատկերին նայելով։
Էդ ինչի՞ գրեցի։ Որովհետև մտածեցի, որ մարդիկ կան, որոնք վ ուպոր չեն հասկանում այդ բառը։
Ասում են՝ բա էլ ինչի՞ համար ես ծնվել։ Որ սպառես։ Ասում են՝ մարդու բնույթը սպառելն է։
Ու մտածեցի, ի՞նչ ընդհանուր բան կա այն մարդկանց մեջ, ով տենց է ասում։
Ու գտա՝ ընդհանուրը այն է, որ իրանք ընդհանրապես բան չեն ստեղծում, նույնիսկ դպրոցական հիմար տեքստ մատյանում չեն գրում։
Հիշեցի երկու բան․ Մեկ – ԳԻմլերի հայրը իրան ստիպում էր նա օրագիր վարի։ Գիմլերը գրում էր՝
երկուշաբթի – գնացինք գետում լողալու։ երեքշաբթի – գնացինք լողալու։ չորեքշաբթի – գնացինք լողալու։ Նույնը։ Ու տենց մի շաբաթ չձգեց։
Մի հատ էլ դրվագ։ Մաթեմի դասախոսը հարցնում է իրա պոտենցիալ սանի ծնողներին․
– Իսկ ձեր աղջիկը գրու՞մ է։
– Գրու՞մ ։ Ի՞նչ կապ ունի գրելը մաթեմի հետ։ Մենք ուզում ենք մաթեմ պարապի։
– Մեծ կապ ունի։ Եթե գրում է, ու կարողանում է արտահայտել միտքը, ապա մտքեր ունի հաստատ։ Իսկ եթե միտք ունի, մաթեմից էլ լավ կլինի։
Հա, այդ մարդու մոտ ես ել եմ մաթեմ պարապել։
Ու Էրիխ Ֆրոմմը գիրք է գրել ««լինել թե ունենալ» վերնագրով։
Ունենալ խցիկ թե լինել լուսանկարի՞չ։ Սա է տարբերությունը
_ու տենց _
Քանի տարի աշխատում եմ տարբեր տեղերում, միշտ լսում եմ ծանոթներից՝ «բա ո՞նց անենք ձեր մոտ ընդունվենք»
Տղերք/Աղջկեք, ո՞նց չի հասնում ձեզ որ բան էլ պետք չի անել։
Պետք ա մասնագետ լինել։ Չընդունողի մերը։
Հարցազրույցների սաղ ացտոյ գիտելիքներով մարդիկ են գալիս, «ընդունեք – կսովորեմ» վիճակներով։
Իսկ որ հարցնում են՝ «ինչի ես ուզում մեր մոտ գալ՞» ու պատասխանում են՝ «ազատ ժամանակ շատ կա, բան ու գործ չկա, իսկ ես ուզում եմ սովոտել» ես չեմ դիմանում, ասում եմ՝ «դրանից էլ լավ բա՛ն։ Լիքը ժամանակ կա ուզածդ բանը սովորել»։
Չէ էլի։
Նենց հույսով ենք սպասում՝ գոնե այս մեկը հասկանա, գոնե այս մեկը լավը լինի։
Բա մեզ պե՞տք չեն լավ տղերք։ Բա մենք չե՞նք ուզում լավ մասնագետիհետի ու հետաքրքիր մարդու հետ աշխատել։
Ի դեպ, իմ նկատելով, հետաքրքիր մարդիկ միշտ էլ լավ մասնագետներ են։ Երբ անհամ մարդ եմ տեսնում, արդեն կասկածում եմ, որ լավ մասնագետ է։
Ու դուք ինքներդ եք նենց անում, որ հետո շեֆերը մի ացտոյ ծանոթ կբերեն, մտածելով, դե որ սաղ մի բան չեն, թող ծանոթը լինի, լավություն կանեմ, բարեկամի ընտանիքը մի քիչ ապահով կլինի։
Չէ էլի։
Բա որ հետո հարցնում են՝ «ո՞վ ա տեղավորել»։ Ապեր հիմա ո՞նց պատասխանեմ։ Բարեկամներս էլի։ Զատկի կղզից նավապետ հայրս զանգեց խնդրեց։ Չէին կարող հրաժարվել։
Էլ չեմ ասում, որ ախր փողի համար չէ, նեուժե՞լի ձեզ չի հետաքրքրում ձեր գործը, որ ինքներդ սովորեք։
Ինչքան «էփլ» չեմ սիրում, բայց Ջոբսը լավ խոսքեր ուներ՝ «արա այն ինչ սիրում ես, փողը ինքը կգա»
_ու տենց _
_ու տենց _
Հա։ Ու մի բան էլ
«ավատարի» վերաբերյալ։
Հեհե։
Հարրի Հարրիսոնի «նեուկրածիմի պլանետան» գիտե՞ք։
յանիմ կարդացած տղա եմ Իսկ արժեր իմանալ։
Պարզապես դե ո՞նց հանրամատչելի տելեպածիա ցույց տաս, նույնիսկ եթե անունդ Կամերոն ա ու մի վախտ քիչ փող ունես։
Բայց ինչքան ավելի նագլյադնո հասկանալի ու պարզ ա երբ կապը վայրելեսս չէ, այլ վայրեդ է։
Ինտերֆեյսներ, կոնեկտորներ։
Ինտերֆեյս ափ, ինտերֆեյս դաուն։
Չէ մի չէ, վենծիլյատոր։
ու մի բան էլ ասեմ։ Էն որ մեր ախպարների հետ թանքսգիվինգ էինք նշում, ասում էին՝ «ֆոր տհե հափի ջենոսայդ օֆ նեյթիվ ամերիքանս»
հո զոռով չի՝ պատմությունը չի ջնջվում։ ՁեռաԳրածը չի վառվում։ ԿՄ-ի փասվորդը չի փոխվում, իսկ եթե փոխվի Աբու Հասանի մաշիկների պես վերադառնում ա։
«տուգա վսասիվայեծե, գասպադա» (ց) պարոն Ազատամարդիկ
Ու հա, Մատրիցան Լեմից թխեցին, չամաչեցին, բայեվիկ սարքին, հիմա էլ անցան Հարիսոնին։ Էս սաղ ամերիկյան կինո-ֆանտասծիկան պիտի կռիվ-կռիվ լինի՞։ Լրիվ այսպես ա դառնում։ Թե՞ հիմա Յանգին էլ կփչացնեն։ ՕՄԳՎՏՖ։
ՀԳ․ Չլինի Կոպոլայի հայ պրոդյուսերն ա Կամերոնին փող տվել ու պնդել որ էն հարգարժան տիկնոջ անունը Ծաղիկ լինի։
Դե լավ․ Կամերոն, Կոպոլա՝ ինչ տարբերություն։
Մի բուռ հայ ենք։
_ու տենց _
_ու տենց _
դուխով – մուխով մինչև վերջ
(ընկերոջ սմսից)
_ու տենց _
Այսօր մտածեցի, երբ ամբոխը տեսա, տրանսպարանտով, որի վրա Նիկոլի դիմանկարն ա խփած։
Մտածեցի, որ Նիկոլը գոնե բանտից գրում ա, իսկ մարդիկ կան, որ չեն կարող գրել իրանց ԿՄ-ներում։
Եվ երկու բանով եմ ուզում կիսվել։
(c) Անահիտ Վարդանյան
_ու տենց _
(cc)mkdotam{.lj-user}
_ու տենց _
– էսա 2010-ն ա՞։ Բա ու՞ր են թռչող մեքենաները։ Ու՞ր են Մարս սլացող զբոսաշրջիկային տիեզերանավերը։ Ու՞ր է գրողների, գրողը տանի, պատկերազարդ ապագան։
_ու տենց _
– Արի ամուսնանանք։ Դու ջրի կգնաս, ես որսի։ (c) Օձունցի Մուշեղ Անթարանյան
http://funt.livejournal.com/132598.html
_ու տենց _
գտնված է ընկերոջ պատի վրա, ֆեյսբուկում։
crosspost to graffiti_am{.lj-user}
_ու տենց _
եկեք անցյալ տարվա պես մի հարյուր լուսանկարից դայջեսթ սարքենք, լցնենք մեր մատյանները, ու դուբլենք photo_digest_am{.lj-user}-ում
_ու տենց _
if you accidentally install ie8, and then accidentally setup xp sp3, then, your ie8 become unremovable. “Remove” button disappears from “Add Remove Programs”.
if anyway you have a courage to uninstall sp3, and get back “Remove” button, then, you’ll get a blackmail – list of applications which possible may not work after ie removal, like lingo, which were installed and working before that notorious ie installation
_ու տենց _
Մի անգամ ես փորձում էի մի խումբ գիտնականների ապացուցել, որ նրանց կոմպերից մեկի ցանցային քարտը չի աշխատում։ Այդ կոպմը գնտվում էր շախտայում, վատսուն մետր խորության վրա, լեռի մեջ տեղը։ Միացնելով իրա տեղը ցանցին իմ նոութը, ու բարձրանալով լույս աշխարհ, ես կպնում եմ նոութբուկիս։
– Հիմա ի՞նչ անեմ, որ հասկանան, որ կպա՞ – հարցրեցի ինքս ինձ – երաժշտություն միացնեմ։
Աչքիս տակ ընկավ մի մպերեք։
Քիչ անց սարի մեջ տեղը մի փոքրիկ սենյակում հնչեց Էդվարդ Գրիգի «լեռնային թագավորի քարանձավում» /Dovregubbens Hall/Hall Of The Mountain King/ գործը։
_ու տենց _
Վարդանը Շնիտկեյի ֆան էր։
Գավրիլան լավ ամուսին էր
Մի անգամ Տիկոն Այվազյան իրան ասեց Ալֆրեդ ու դրանից հետո իրան բոլորը ասում էին՝ Ալֆ։
Եվ երբ Ալֆա սամեց Ալֆ Վարդանը գրեց սոնատ, այն ակնհայտ Շնիտկեյոտ էր հնչում։
– Վախենում էի որ սաղ կասեն, արա, էս ինչ Շնիտկեյից թխել ես դու, բայց սաղ ասեցին՝ արա էս ինչ դուխով տղա ես դու, որ թխել ես ու չես վախենում որ կասեն, որ թխել ես։ Մի հատ էլ Զառան ձև արեց յանիմ գիտես էդքան էլ նման չէր Շնիտկեին։ Բայց ես հո գիտեմ որ նման էր:
_ու տենց _
итак, я сегодня посмотрел “Коралину в стране кошмаров”.
Семья Коралины переезжает в новый дом, который оказывается частью большого старого замка под названием – Pink Palace. Розовый Замок.
Обратите внимание, не голубой и даже не зеленый, а именно розовый. Он и выкрашен в розовый цвет.
У Коралины занятые родители – они работают в поте лица, чтобы закончить в срок работу – каталог для садоводов. Поэтому у них не хватает времени не только на игры с дочкой, но и на сад, уборку готовку. Готовит папа, до тех пор, пока они не выполнят работу. Коралине приготовленная отцом еда не нравится, и она скучает по друзьям.
За отсутствием родителького внимания, Коралина отправляется исследовать окрестности, начав с поиска старого заброшенного колодца, а по дороге знакомится с мудрой кошкой и соседским мальчиком – внуком владелицы замка.
На следующий день, рассказывая новости дня маме она преувеличивает опасности придавая важности своим похождениям, но больше пытаясь обратить на себя внимание:
– Мам, вчера я почти упала в колодец
– Аха
– Я могла погибнуть
– Да, классно
Затем Каролина просится поработать в саду, несмотря на дождь.
– Нет, там дождь, и грязь – возражает мама, которая терпеть не может грязь и возню с землей.
– Но мам, когда приедут мои друзья, я хочу хоть что-то им показать! – у нее своя жизнь, свои друзья, свои “важности”.
Каролина продолжает:
– Мы же для этого сюда приехали
– Вроде того, но потом случилась авария – отвечает мать
– Я же не виновата, что ты врезалась в дерево!
– Отчасти виновата – невозмутимо отвечает мать.
– Не могу поверить, вы с отцом переехали сюда, хотя ненавидите грязь.
Таким образом, Коралайн приходится жить – как и всем – бороться за свою свободу, отстаивать свои права – право не быть виноватой в ошибках матери, позвать друзей в гости, свободу не только выйти из дома во время дождя, но и сделать то, что мать терпеть не может, а следовательно и ей не следует – возиться с грязью. С другой стороны ей приходиться смириться, что она отнюдь не является центром мира и у родителей просто не хватает на нее времени.
А мать передает ей подарок оставленный “каким-то мальчиком” – тем самым, с которым Коралина на днях познакомилась. Она морщится, ей неприятен незнакомый мальчик из новой реальности, однако девочку трогает подарок – кукла, очень напоминающая ее саму.
В поисках поддержки Коралина обращается к отцу, который набирает текст.
Работает он в отличие от матери не за стильным ноутбуком, а за старым компьютером, типа под дос, зеленые буквы на черном экране.
– А что сказал шеф? – спрашивает отец. показав, что не собирается спорить с матерью ради дочери, изнемогающей от безделья, однако предлагает ей альтернативную работу – сосчитать количество окон и дверей в доме. То есть предлагает заведомо бессмысленное занятие.
Коралайн тем не менее принимается за работу, отчасти, чтобы себя занять, отчасти из уважения к отцу. Считая двери и окна, она натыкается на маленькую дверцу, совсем как Алиса. По ту сторону двери, пройдя через туннель можно попасть в альтернативную реальность, другое измерение, в зазеркалье.
А там тот же самый дом, но опрятнее, цветастее, ярче, я бы сказал – гламурнее.
“Другая мама” с нескрываемой радостью встретила Коралину.
Кажется мать внешне та же, если не считать того, что у нее вместо глаз – пуговицы.
Новая мама просит позвать отца – тот в соседней комнате, но отнюдь не набирает на клавиатуре текст а играет на рояле.
– Ты же не играешь – удивляется дочь
– Посмотри, я сочинил для тебя песню – старается обрадовать ее отец
Коралина удивляется его не обыденным ярким тапкам.
В новом мире, с “другими мамой и папой” ей очень понравилось. Они укладывают ее спать, но просыпается она в своей постели, и кажется несколько огорчена возвращением в реальность.
Она рассказывает родителям о своем сне, и рассказ этот скорее напоминает мечту. А родители забирают ее с собой в город.
Оставив папу сдавать работу – готовый каталог, мама ведет Коралину в магазин подбирать ей школьную форму.
– Папа, я уже большая – возмущается Коралина – ей не нравится, что с ней обращаются, шутят как с ребенком
Настоящая мать долго выбирает форму дочке среди казалось бы одинаковых унылых серых костюмов, а Коралина находит яркие оранжевые перчатки. Она просит мать взять их тоже, обьясняя что они будут ее ярким утешением когда придется носить серую форму.
Мать обещает подумать о перчатках в случае, если каталог одобрят, Коралина расстраивается.
Итак, Коралине не охота жить в реальном мире, смириться с действительностью, и продолжать жить, находя сказку в обыденном. Она хочет быть любимым ребенком, и вновь отправляется в “другой мир к другой маме”. Там вновь весь мир вращается вокруг нее и ради нее.
“Другая мама” дарит ей новую одежду и игрушку – “исправленного” соседского мальчика с уговицами вместо глаз. “Исправленного” – потому, что она лишила его дара речи. Поначалу он и Коралине таким нравится куда больше.
Этим “другая мама” еще раз показала Коралине свою заботу – она не только позволит выпить шейк и приготовит вкусную еду, она и разрешит гулять и играть с мальчиком, точнее его пропатченной версией. Исправленным так, чтобы ей нравился, ей подходил. Потому, что “другая мама не любит когда разговаривают”, по видимому, так как при этом выражают свое мнение.
Поэтому она ненавидит кошку, которая, согласно древней английской традиции, гуляет сама по себе. Кошка – это не контролируемая, не подвластная ей часть мира, проникающая извне, из реальности в ее искусно вымышленный и выстроенный но ни коим образом не настоящий дом.
В следующий раз “другая мама” предложит Коралине остаться жить в их мире – но для этого нужно сделать всего-то одну вещь – пришить к себе на глаза пуговицы.
Стать такой, как они все в этом мире. Не видеть реальности(как ее увидеть с пуговицами-то на глазах?),
уйти в свой выдуманный “детский” мир, позволить, чтобы “другая мама” ее “вечно любила”, и перестать расти.
Бегство от свободы, бегство от реальности. Отказ от развития, остаться навсегда ребенком. Всемогущая и “любящая” мать, которая, однако не позволит ей вырасти, отделиться, быть самостоятельной, не научит жить в реальном мире, не позволит стать матерью самой. Характерным признаком матриархата является то, что детей всегда хоронили рядом с матерью.
Теперь становится ясно, почему замок называется “розовым”. Все встает на свои места.
– цитировал Бахофена Фромм.
Именно такими нам предстают не только не повзрослевшая “другая мама”, но и соседки старушки, живущие в прошлом, и бережно хранящие не только чучела всех предыдущих собак, но и конфеты начала прошлого века.
Когда приболела одна из собачек, старушка стала шить ей костюм с крылышками, вместо того, чтобы попытаться вылечить. То есть у нее отсутствовала инициатива и сопротивляемость. Она просто покорно мастерила крылышки. Не правда ли напоминает того человека из “Процесса” Кафки, который покорно сидел у двери со стражником всю жизнь, стал узнавать его блох, но так и не осмелился ослушаться и пройти, следуя своим желаниям?
И в этот момент помимо ужаса перед иголкой и зашиванием глаз на Коралину снисходит озарение. Она понимает, что цена слишком велика – уход от реальности, слепота, ей придется позволить себя “любить” и опекать всю жизнь. Она встречает за зеркалом(где же еще?), куда ее заточила “другая мама” других, “лоханувшихся” детей, точнее их души, которые утверждают что “другая мама забрала их жизни”. То есть не позволила жить своей жизнью, иначе говоря.
Вытаскивает девочку из заточения мальчик – кукла – пофиксенная копия соседского.
Он знает, что он всего лишь кукла, но он создан быть ей другом, и готов пойти против воли “всемогущей матери” ради спасения подруги. Возможно, в его голове с опилками промельнули мысли, сравнимые с мыслями роботов Азимова. Однако, он будучи куклой, тем не менее поступил зрело и по взрослому.
Старый мудрый кот проводит Коралину по окрестностям “другого дома”. По мере того, как они отходят от дома, предметы, деревья, растения, животные исчезают, и мир вокруг превращается в сплошную белизну.
Потому, что этот мир фальшивый, и на самом деле не существует. Это суррогат настоящего мира, с приукрашенными и принаряженными домом, садом и родителями, и отсутствием всего остального. “Другая мама” создала дом и сад, но она не может создать мир.
И мир в этой фальшивой реальности оказывается слишком маленьким, так как пройдя некоторое время в окружающей белизне Коралайн вновь подходит к дому, обойдя таким образом весь фальшивый мир, и поняв, что она будет лишена всего – своей жизни, взросления, самостоятельности, своего мира, останься она здесь. И поэтому она начинает игру – игра – это то, что любит “другая мама” – как сказала дружелюбная кошка. Возможно потому, что она сама осталась ребенком, а возможно потому, что она играет в игры, чтобы не жить настоящей жизнью. Далее идет похожий на компьютерную игру квест,
и в конце, будучи обманутой, обманув, Коралина могла победить, но не так-то все просто.
“Другая мама” не отдаст ее без боя, и Коралина отчаявшись запускает в “другую маму” кошкой. То есть использует ее в своих целях, не спросив, согласна ли та помогать в такой степени.
У кошки отношение куда более здоровое. И когда “другая мама” ловит Коралину в паутину, а у кошки есть шанс ретироваться и спасти свою шкуру, она так и поступает, вместо того, чтобы рисковать своей жизнью ради девочки.
По мере того, как рушится “другой дом”, пропадают и розовые обои в настоящем.
В самом конце кисть руки “другой мамы” преследующая Коралину и в реальном мире, отправляется в глубокий колодец – под землю. Вообще, мульт полон архетипов. Архетипным я даже считаю русского эмигранта, соседа циркача со славянским акцентом, который использует слово “golubushka” говоря по английски
И старушки, живущие в прошлом, и зеркало, и опека, и безвольные, или бунтующие куклы, и паутина – архетипы и ссылки к другим произведениям искусства.
Завершается мульт подаренными таки девочке оранжевыми перчатками, и родителями, которые, заработав, занялись садом
– Приведи себя в порядок, завтра у нас прогулка – обещают родители
– Мы будем убирать в саду? – спрашивает девочка
– Конечно, что же еше? – отвечает мать
Папа начинает дурачиться с игрушкой осьминогом, и Коралайн настаивает на тюльпанах, чтобы посадить их к вечеринке.
– Я не люблю грязь, но люблю цветы – признается мама.
Настоящие родители Коралины не инфантильны. Они активны, работают, строчат на компьютере, и сажают цветы.
Жизнь можно сделать “сказочной” если не бояться поработать
Все выглядит сказочно – сад с тюльпанами, и даже кошка, умело скрывающаяся за шестом.
Вообще можно написать хорошую исследовательскую работу, рассмотрев каждую сцену мультфильма подробно, в деталях.
ու տենց
Վաղուց էի ուզում պատրաստել համար ավատար․ այս նշանը ուրարտերեն սեպագրում (նաև նեո ասորերենում) նշանակում է՝ sur (Շուռ)
_ու տենց _
ու տենց
Աստղերը ինձ քույր են,
լուսինն ստեղ կապ չունի,
Իմ սիրելին լուռ է
և խոսելու ուժ չունի
Էս ի՛նչ լավն ես, այ գիշե՜ր
Էս ի՛նչ լավն ես, այ գիշե՜ր
_ու տենց _
«չկա պադերժկա անելու»
_ու տենց _
այստեղից՝ http://gisher.livejournal.com/63525.html
_ու տենց _
Փիս կորպսի կամավորները նահանգների որ ասես փախած տեղերից չեն լինում։ Նրանցից մեկը, վերադարնալով շրջանից Երևան ասաց ՝
– Այսպիսի մեծ քաղաքում դեռ չեմ ապրել։
– Այո, Երևանը համեմատաբար մեծ քաղաք է։
– Չէ, ես Սիսիանի մասին էի ասում։
ու տենց
սիրու՞մ ես ինձ
_այդքան բան _
_ու տենց _
(c) marta-ketro{.lj-user}
_ու տենց _
– Երեխեք, չեք հավատա ես նվայում եմ աշխատում․ աշխատատեղիս մոտենալու համար մեկը պետք ա վերկենա, աթոռը քաշի, որ անցնեմ։
Հա, վատսուն սանտիմետր ա սեղանիս ու պատի հեռավորությունը հազիվ եմ տեղ անում։ Մեր առաստաղին այ էս հաստության կանաչ որդեր են։
Իսկ հատակին տեսել եմ տարանտուլների ձագերին։ Իսկ երբեմն տեսնում ես որ մի սեղանի կոմպի լարերի համար նախատեսված անցքից մուկ ա վազում ու մտնում ա այլ սեղանի նույն անցքի մեջ։
– Ահա, թիսիփի փաթեթներ ա տանում բերում։
– Բա ինչի՞ ես այնտեղ աշխատում։
– Դուք դեռ ամենը չլսեցիք։ Ուրեմն, դա նախկինում գործարան էր։ Որը երևի 1978 թվից չի աշխատել ու մերը ամենա լավ սենյակն ա, քանզի մենք ցվետ նացի ենք, ու վերջը վերջո ճարտարապետներ ենք։
Ու պատերի օբօյներին ինչ որ հեռախոսի համարներ ա գրած ու լինում ա «իշու ծիբյա» գրած։ Ու մենակ մենք ինտերնետ ունենք։
– Վայ ծյոռկեմ քեզ
– Ահա, իսկ զուգարան գնալու համար, ես վերցնում եմ օճառ ու իրանով գնում եմ ասնեք մի հիսուն մետր։ Հետո օճառով վերադարնում եմ։
Իսկ պերերիվ մենք չունենք, գնում ենք կողքի շենք, այնտեղ մի ծոծա կա ով առավոտը գալիս կանաչ շոր ա հագնում ու սաղ մաքրում ա, հետո սպիտակ շոր ա հագնում ու ճաշ ա խատրաստում ու հետո կրկին կանաչ ա հագնում ու սաղ հավաքում։
– մարդ և նավ։
– այո, լրիվ։ Ու տոներին ել ենք աշխատում։
– Լսի, ինչի՞ ես էնտեղ աշխատում։
– Կրիզիս ա, գոհ եմ որ էս կա։ Վայ երեխեք փրկեք, վաղը շաբաթ ա էլի գործի ու էլի իննին։
ու տենց
http://hactar.livejournal.com/30233.html
ու տենց
իսկ գիտե՞ք որ վրացական ֆոնետիկ լէյաութում խ-ն (ხ) տառը գտնվում է x-ի վրա։
ու տենց
Չեմ հասկանում այն մարդկանց, որոնք դժգոհում ենպուպուլար քալչայից հանրայինմատչելի մշակույթից։
Ինքներդ մտածեք, եթե չլիներ, ասենք, տխրահռչակավոր Բրիթնի Սփիրսը՝ ի՞նչ էինք անելու։
ու տենց
– Ես հիշաչար չեմ բնավ, վրեժ եմ առնում, ու մոռանում, մոռանում եմ, որ վրիժառություն եմ արել, ու կրկին եմ վրեժ լուծում։
ու տենց
Antaranian: ո՞նց ես
mkdotam: վուլգար եմ
ու տենց
ու այո, ես սիրում եմ Մուշեղին ցիտել ծիտել (c) reckless2{.lj-user}
ու տենց
– Դուք, հայաստանցիները ինձ շփոթեցնում եք։
– Ո՞նց
– Նայի, գրված է «կարդալ» իսկ դուք արտասանում եք՝ «կարթալ»։ Ու ես խառնվում եմ, քանզի եթե դուք ասում եք «թ», ապա ես պետք է ասեմ «դ»։
– Դու ուշադրություն մի դարձրու, քո պես ասա։
– Ո՞նց չդարձնեմ։ Ասու՛մ եք՝ «կարաք», ոչ թե «կարագ», չեք ասում «ձեռքդ», ու ասում՝ «ձեռքթ»
– Տենց ստացվում ա, մենք հատուկ չենք
– Բայց ես խառնվում եմ չէ՞։
_ու տենց _
me: გამარჯობა
გენაცვალე
და ასე
anna: wow
Chnorik
🙂
me: ვაუ, ნუღარ იტყვი
ჩე ნორიკ 🙂
8:06 PM anna: gamarjoba genacvale
me: მაგარია
anna: magaria
🙂
I’m proud of you
))
goooooooooooood for you
me: აჰა
anna: Yochag
8:07 PM dzaan magaria
me: 🙂
8:09 PM anna: !!!
8:10 PM me: როგორ ხატ?
8:11 PM anna: kargad, shen? (r-n sxal es grel)
me: ვაი
anna: 😀
8:12 PM me: ինչի սա՝ რ ռ-ն չի՞
ճիշտ եմ գրել
8:13 PM anna: xari mej em asum
rogor xaT es grel
8:14 PM me: ჰა
როგორ ხათ?
anna: rogor xar
8:15 PM როგორ ხარ
me: ოკ
ნაის
anna: 😀
8:17 PM Norik
8:18 PM vraceren tarery kuxarkes indz
comps format em arel
hima chem karoxanum dnel
error a talis
8:22 PM me: მე სარფი ლინუკს
8:23 PM მე არ ქონა ვინდოვს სოფთ
8:24 PM და ასე
anna: shen ar gaqvs windows?
shen gaqvs Linux?
gasagebia (haskanali a)
8:25 PM me: მე გაქ ლინუკს?
გაქ?
anna: maqvs (unem)
me: მე მაქვს ლინუქს
8:26 PM anna: diax
me: իսկ օգտագործել სარფი?
anna: ogtagortsum em -vxmarob
8:27 PM me: მე ვეხმარობ ლინუქს
ნო
მე ვხმარობ ლინუქს
8:28 PM anna։ gasagebia
8:29 PM me: გასაგებია
anna: apsos
uzum ei vraceren
8:30 PM me: ნახვანდის
anna.barsegh: midixar?
8:32 PM me: მე სვლა სახლი
8:33 PM anna: saxlshi midixar? (tun es gnum?)
tu (te?)
me: აჰა
პწკა პწკა
anna: ok
me: ნელა ნელა
_ու տենց _
……
– Սորի ֆոր մայ ինգլիշ
– Ես․․․ ես լսե՛լ եմ դա Մուշեղ Անթարանյանից
– հմ՞։ Լեփ լեցուն են ինտերնետները նման բառերով։
– հմ իսկ դու գիտե՞ս Մուշեղին Անթարանյան։
– Բոլորը գիտեն Մուշեղ Անթարանյանին։ Նույնիսկ Մուշեղը Անթարանյան։
Ու նա իմ եղբայրն ա։ հոգևոր եղբայրը։ մենք մի մանկապարտեզ ենք գնացել։ հոգևոր մանկապարտեզ։
ու տենց
Էդ ո՞րն էր։ Փրեզենթ-ֆյուչա՞։
_ու տենց _
_ու տենց _
եթե նկատել եք, ես սովորաբար չեմ փակցնում այստեղ դուրս եկած տեսահոլովակները։
Բայց այս մեկը պայծառ օրինակ է, երբ է որ, չնայած պարզ նկարված է, չնայած ֆոկուսի մեջ չէ, կամերան շարժվում է, բայց միևնույն է զգացվում է նկարողի ճաշակը, աչքը, ունակությունը, ի տարբերություն բազմաթիվ տուֆտա սիրողական կամ «վեհ ռեժիսորական» հոլովակների։
Շատ հաճելի հոլովակ է, դիտե՛ք։
via nanuk-manuk{.lj-user}
ու տենց
_ու տենց _
ու տենց
(02:52:22) S: իսկ դու ինչու քնած չես
(02:54:57) chnorik: ։Ճ
(02:55:03) chnorik: ես ՍՔ գնացի
(02:55:12) chnorik: այնտեղ քննարկեցինք քաղաքական իրավիճակը
(02:55:24) chnorik: ուրախացանք երբ ուղիղ եթերում նալբանդյանին ցյուրիխում տեսանք
(02:55:38) chnorik: դե որ մեր տղերքը շվեյցարիա են գնում էդ կտրվածքով
(02:55:55) chnorik: իմանայի ցյուրիխ գնացող մարդ կար կխնդրեյի հեծանիվս բերեր
(02:56:14) chnorik: հուզվեցինք երբ համբուրվեցին կլինտոնի հետ
(02:56:29) chnorik: ու մեր ժողովուրդների դարավոր բարեկամության համար խմեցինք
(02:56:33) chnorik: ու տենց
_ու տենց _
գիշերը ուշ էի վերադառնում տաքսիով տուն։ վարորդը հինգ հազարի «սդաչի» չուներ, ու ճանապարհին կանգնեցինք ինչ որ բուդկայի մոտ, որ մանրենք։
բուդկայի վաճառողը հրաժարվեց մանրել փողը, և ես նայում էի թե ինչ կարող է ինձ պետք գալ, որ առնեմ, ու նա մանրի։
նայեցի հյութերին՝ չէ, հավես չկար։ ու հայրենեկան չէին։ սիգարետներ չեմ ծխում։ լուծքի նույնպես պետք չէ։ ծամոն՝ միշտ ունեմ։ թխվածքաբլիթ՝ չեմ սիրում։ ուշադիր զննեցի ամեն ինչ ու չգտա որևէ ինձ հտաքրքրող բան։ ասացի՝
– ուզում էի ինչ որ բան ձեռք բերել, բայց պարզվում է ոչ մի բան պետք չէ ինձ փաստորեն։
_ու տենց _
իսկ ամսի չորսին ես մենակ մենակ սքվերուանում Ջենթույի ծնունդն էի նշում, ու լիքը թեյ խմեցի։
Հ․ Գ․ Ջենթույի ծնունդը նշելուց բացի ՍքվերՈւան կարելի ա գնալ երբ ուզում ես Րաֆֆի Հովհաննիսյանը քեզ բարևի։
ու տենց
В середине семидесятых один дедушка из Армении посетил ВДНХ.
Он с интересом наблюдал за девушкой, задолбавшейся отвечать на вопросы об аквариуме с советскими водонепроницаемыми часами.
Понятное дело, девушка рассказывала посетителям о том, что советские водонепроницаемые часы – самые советские, самые водонепроницаемые, и самые часистые.
– А сколько раз в день вы их меняете? – спросил дедушка из Армении
– Два – ответила девушка.
Занавес
Голос девушки, доносящийсяя из за занавеса, микс даун:
– Вы! Вы, вы знаете кто вы? Вы провокатор!
ու տենց
Կարծես սփյուրքահայերը թայփրայթեր են օգտագործում։
Տեսմես նրանք հասկանու՞մ են ինչու ենք մենք գրում՝ ։Ճ
։ՃՃՃ
ու տենց
– Ես ազա՛տ եմ – երեկ ասաց Մերին և դատարկեց հերթական գարեջրի գավաթը:
Մերին սիրում է խոսքի մեջ անգլերեն բառեր օգտագործել, կարծելով որ դա քուլ ա(այ հենց այսպես), ու երազում է «գնալ այս երկրից»։ Իսկ այն պահին, երբ նա ասաց որ ազատ է, նրա աչքերը «շեշ-բեշ» էին։
Ու ես հիշեցի երկու տարի առաջ Ադբաշյանի խոսքերը՝
– Ես ուզում եմ գնալ Սևան, բայց բենզինի փող չունեմ – ասաց նա և եզրակացրեց – Այսինքն ես ԽՍՀՄ ժամանակ ավելի ազատ էի։
Ուզում էի խորհուրդ տալ Մերիին՝ «դե անմիաջպես մեկնիր նահանգներ» – իմանալով, որ ոչ վիզա ունի, ոչ էլ տոմս։ Ոչ էլ գնալու տեղ։ Բայց նա արդեն պարում էր այլ սենյակում և չէր լսի։
Իսկ ես մտածեցի, որ ազատությունը հակառակ պրոպորցիոնալ է իմացություններին։
Ասենք, երբ ես չգիտեյի Անգկորը ինչ է, ես չէի ուզում այն տեսնել։ Քանի որ Անգկոր տեսնելու հարցը չկար, ես չէի մտածում, ազա՞տ եմ այն տեսնելու, թե ազատ չեմ։ Այ օրինակ հիմա այդ ազատությունը չունեմ։
Բայց իմացությունը այս դեպքում անհրաժեշտության և/կամ ցանկության մասնավոր դեպքն է։
Ինչքան շատ բան գիտես, այնքան շատ անհրաժեշտություն կամ ցանկություն ես ունենում։
Բայց ցանկությունը կամ անհրաժեշտությունը տարբեր է լինում։ Ասենք, ես սիրում եմ շուտ զբոսնել Օտտոյի հետ։
Համալսարանի այգում, տենց ութանց կես։ Ես սիրում եմ շուտ զբոսնել, նախաճաշել, ու շուտ լինել աշխատանքի։
Հետաքրքիրն այն է, որ այս դեպքում ես չեմ տեսնում բոլշեվիկ տատիկ Գոհարին, ու նա իմ վրա չի գոռգռում, որ Օտտոն իրա խոտերը տրորում է։ Ես չեմ տեսնում նաև ոստիկաններին, որոնք կարող էին կպրճկվել թե բա «նամորդնիկ ա պետք հագցնել» շանը։
Ստացվում է, որ եթե ես շուտ եմ զբոսնում, իմ համար կանգնած չէ բոլշեվիկ Գոհարին և ոստիկաններին տեսնելու կամ չտեսնելու հարցը։ Այն պարզապես գոյություն չունի։ Իսկ այն փաստը, որ Գոհարը և ոստիկանները տասնմեկի կողմերը համալսարանի բակում են, ինձ չի հետաքրքրում, քանի որ/եթե ես այդ ժամանակ չեմ զբոսնում։
Ի դեպ, բոլշեվիկ տատիկների հետ պայքարելու ձև գիտեմ։ Երբ նա ձայնը բարձրացնում է, ես ասում եմ՝ «ի՞նչ»։
Նա ավելի ուժեղ է գոռում, իսկ ես ասում եմ՝ «ի՞նչ»։ Նա կրկնում է։ Ես ասում եմ՝ «ի՞նչ»։ Ձեռքս մոտեցնում եմ ականջին, ծիպը չեմ լսում։ Մեկ էլ իրա վրա խցիկն ա ազդում, երբ տեսնում ա ձեռքիս խցիկ, իրան լավ ա պահում, ամաչում ա։
_ու տենց _
– աղջիկներին պետք ա ճնշած պահել։ համ էլ իրանք են ուզում որ իրանց ճնշած պահեն, էդ իրան գեների մեջ ա։
– նու չէ էլի, հուսով եմ ենվայրոնմենթալ ա, ջենեթիկ չէ։ համ էլ իհարկե ձեռ ա տալիս, բայց չի դզում։
_ու տենց _
it is widely accepted fact, that things are not always what they seem to be (c) Douglas Adams, THHGTG
Чем выгоднее обогревать квартиру?
Бытовой газ версус электроэнергия
Узнаем из википедии что 1 кВт·ч = 3 600 000 Дж
Цена 1 кВт·ч = 30 драм
Таким образом, поделив 3_600_000 / 30 получаем 120_000 Дж тепла потратив 1 драм.
Узнаем удельную теплоту сгорания бытового газа – 13.25·10^6
1_3250_000 / 96 драм = 138_020 Дж тепла за 1 драм
Таким образом за одинаковое количество тепла мы платим практически одинаковые деньги, используя, что газ, что электричество.
Встает ряд вопросов других, типа, завышена у нас цена на газ, или занижена на электричество?
ու տենց
չեք հավատա, ես այսօր windowmaker գրողին բաներ եմ սովորացրել։ Լու՛րջ։
Ուրեմն հայերեն թարգմանությունը ուղարկել եմ, քոմիթ արեց ջիթ, հետո ասում ա՝ լսի, չեմ ջոկում, որ կոնֆիգուր եմ անում, ասում ա նոու լոքեյլ սելեքթեդ։ Ասեցի ծիպը կա՛ց, չգիտեմ դու ոնց ես անում, իմ մոտ ջենթույում LINGUAS ենվայրոնմենթ վարյեյբլ կա, իրան նշում եմ՝ «hy en ru»։ Ասե՛ց կաց փորձեմ, ասեց իմ մայրենի պորտուգալերենով չեմ փորձել դեռ։ Հետո փորձեց, դե նա էլ է ջենթու քշում, ու ստացվե՛ց։ Ու շատ ուրախացավ։
ու տենց
– Էփփլը Մայքրոսոֆտից էլ չար ա։
– Չէ, էփփլի ու Մայքրոսոֆթի մեջ ընտրելով ես միանշանակ Մայքրոսոֆթն եմ ընտրում։
– Էդ ոնց որ Սերժի ու Բոբի մեջ ընտրես։
– Լրիվ։
_ու տենց _
ու տենց
me: wordle.net
🙂
26 minutes
12:35 PM b: ։Դ
ամպեր համատարած
12:36 PM me: ամպային համակարգչություն
12:37 PM b: ամպել ես՞
թե արևոտ՞
me: (cloud computing)
ամպերը խելագարված
12:39 PM Խոսոիմ է Ամերիկայի ձայնը Վաշինգտոնից։ Մեր մոտ եղանակը ամխամած է, իսկ օդի ջերմությունը
տասնութ աստիճան է
12:40 PM ձեր հետ Նորայր Չիլինգարյանն է
արևելյան եմ
12:45 PM b: հասարակածային Գվինեայի ու ծովային հեղձուցիչ քամիների ու օդում ծվենների պես ծանրացած ամպերի անհամատեղ զուգահեռով մեր նավը օվկիանոսը ջարդ ու փշուր արեց արեց էսօր ու լուսադեմին կայանեցինք քարտեզներից անդին վայրի տկլոր կղզրայկում…
օրը արևոտ էր…
12:46 PM 12.09.2009.
օրագրային գրառումներ
գրիչս ամպոտ է
me: մատիտս կոմպոտ է
12:47 PM կոմպե՜ր կոմպե՜ր
զո՜վ արեք
մի քիչ
12:49 PM b: Դու կոմպեր ես շնչում,
Դա ամպային մուղամ է…
Ինչու b-ին չես լսում…
Եթերում ամերիկայի ձայնն է…
12:50 PM me: մուղամը սա է՝
բայց արդյոք կգտնեմ
լիարթիդ գաղտնագիրը
12:51 PM b: մուղամը զենք է
me: խոսում է Երևակայականը
b: մուղամը դեղ է
մուղամը հուր է
մուղամը վերջն է
me: մուղամը և նրա դերը ռուսական հեղափոխության մեջ
b: մուղամը էն է, որ զանգում ես տեղեկատու ու մուղամում են
մուղամը և ազգային–ազատագրականը սեքսի մեջ
12:52 PM me: մուղամություն մուղամության
b: մուղամի վերջը
վերջը մուղամն ա
մուղամը որպես ուղիղ ճանապարհ
ալ–յա Միքայել Նալբանդյան
12:53 PM me: ափսոս, խեղճ մուղամը
(alas, poor mugham)
12:55 PM b: մուղամը էն ա, որ տոմատի հյութ ես առնում սանդորայից ու թթված ա լինում
me: հայկական մուղամագործությունը և խորհուրդը
12:56 PM թթվածասեր
b: մուղամը էն ա, որ ամեն առավոտ մեր տակի հարևան Ջուլիկ տյոտյան ա անում
12:57 PM մուղամը էն ա, որ ամեն օր ազագս շնչում ա երԳրի վերին օղակներում
մուղամը էն ա, որ իրեն հարգող ամեն մի քյաբաբ ուտող ԶԳՈՒՄ ա Մաշնի մեջ
me: Ջուլիկ տյոոյան և Լենին Պապին
12:58 PM b: մուղամը էն ա, որ հարսանիքներին մի հատ կարմիր շորերով չաղ տյոտյա լվացք ա անում նորապսակների դեմքին
me: մուղամով գնում էին զագս
b: էդ մեկը ուսուլով էր
հոպ
։Ճ
me: հոպստոպ
12:59 PM ստոպահոպ
b: իսկ մուղամը էն ա, որ աշխատանքային շաբաթվա վերջին տրաքած օրը օֆիսում գմեյլը բացած մուղամ են անում ու քննում մուղամաԱՄՊԱԾության ֆենոմենը
1:00 PM me: մուղմություն և հանդուրժողականությունը
b: մուղամություն և հայրենասիրություն
մուղամությունը որպես հակագլոբալիստական կայֆ
me: որպես հասարակության
կրեդո
1:01 PM եան*
հակագլոբալիստւթյունը մուղամի կտրվածքով
1:02 PM «մղմղ և Կ» խումբ ֆեյսբուկյան
վեբ երկու կետ զրո և մուղամի ինտերգացիան
1:03 PM ժամանակակից ժամանակահատվածի ժամադրության ժամալպրծուն թթվասերության դեպքում
1:04 PM թթվածասերությունը որպես թթվածասերնդի կրեդո
թշվառ և անոնիմ թթվածասերների միություն
1:05 PM թթվածասերություն՝ մուղամի հետևա՞նք թե բքաղադրիչ
բաղադրիչ*
1:07 PM բացառիկ մուղամի ինիցիատիվա՝ դիտե՛ք ինչպես Կարոն թթվածասիրում է մեր համարում
մուղամը կար, կա և կլինի
1:08 PM մուղամի պատգամը տատույի թաթուլոտ ձևով
իսկ դու՛ արդեն մուղամվու՞մ ես։
1:09 PM մուղամը և ճշտությունը
1:10 PM մուղ-մուղ մկնիկը
5 minutes
1:16 PM me: ինչպես Պանիկովսկին խախտեց (մուղամագործների ) կոնվենցիյան
b: ու վերջում երկնքում կերևա մուղամի նշանը
me: աաաաաաաաա
աաաաաաաաաաաաաա
1:17 PM b: դե դուք մուաղմեք
ես գնացի
։Ճ
me: ոչ, սա Ռիո Դե-Ժանեյրոյի մուղամները չեն
b-ն շարժվե՛ց
1:18 PM պարոնայք երդվյալ ատենակալներ
զորահանդեսի հրամանատարը ես եմ լինելու
ու տենց
դե հաջող
b: ու թող մուղամը ների քեզ
me: քեզ հաճելի b-ություն
b: քեզ էլ տենցություն անտիսանիտարական
։Ճ
ու տենց
Դե ինձ ֆեյսբուկյան քոզ են ուղարկել, տիպա սափորթ սեքշլ րեվոլյուշն ին Արմենիա։
Այդ քոզի առաջին էջում բեյսիկ ինֆո է գրած, որը թարգմանել եմ հայերեն, (չեմ ուզում մեր չհայախոս/կարդ եղբայրների և քույրերի աչքը ծակի) բնորինակը անգլերեն է՝
Սկսվում է այսպես՝
Սառույցը շարժվում է, պարոնայք երդվյալ ատենակալնե՛ր։ Բա հետո՞։
Դիտենք մեսսեջը՝
Սպանի՛ք։
Խեղճ ՇԱՏ ԱՂՋԻԿՆԵՐ։ Այն էլ 21րդ դարի։ Նրանց մասին վատ են մտածում, եթե նրանք սեքս են անում։
Վայ, սպասե՛ք։
Իսկ ո՞նց են իմանում, որ վատ մտածեն։
Աղջիկները տենց ամեն մեկին փողոցում ասում են, որ անտեղյակ չմնա՞ն։ Հետո էլ լավ կամ վատ մտածե՞ն։ Թե՞ մարզաշապիկ են պատվիրում, տիպա, գիտեք, ես սեքս եմ անում։
Հա պարզ ա որ անում ես, մեծ աղջիկ ես։ Էլ ի՞նչ կարիք կա հայտարարել ակնհայտ բաները։
Ասենք՝ ես հաց եմ ուտում։ Կամ՝ օրը այսքան լիտր ջուր եմ խմում։
Տիպա ի՞նչ։
Ես իմաստը այդ շուխուռի չեմ հասկանում։
Ասենք եթե Սևանը իջեցնելու դեմ ակցիային խորհրդարանի մոտ տաս հազար մարդ է գալիս՝ հասկանում եմ։ Գուցե պատգամավորները մի քիչ շատ մտահոգվեն, ու նրանցից մեկ-երկուսը, գուցե ազդվի։ Գուցե։
Ինչևվից է, Սևանը իջեցնելու դեմ ակցիային՝ հինգ հոգի մարդ էր եկել։ Թեղուտի պաշտպանության ակցիաներին հազիվ տաս հոգի էր հավաքվում։
Բայց իմաստը տեսնում էի։ Եթե շատ մարդ հավաքվի, մի գուցե, ինչևից է, երբևից է ազդի, որևից է մի պատգամավորի վրա։
Իսկ այս ակցիայի իմաստը՞։
Ազատ սեքսը արգելվու՞մ է մեր կառավարության կողմից։
Չէ, չի արգելվում։
Գուցե չի արգելվում պաշտոնապես, բայց իրականում հետապնդվու՞մ է։
Չէ, ասենք՝ իրականում ազատ մրցակցություն չունենք – համաձայն եմ։
Իրականում անկախ, ժողովրդավարական պետություն չենք՝ համամիտ եմ։
Բայց իրականում ազատ սեքս չունենք՝ – համաձայնվե՛ք անկապ է հնչում։
Անկապ է նույնիսկ աանկախ նրանից՝ ունենք թե ոչ։
Փնտրում ենք ակցիայի իմաստը։
Ուզու՛մ եք ասե՛լ, տիպա մենք այսպես ենք մտածու՞մ։
Հա, ձեր ջանը սաղ լինի։ Ես ե՛լ եմ այսպես մտածում։ (Քի՛չ է մնում ասեմ՝ բոլո՛րն են այսպես մտածում, նույնիսկ Ծերունը Թորգոմյան)
Հա, յանիմ շա՞տ եք։ Դե ասենք հա՝ շա՛տ եք։
Որ ի՞նչ։ Որ այլ մարդիկ իրենց սկզբունքները փոխեն, որովհետև շա՞տ եք։
– Մայրիկ, նայիր, ֆեյսբուկում արդեն հազար հոգի ազատ սեքսի խումբն են գրանցվել։ Թույլ կտա՞ս ես էլ գրանցվեմ։
Համոզիչ չէ։
Համ էլ շատ էլ չեք, հազիվ մի երկու հազար հավաքեք, այս պահին 705 անդամ է, որից մեկը ես եմ, ու էսա դուրս եմ գալու։ Ջոյն եղա որ կարդամ ի՛նչն ինչո՛ց է։
Լավ, վերցնենք այդ ՇԱՏ ԱՂՋԻԿՆԵՐԻՑ մի ԱՂՋԿԱ, ու զննենք մանրադիտոկով։
– Աղջիկ ջան, ի՞նչ է պրոբլեմդ։
– Ընկերոջս/այլ մարդու/տղայի/աղջկա հետ ուզում եմ սեքս անել, բայց չեմ անում։
– Վայ քոռանամ ես, ինչու՞ չես անում։
– Որովհետև մարդիկ իմ մասին վատ կմտածեն
Ազնիվ խոսք էսա բոտ եմ գրելու «ԱՂՋԻԿ» անունով։ Հենց մեծատառերով։ Իսկը բոտի ալգորիթմ է։ Լավ, շարունակենք։
– Ասենք ո՞վ կարա վատ մտածի։
– Ինքն՝ ընկերս/տղան/աղջիկը
Լավ էլի․․․ մինչ սեքս անելը ինչ որ բաներ մարդիկ ենթադրում են։ Ասենք, կարող են ենթադրել, որ մեկը մյուսին դատարան չի կանչի բռնավարության գործով։ Քանի որ սեքս է, բռնավարություն չէ։
Ասենք, ենթադրում են, որ մյուս օրը նրանցից ոչ մեկը չի հայտարարի հանրությանը, թե գիտե՛ք, քնել եմ այս ինչի հետ։
(Ի դեպ՝ ասելու ձև կա, ուրեմն, ձեռնափայտով երեք անգամ խփում եք բազրիքին և բարձրաձայն ասում՝ «Ես քնե՛լ եմ Լիզա Քադդիի հետ», բայց այդ դեպքում էլ սուտ է ստացվում)
Լավ, էլ ո՞վ կարա վատ մտածի։
– Չե, իհարկե ընկերը չէ, այլ շրջակա միջավայրը
– Շրջակա միջավայրը էսա կտրում են պրծնենք
– Դե ի նկատի ունեմ մարդիկ
– Հմ, ո՞րտեղից են իմանալու որ ասեն։
– Բայց եթե իմանային՝ կասեին։
– Քույրիկ ջան, ոնց որ կիկոսի մահն է հիշեցնում տենց մի քիչ։
– Դե հիմա։
Գուցե ուզու՛մ եք փրոմո՞ութ անել ազատ սեքսը։ Դե տիպա լուսավորչական աշխատանք տանե՛լ մեր մութ ջունգլիներում։
Այս դեպքում ինչ որ բան աղոտ սկսում է երևալ։
Ախր այդ փրոմոուշենը միայն հակառակ ազդեցություն կունենա։ Քանի որ նման է ցուցադրական մի բանի՝ տիպա նայե՛ք, ես ինչ տղա/աղջիկ եմ։ Ես նենց ազատասերամիտ եմ, որ էլ դու սու՛ս։
Ախր եթե տենց ազատամի՛տ ես, էլ ինչի՞ պիտի դա աչքը խցկես։ Լրիվ նորմալ է սկսել կասկածել, որ հեչ էլ ազատամիտ չես, ու նենց տպավորություն է որ ինքդ քեզ համոզում ես։
Համ էլ ո՞վ էր մինչ այդ խանգառում նենց ազատասերամիտ լինել պարզ չէ։ Բացի ինքներդ ձեզնից, իհարկե։
Ու այստեղ մենք հասնում ենք քանակի ու դրա իրական դերին և ազդեցությանը հասարակության վրա։
Ֆեյսբուկում քոզ պետք չէ հայտարարել։
Պարզապես պետք է ապրել այնպես, ինչպես ճի՛շտ ես համարում։
Մի ասա, արա՛։
Հիմա բացատրեմ, ինչ ի նկատի ունեմ՝
Ստեղ այլ հարց կա լրիվ։ Ներքին ազատության։ Ու անհամեմա՛տ ավելի խորը հարց է։
Եթե ազատ ես, դու անում ես այնպես, ինչպես մտածում ես, որ լավ է։ Այնպես, ինչպես գիտակցաբար որոշում ես։
Ու դա ՔՈ որոշումն է, ոչ քո ուսուցչի, ֆյուրերի, ծնողի, կամ ընկերոջ։ Դա ՔՈ բանականության արդյունքն է։
Իսկ գիտե՞ք ինչի է կարևոր անել այնպես, ինչպես մտածում ես, որ լավ է, և ոչ այնպես, ինչպես այլոք են մտածում, որ լավ է։
Որովհետև՝
ամեն քո քայլը՝ ակամա ձայն է դառնում։
Ձայն է մեծ հասարակական լուռ ու աննկատ քվեարկության մեջ։
Դու ամեն օր քվեարկում ես՝ ու շա՛տ։
Երբ ջինս ես հագնու՛մ՝ ձայն ես տալիս հարմար հագուստի օգտին, երբ քսմսվում ես, ձայն ես տալիս թիթիզության օգտին, ու դա վատ չէ, ոչ էլ լավ է։ Դա բազմազանություն է։
Երբ ասում ես, որ աղջիկ ես, ու այդ իսկ պատճառով չես հասկանում, որ մի ստեղն է պետք սեղմել՝ քվեարկում ես բլոնդինկեքի մասին համոզմունքը ամրապնդելու օգտին։ Ակամա։
Երբ էրլանգով, լիսպով, օբերոնով, կամ թեկուզ պերլով ես գրում, չնայած շուրջդ բոլորը քեզ խենթ են համարում, ապա քվեարկում ես այդ լեզուների օգտին։
Եթե ջավայով ես գրում կամ դոթնետով՝ ապա քվեարկում ես քեզ այդ կորպորացիաների կողմից վզին կապած տեքնոլոգիաների օգտին։
Ինձ մի աղջիկ բողոքել էր, ասում է տիպա՝ մենք հատուկ ենք քսմսվում, ու կաբլուկներ հագնում, որ տղաներին դուր գանք։
Այն հարցին թե ինչու՞ տղաները չեն քսմսվում, որ իրենց դուրը գան՝ մի քիչ մտածեց, ու պատասխանեց՝ քանի որ մեզ չի սազում ակտիվ լինել․
– Աղջիկները սպասում են, մինչ իրանց կապեն։ Իրանք չեն կապում։ Կամ պասիվ ձևերով են կապում, չկապող ձևանալով։
– Հա՞։ Ու եթե այսպեդ են անում, ապա ինչու՞։
– Որեվհետև․․․ որովհետև տենց է․․․ Որովհետև այլ ձև քո մասին վատ կմտածեն։
– Իսկ դու՞ ոնց ես կարծում, արդարացվա՞ծ է որ վատ կմտածեն։
– Ոչ։ Բայց չէ՞ որ ես եմ տուժելու եթե չլինեմ այնպիսին ինչպիսին ակնկալում են։
– Ինչու՞։ Կարծու՞մ ես բոլո՞րն են այդպես։ Մարդիկ տարբեր են։
– Բայց մեծամասնությունը այդպես չէ։
– Իսկ քեզ պե՞տք է մեծամասնությունը։ Քեզ մի տղա է պետք, թե բոլորը միասին։
– Մի, կամ մի քանի։ Բոլորը չէ։
– Ու կարծու՞մ ես մի հատ տենց քո ուզածը չկա՞
– Հմ։ դե կլինի։
– Իսկ պատկերացնու՞մ ես հանդիպես, ու նա մտածի՝ ֆի այս ինչ պատրիարխալ աղջիկ է։
– Կմտածի, բա ինչ կանի։
Սա նենց պարզ իլյուստրացիա է թե ինչու եթե բոլորը ինքնուրույն որոշումներ ընդունեն, աշխարհը փոխվում է։
Ու այդ իսկ պատճառով՝ շատ կարևոր է անկեղծ լինել, ու անել այն, ինչ իրոք համոզմունքդ է, այլ ոչ ընկերոջ/ֆյուրերի/ծնողինը։
Ի՞նչպես տարբերել, այն քո՞նն է, թե ոչ։
Հարցրու քեզ, ինչու՞ ես այսպես մտածում։ Խորացիր։ Որովհետև այսպես։ Իսկ սա ինչու՞։ Որովհետև սենց։ Իսկա սա՞։
Երբեմն փակուղի է լինելու, ու դու վերադարնալու ես՝ շարունակես այլ ճանապարհով։
Երբեմն գտնում ես՝ սա այսպես է որովհետև ծնողս/ֆյուրերս այսպես է համարում։
Կամ՝ այսքան մարդ չեն կարող լինել հիմար։ Ի դեպ, կարող են, չմտածես։
Երբեմն րեկուրսիվ բացատրություն ես գտնում՝ սա այսպես է որովհեև այսպես է։ Ինչպես վերոհիշյալ զրույցում ստացվեց։
Այո, հենց Պորտոսի ոճով։ Հաստատ մի բան այն չէ այդ համոզման հետ, չէ՞։
Այստեղ երիտասարդ մարդիկ մի փոքր առավելություն ունեն։ Որովհետև դեռ քիչ են ապրել։ Ու դեռ ունեն ժամանակ նոր համոզմունք կամ սկզբունք գտնել, ու ըստ այդ սկզբունքի ապրել։ Իսկ մեծ մարդուն երբեմն բարդ է ընդունել այն, որ նա ամբողջ կյանքը սխալ էր ապրել։ Ու այդ իսկ պաճառով, որ այդպիսի վախենալու մտքեր չգան, թեև ինքն էլ կարող է կասկածի իր սկզբուների մեջ, բայց սպանիչ ուժգնությամբ կպաշտպանի դրանք։
Գնա՞մ մի հատ այլընտրանքային քոզ բացեմ ֆեյսբուկում, անունը՝ Խորացի՛ր։
Կամ գնամ բոթ գրեմ ԱՂՋԻԿ անունով։ Օբերոնո՛վ։ Դա կպահանջի բինդինգ անել ինչ որ սի գրադարանին։ Ասենք սի-ով ավելի հեշտ կլիներ, քանի որ բինդինգ անել պետք չէր լինի։ Բայց եթե ես օբերոնով գրեմ ու բինդինգ սարքե՛մ, իսկ այդ բինդինգը փաբլիշ անե՛մ, ապա այլ մարդիկ ում դուր է գալիս օբերոնը կոգտվեն ու իրենց սիրած տեքնոլոգիայով ավելի հեշտ կլինի բոթ գրել։
Ու ես ձայն կտամ իմ սիրած տեքնոլոգիայի օգտին։
_ու տենց _
ամ-ամ-ամ-ամ-ամ-ամ․․․
ամ-ամ-ամ-ամ-ամ-ամ․․․
Քանի անգամ-ամ-ամ-ամ-ամ-ամ
Քանի անգամ-ամ-ամ-ամ-ամ-ամ
Գնում ես դուրս ամեն գիշեր
Փնտրելու քո սերը միակ,
Չունես սրտում ոչ մի փափագ,
Օր օրի ավելի դատարկ
Աշխարհն լրիվ հրաշք է, մի նայի՛ր,
Ես քո պահապանն եմ, վստահի՛ր,
Քանի անգամ քեզ հետևել
Ու տենց եմ ես սիրահարվել
Քանի անգամ քեզ հետևել
Ու տենց եմ ես սիրահարվել
Քանի անգաաաաաաաաաամ, քանի անգաաաաաաամ
Քանի անգամ քեզ հետևել
Ու տենց եմ ես սիրահարվել
Քանի անգաաաաաաաամ, քանի անգաաաաաաաաամ
Երբ լրիվ միայնակ ես,
Հիշի՛ր երազանքիդ մասին
Արի՛ ինձ հետ՝ աչքերդ փակ,
Կկերտենք մեր ապագան,
Քո մասին եմ մտածում անընդհատ,
Լուռ պահելն իմ մեջ կլիներ հանցանք,
Քանի անգամ քեզ հետևել
Ու տենց եմ ես սիրահարվել
Քանի անգամ քեզ հետևել
(Ծափ)
Ու տենց եմ ես սիրահարվել
(Ծափ)
Քանի անգամ,
(Ծափ)
Քանի անգամ
(Ծափ)
Քանի անգամ քեզ հետևել
(Ծափ)
Ու տենց եմ ես սիրահարվել
(Ծափ)
Քանի անգամ,
(Ծափ)
Քանի անգամ
Քանի անգամ
Քեզ հետևել
Ու տենց եմ ես
Սիրահարվել
Քանի անգամ
Քեզ հետևել
Ու տենց եմ ես
Սիրահարվել
․․․
_ու տենց_Վարդենիսի Փիս կորպսում Ջոյ, կամ էլ Ջեյ, (արդյո՞ք տարբերություն կա) անունով կամավոր կար։ Նա սիրում էր խմել և տեղացի բնակչության հետ ժամանակ առ ժամանակ փիս հարբում էր։ Մեկ անգամ էլ մի տղայի բանակից վերադառնալու առթիվ քեֆի ժամանակ այնքան խմեց, որ դեպի փիս քորպս գնալու ճանապարհին ուշաթափ եղավ։ Հետո իրան գտան ու հազիվ փաստաթղթերով իմացան ով ա և այլն։
Փիս կորպսում էլ մտածեցին ու որոշեցին նրան հետ ուղարկել, որ էլ ռեսպուբլիկան նահանգները չխայտառակի
ու ընդհանրապես, ինչի՞ն է փիս կորպսին փիս կամավոր։
_ու տենց_ի գիտություն քոփիրաստներին
սույն տեքստով ես հայտարարում եմ որ ինձանից լսված/կարդացված արտահայտությունները քոփիրայթ արած չեն, և կարող են կիրառվել համաձայն հետևյալ կետերի.
ազատ եք օգտագործել իմ արտահայտությունները
ազատ եք հետազոտել և փոփոխել իմ արտահայտությունները
ազատ եք տարածել այդ արտահայտությունները
ազատ եք լավացնել նրանք ու տարածել նաև ձեր փոփոխություններով հանդերձ ի օգուտ համայնքի
այս ամենը դուք ազատ եք անել առանց նույնիսկ ինձ տեղեկացնելու։
փոփոխված արտահայտությունները չեն կարող տարածվել այլ արտոնագրով քան այս։
ի դեպ՝ «ու տենց» արտահայտությանը եթե քոփիրայթ ունեցող մարդ կա, թող բարի լիներ հայտարարել այդ մասին փաբլիքլի ինտերնետներում։
ու տենց
Computer Language – это неправильный термин.
Языки программирования – самые что ни на есть Human языки. Они созданы людьми для людей, чтобы с их помощью выражать (описывать) и читать мысли (читать – если это не перл :))
Наличие компилятора только подтверждает мою мысль, ведь он транслирует человеческое описание алгоритма в машинные коды – нативный компьютерный язык.
Человек, который умеет писать, скажем в шестнадцатиричном коде, – он знает компьютерный язык. Тот, кто знает ассемблер – умеет общаться с компьютером со словарем. А тот кто знает Си или Паскаль – он не умеет общаться с компьютером без переводчика 🙂
Люди думают по разному, и именно поэтому есть такое количество языков программирования